Նա խորհում էր, թե ինչու է միշտ մտածել, որ փոփոխությունը դեպի վատը կտանի: Հիմա հասկացավ, որ փոփոխությունը կարող է ուղղորդել դեպի լավը:

Սիրելի ընկեր, երևի թե դու էլ ինձ պես վերջացրել ես քննաշրջանի մի փուլը և սպասում ես հաջորդի սկզբին: Համաձայն եմ, ձանձրալի շրջան է, բայց մինչ դրան անցնելը հիմա ամենալավ ժամանակն է նոր գիրք ընթերցելու, լիցքաթափվելու, նոր բացահայտումներ կատարելու համար:

Երբևէ լսել ես «Ո՞ւր է իմ պանիրը» գրքի մասին: Քեզ նման ես էլ զարմացա, հետո հետաքրքրվեցի, թե ինչի մասին է:

Կարծում եմ, գիրքը գրելիս հեղինակը չի էլ ենթադրել, որ այն փոխելու է շատերի կյանքի ամենատարբեր բնագավառները:

New York Times-ի բիզնես բեսթսելլերի վարկածով այս գիրքը գրեթե հինգ տարի մնացել է ամենաշատ վաճառվող գրքերի ցանկում։ Գիրքը վաճառվել է 26 մլն օրինակով 37 լեզուներով ամբողջ աշխարհում և հանդիսանում է ամենալավ վաճառվող բիզնես գրքերից մեկը։

Գրքում ներկայացվում է  փոփոխություն որևէ մեկի աշխատանքում կամ կյանքում և չորս տիպական արձագանքներ այդ փոփոխություններին՝ պանիր փնտրելիս երկու մկների և երկու «փոքրիկ մարդկանց» վարքագծի միջոցով։

Սպենսեր Ջոնսոնի այս գիրքն այլաբանական պատում է՝ գրված բիզնես առակի տեսքով։ Այն հրատարակվել է 1998թ: Գիրք, որը փոփոխության մասին է: Չորս կերպարների արձագանքներ այդ փոփոխություններին:

Գործողությունները կատարվում են լաբիրինթոսում, որտեղ էլ գրքի 4 երևակայական հերոսներ երկու մկները՝ Հոտառուն ու Վազկանը, և երկու «փոքրիկ մարդիկ»՝ Հըմը և Գըմը, առերեսվում են փոփոխության հետ: Նրանցից յուրաքանչյուրը ցուցաբերում է յուրօրինակ վարքագիծ. դրանով հեղինակը ներկայացնում է մեր իսկ վարքագիծը: Գրքի հեղինակը՝ դոկտոր Սպենսեր Ջոնսոնը, գրել է առաջին հայացքից պարզ մի պատմություն, որը սակայն ունի շատ կարեւոր խորհուրդ, և կարող է արմատապես փոխել մեր մոտեցումը փոփոխության նկատմամբ:

Մարդկանց մեծամասնությունը վախենում է փոփոխությունից՝ մտածելով, որ չի կարող հարմարվել, թե ինչպես և երբ այն կարող է տեղի ունենալ: Հեղինակը ցույց է տալիս, որ կարևորը մեր վերաբերմունքն է փոփոխության նկատմամբ: Բոլորը գիտեն՝ ամեն փոփոխություն չէ, որ լավ է: Սակայն, ապրելով մի աշխարհում, որն անընդհատ փոփոխվում է, օգտակար է ձեռք բերել անհրաժեշտ միջոցներ, որոնք կօգնեն պատրաստ լինելու փոփոխություններին կյանքի ցանկացած պարագայում և չվախենալ դրանցից:

Արա լեռան սրտում է գտնվում Ծաղկեվանքը: Քարանձավում փորված վանքը ուխտատեղի է: Ուխտավորները գալիս են ոչ միայն հավատքի, այլ նաև բուժիչ ջրի համար: Մատուռի կտուրից կաթացող ջուրը համարվում է Ծաղիկ կույսի արցունքները։ Մարդիկ գալիս են և տանում այդ ջրից, հավատալով, որ այն կբուժի իրենց աչքերը։ Ծաղկեվանքի առաստաղից հոսող ջուրը երբեք չի կտրվում։

Վանքի հետ կապված կա երկու լեգենդ: Առաջինը սուրբ Վառվառայի մասին է: Սուրբ Վառվառան իր դաժան հոր ձեռքից է զոհվել քրիստոնեություն ընդունելու համար: Ծաղկեվանքը Կույս Վառվառայի մահարձանն է համարվում։

Եվ երկրորդ լեգենդը կապված է Ծաղիկ կույսի հետ: Հայկական իշխաններից մեկը հավանում է նրան և ուզում է տիրանալ։ Ծաղիկը վախենալով փախչում է Արայի լեռ թաքնվելու համար։ Լեռան ստորոտում նա հանդիպում է մի հովվի, ով գառներ էր արածեցնում և խնդրում ոչ մեկին չհայտնել իր տեղը։ Զայրացած իշխանը սկսում է փնտրել Ծաղիկին նրան պատժելու համար, հանդիպում է հովվին, հովիվը վախենում է նրանից և հայտնում Ծաղիկ կույսի տեղը։ Ծաղիկը տեսնելով, որ իշխանը ուր որ է կհասնի իրեն, բարձրանում է հսկա ժայռին և իրեն ներքև նետում։ Ծաղկի անվամբ էլ Արայի լեռան վրայի մատուռը կոչվում է Ծաղկեվանք:

Մամռոտ վանքի մեջ գտնվող աղբյուրը, ասվում է, թե առողջարար հատկություններ ունի: Գիտնականներն ասում են, որ ջրում ցինկի նշանակալից քանակության մակարդակ կա, որը օգնում է տեսողության, ինչպես նաև հոդերի և մկանների ջղաձգության ժամանակ։ Տեղի բնակիչները դրան «Սուրբ ջուր» են անվանում։

Տարիներ առաջ Ծաղկեվանք տանող ճանապարհը բավականին խորդուբորդ էր, այն վերանորոգել է մի կին: Նա տարիներ շարունակ երեխա չէր ունենում և երազ է տեսնում, որտեղ խմում է վանքի ջրից: Արթնանալով այդպես էլ անում է և շուտով մայրանում: Այդ ամենից հետո որոշում է, որ պետք է վերանորոգի քանդված ճանապարհը:

Վանքը մշտապես ունենում է հարյուրավոր ուխտավորներ: Ծաղկեվանքը ունի նաև իր ուխտի օրը` մայիսի 5-ը: Այդ օրը Ծաղկեվանք են գալիս հարյուրավոր ուխտավորներ և զբոսաշրջիկներ տարբեր վայրերից: Մարդիկ նաև երազանք են պահում և որևէ իր թողնում վանքում, հավատալով, որ այն անպայման կիրականանա:

«Այն ամենը, ինչին մարդ հասնում է կյանքում, և ինչին այդպես էլ չի կարողանում հասնել, իր սեփական մտքերի ուղղակի արդյունքն է»։    Ջեյմս Ալեն

-Ես չեմ սիրում իմ աշխատանքը:

-Հոգնել եմ իմ մասնագիտությունից:

-Ոչինչ չի ստացվում:

-Ես գնահատված չեմ:

Արտահայտություններ, որ անում է ամեն օր մեզանից յուրաքանչյուրը: Երևի թե մենք չենք էլ գիտակցում, թե ինչ հզոր ուժ ունեն բառերը, որոնք տարածվում են և ալիքի պես հետ վերադառնում մեզ՝ ստիպելով, որ այդ տհաճ երևույթները պարբերաբար կրկնվեն ու կրկնվեն մեր կյանքում՝ հանգիստ չտալով մեզ, թույլ չտալով, որ մենք լինենք ներդաշնակ ինքներս մեզ հետ: Իսկ երբևէ մտածե՞լ եք, որ մեր կյանքը մեր մտքերի արդյունքն է: Մտածե՞լ եք՝ ինչն է, որ խանգարում է լինել պարզապես երջանիկ և հաջողակ: Հավանաբար պատճառն այն է, որ մենք շատ ենք մտածում և կենտրոնանում առօրյա մանր խնդիրների վրա՝ ձգելով դրանց դեպի մեզ: Բացասական վերաբերմունքը կլանում է մեր մտքերը, ինչը ազդում է մեր ամբողջ գոյության վրա: Նման մտքերով լցված՝ երբեք չենք կարող առաջ շարժվել, ունենալ հաջողություն, ինչքան էլ փոխվի միջավայրը, աշխատանքը, մարդիկ, քանի որ խնդիրը մեր մեջ է, և ոչ ուրիշ տեղում:

Իսկ երբևէ մտածե՞լ ես, թե որն է այն կարևոր միտքը, որը կարիք ունես փոխելու քո կյանքում:

Մարդու ուղեղն իր մտքերի տունն է: Եվ դու այնտեղ կարող ես տեղավորել ինչ որ ցանկանում ես, ինչքան ուզում ես, որովհետև այն սահմաններ չի ճանաչում: Իսկ տիեզերքը քո լամպն է, որը լսում է և հնազանդվում, իր ամբողջ կարողությամբ նպաստում է քո նպատակի իրականացմանը: Դրական մտքերը հարյուրավոր անգամ ավելի արագ են կատարվում՝ ի տարբերություն բացասական մտքերի:

Քանի դեռ մենք մտածում ենք, որ ցավազրկող դեղամիջոցներն օգնում են, դրանք կարծես ազդում են մեզ վրա, սակայն երբ դադարում ենք մտածել, որ դրանք արդյունք են տալիս, դրանք իրականում այլևս ոչ մի ազդեցություն չեն ունենում: Մեր մտքերն ուղղակի անհավատալի են։

Հիմա դու գիտես ամեն ինչ: Ամեն ինչ քո ձեռքում է, և դու ինքդ պետք է որոշես, թե ինչպիսին ես ուզում, որ լինի քո կյանքը:

Դրական մտքերը լավ են անդրադառնում մեր հույզերի, գործողությունների, որոշումների վրա, դրական մտքերը չափազանց օգտակար են նաև մեր ֆիզիկական բարեկեցության համար: Եթե մենք ցանկանում ենք ունենալ առողջ կյանք, ապա նախ պետք է ունենանք առողջ միտք, իսկ դա սկսվում է բացասական մտքերը դրական մտքերով փոխարինելուց:

Մարդու որոշիչ հատկանիշը ձեռքն է՝ չարիք գործելու նրա հարմարանքը

Ջ. Օրուել «Անասնաֆերմա»

Մեր օրերում դժվար է պատկերացնել, որ տարիներ առաջ եղել են այնպիսի գրքեր, որոնց ընթերցանությունը արգելված է եղել: Սակայն դա չի խանգարել, որ գրքերը ձեռք բերեն մեծ ճանաչում, գտնեն տարածում աշխարհի բոլոր կողմերում:

Արգելված գրականության մեջ ամենահայտնի վեպերից է Ջորջ Օրուելի «Անասնաֆերմա»-ն:

Անասնաֆերման հակաուտոպիական վեպ է, որտեղ բոլոր չարիքների պատճառը մարդու բռնակալությունն է:

Օրուելը վեպը գրել է 1943-ի նոյեմբերից մինչև 1945 թվականի փետրվարը: Գիրքը քաղաքական ենթատեքստի պարունակության պատճառով երկար տարիներ արգելված էր: Այն էկրանավորվել է երկու անգամ` 1954 թվականին Մեծ Բրիտանիայում՝ որպես անիմացիա և 1999-ին ԱՄՆ-ում՝ որպես հեռուստատեսային ֆիլմ:

Գրքում նկարագրվում է մարդկային հասարակությունը, սակայն մարդկանց փոխարեն գործում են կենդանիները, որոնք աշխատում են շատ կանոնակարգված և համախմբված, միևնույն ժամանակ, փորձելով չգնալ մարդկանց հետքերով ու չվարվել նրանց նման: Նա այլաբանական  ոճով գրված վիպակում ներկայացնում  է 1917 թվականին Ռուսաստանում տեղի ունեցած հեղափոխության, դրա սկզբունքների, գաղափարների հետագա ընթացքի  մասին, որն էլ հանգեցրեց բռնապետության:

Օրուելը կենդանիների կերպարներով ցույց է տալիս, որ ազատ կյանքով ապրելու համար նրանք ամեն ինչի պատրաստ են: Նպատակը մեկն էր՝ ազատվել իրենց ագարակատիրոջ՝ Ջոնսի ճնշող ենթակայությունից: Նրանց ապստամբության է պատրաստում մի ծեր խոզ: Չնայած նա մահանւմ է, բայց մյուսները շարունակում են պայքարը: Նրանք ստեղծում են պատվիրաններ, մշակում ծրագրեր, նրանց ոչինչ չէր կարող կանգնեցնել: Սակայն վիճակը փոխվում է, խոզերից մեկը՝  Նապոլեոնը, պաշտոնը իր ձեռքը վերցնելու համար մոռանում է բոլորին և ամեն ինչ: Այն, ինչը մի ժամանակ ոգեշնչում էր բոլորին, ոչնչացվում է: Իսկ ովքեր ընդիմանում են, նրանց սպանում են:

Օրուելը վեպում ցույց է տալիս, որ պաշտոնի հասնելու ցանկությունը հաճախ այնքան շատ է լինում, որ ստիպում է մոռանալ ընկերություն, համախմբվածություն, սկզբունքները: Դրա արդյունքում, երբ ծնվում են հեղափոխական գաղափարներ, կարճ ժամանակ անց դրանք մոռացվում են, և գալիս է փոխարինելու բռնատիրությունը: Հեղինակը ցույց է տալիս անհատի ոչնչացման ընթացքը ռեժիմի պայմաններում:

Ինչի՞ց է բաղկացած ուսանողի առօրյան:

Իրականում լինելով ուսանող ես դրա վերաբերյալ իրարից շատ տարբեր կարծիքներ ունեմ:

Ինչքան որ հաճելի զգացողություն է ուսանող լինելը, միևնույն ժամանակ շատ պարտավորեցնող է: Իրականում ուսանողները այն մարդիկ են, ովքեր մշտապես հոգնած են, կարոտ քնի, դժգոհ քննության արդյունքներից, բայց միևնույն ժամանակ, ամեն ինչ հասցնում են:

Գրեթե մեկ տարի նույն ճանապարհով ես գնում եմ համալսարան: Ամեն օր ճանապարհին տեսնում եմ նույն դեմքերը, որոնց անգամ չեմ էլ  ճանաչում: Նայում եմ գլխավոր շենքին ու հիշում եմ, որ մտածում էի, թե հենց այդ շենքում եմ սովորելու: Հետո անցնում եմ առաջ, դժգոհելով բարձրանում հինգերորդ հարկ: Հասնելով, վերջին մի քանի րոպեն կանգնում եմ աստիճաններին, միայն հետո գնում լսարան:

Բոլորս ունենք մեր սիրելի նստարանը, որի վրա են միշտ մեզ փնտրում: Դասեր կան, որ չես հասկանում, թե երբ սկսվեց և ինչպես ավարտվեց, բայց հստակ գիտես, որ չես ուզում այն ավարտվի, ու սպասում ես, երբ է նորից սկսվելու: Իսկ դասեր կան՝ ինձ բացակա չդնեք:

Երբ լավ ես սովորում, ասում են միշտ այդպես շարունակիր, իսկ, երբ մի փոքր թերանում ես, ոչ ոք չի հարցնում պատճառը, միայն չորս կողմից կշտամբում են: Բայց սովորելու հարցում բացի աշխատասիրությունից և գիտելիքներից մեծ դեր ունեն նաև դասախոսները:

Ինչպես որ լավ գիրքը, այնպես էլ լավ դասախոսը ուսանողի կյանքում շատ բան է փոխում: Դասախոս, ով քեզ օգնում է դասերդ պատրաստելիս և իր խորհուրդներով, թե ինչպես ամուր մնաս կանգնած հողի վրա: Երբ առաջնորդում է քեզ ու հասկանում մտքերդ մինչ այն կհասցնես ավարտել: Ով քեզ ընդունում է հարազատի նման և պատրաստ է քեզ հետ գալ մինչև վերջ:

Երանի թե բոլորը հասկանան, որ ուսանողի կյանքում մեկ բառը անգամ կարող է հեղաշրջում կատարել, և դառնան հենց այդ փոփոխությունը ու մոտիվացիան, իսկ իրենից կախված ամեն բան ուսանողը կանի մեծ սիրով և ոգևորությամբ:

Աշխարհը փոխելու համար կախարդանքը պարտադիր չէ: Դա անելու ողջ ուժն արդեն մեր մեջ է:

Չկա ավելի լավ և հետաքրքիր բան, քան նոր գրքերի հետ ծանոթանալը: Աշխարհում գոյություն ունի 129 միլիոնից ավելի գիրք: Երևի անհնար է այդ բոլոր գրքերը կարդալ նախասիրությունների և ժամանակի սղության պատճառով, բայց կարծում եմ` յուրաքանչյուրի կյանքում էլ կան գրքեր կամ գոնե մեկ գիրք, որը մեծ ազդեցություն է ունեցել ընթեցողի կյանքի վրա, կամ ընթերցողը իրեն է նմանեցրել հերոսին:

Իմ կյանքում կա նման գիրք, որից ես շատ բան եմ սովորել, ոգեշնչվել ու հասկացել:

Հասկանում ես, որ լավ է գիրք կարդալը, երբ տխուր ժամանակ այն ընթերցում ես ու կորչում են արցունքներդ գրքի թերթվող էջերի մեջ:

Հասկանում ես, որ լավ է գիրք կարդալը, երբ կյանքում լինում է մի իրավիճակ, և արդեն գիտես` ինչպես վարվել, չէ՞ որ սովորեցրել է գլխավոր հերոսը:

Հասկանում ես, որ լավ է գիրք կարդալը, քանի որ այն միշտ քո պայուսակի մեջ է, մենակ չի թողնում քեզ, ինչպես մտերիմ ընկերը:

Հիմա կարդում եմ ամեն տեղ՝ տանը, այգում, լինի լռություն, թե աղմուկ, ուրախ ու տխուր ժամանակ: Ու հերթով դառնում եմ այն գրքի հերոսուհին, որը տվյալ ժամանակ կարդում եմ ու սովորում եմ, բացահայտում եմ նորը:

Հիշում եմ՝ 7 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ տեսա «Հարրի Փոթերը և փիլիսոփայական քարը» ֆիլմը։ Շատ էի տպավորվել ու դեռ չգիտեի, որ հետո կարդալու եմ գիրքը, որն էլ տարիներ անց իմ բարձի տակի գիրքն է դառնալու, հեղինակի մտքերն եմ կարգախոս ընտրելու, հերոսներիս ուրախությամբ եմ ապրելու ու նրանց հետ միասին կորուստը սգալու:

Տարիներ անցան, բայց Ջոան Ռոուլինգի «Հարրի Փոթեր» գիրքը մնաց ինձ հետ, որը իսկապես սրտիս մի անկյունում իր համար ապահով պատսպարվել է: Կարծում եմ՝ այն ծանոթ է բոլորին, եթե անգամ չեն կարդացել, ֆիլմը հաստատ դիտել են: Ուզում եմ, որ յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ լինի պատրոնուս` լինի դպրոցում, համալսարանում, թե աշխատանքի վայրում: Հանդիպենք մեր Ալբուսին, գտնենք մեր Սիրիուսին, որը կգա ճիշտ ժամանակին ու կպաշտպանի ամեն ինչից ու բոլորից և կօգնի ճանապարհին հայտնված դեմենտորներին հաղթել:

Երջանկություն կարող ես գտնել ամեն ինչում և նույնիսկ ամենամութ ժամանակներում, եթե միայն հիշես վառել լույսը:

Յուրաքանչյուր մարդ գալիս է այս կյանք որևէ առաքելություն կատարելու համար: Մեկը՝ լավ բժիշկ լինելու, մեկ ուրիշը՝ լրագրող, ուրիշը՝ ինչ-որ մեկի սիրելին դառնալու համար: Բայց կյանքի ուղին մենք մենակ չենք անցում:

Այդ խորդուբորդ ճանապարհն անցնելիս մեր կյանքում հայտնվում են մարդիկ, որ մենք մենակ չզգանք մեզ: Նրանց մուտքը մեր կյանք շատ հանկարծակի է լինում, բայց հենց նրանք են դառնում թանկ ու սիրելի և նույնքան սեր ու ջերմություն նվիրում են մեզ: Գալիս են նրանք մեր կյանք, որ երբ մարեն բոլոր լույսերը, իրենց հետ ճրագ բերեն՝ լուսավորելով մեր միտքն ու հոգին: Հիշեցնեն, թե ինչ ենք ուզում, ինչի համար ենք պայքարում, և որ ամենակարևորն է, հիշեցնեն, որ մենք մենակ չենք: Ընդամենը վայրկյանների խոսակցություն, որը քեզ հույսով ու հավատով է լցնում սկսածդ գործի հանդեպ: Գալիս են լցնելու մեր կյանքը, որ էլ երբեք չդատարկվի: Գալիս են ձեռք մեկնելու ու բռնելու դեպքում երբեք այն բաց չթողնելու: Երջանիկ են այն մարդիկ, որոնց կյանքում գոնե մեկը ամուր բռնել է ու բաց չի թողել:

Լրագրողները հասարակության պահապան շներն են

Ասում են, թե լրագրող դառնալու համար կարող ես չսովորել համալսարանում, չստանալ բարձրագույն կրթություն, դա կարող ես ինքնուրույն սովորել: Եվ ուրեմն ի՞նչ, այսօր աշխարհի բոլոր անկյուններում պիցա են վաճառում, բայց մարդիկ շարունակում են այցելել Իտալիա: Իհարկե, ինքնակրթությունը ամենակարևորն է, բայց յուրաքանչյուր մասնագիտություն ունի իր նրբություններն ու գաղտնիքները, որը կարող ես սովորել ուսումդ ստանալու տարիներին: Ես դեռ երեք տարի առաջ եմ որոշել դառնալ լրագրող:

Այն ինձ համար ամենահետաքրքիր, բազմաբնույթ, տեղեկատվական ոլորտն է: Ուզում եմ սովորել, զարգացնել ունակություններս և տիրապետել այս մասնագիտությանը: Կարծում եմ, որ լրագրողները իշխանության և ժողովրդի միջև կապող օղակ են, ովքեր կարող են շատ խնդիրներ բացահայտել և հետևողական լինել դրանց լուծման գործում:

Իսկ մամուլը հնարավորություն է տալիս արտահայտել մտքերը, գրել բոլոր այն մարդկանց մասին, ովքեր կատարում են կարևոր աշխատանք, բայց հանրության կողմից ճանաչում չունեն:

Կարծում եմ այս մասնագիտությունը հեռանկարային է:

Այսօր մարդիկ ամեն ինչի մասին տեղեկանում են լուրերի միջոցով, առանց մեդիայի դժվար է պատկերացնել մեր կյանքը:

Հիշում եմ՝ երեք տարի առաջ էր, առաջին անգամ ընկերուհուս հետ ուշացած եկանք դասի: Դպրոց մտնելուն պես ուսուցչուհիս ասաց, որ գնանք ինֆորմատիկայի սենյակ, շատ կարևոր դաս է: Ներս մտանք, բայց մեր ուսուցիչները չէին, ներկա գտնվեցինք մի դասընթացի և ծանոթացանք «Մանանա» կենտրոնի թիմի հետ:

Իհարկե, հենց առաջին պահից սկսած ամեն ինչ շատ լավ էր: Այն փաստը, որ այսուհետև քո մտքերը լինելու են ոչ միայն քեզ համար, այլ բոլոր ընթերցել սիրողների, և այն, որ տարբերվելու ես մյուսներից, արդեն իսկ տպավորիչ էր:

Հետո հաճախեցինք քառօրյա դասընթացներին և որոշեցինք դառնալ պատանի թղթակիցների ցանցի անդամ:

Այդ ժամանակ դեռ չգիտեի, որ իրականում կայացնում եմ կյանքիս ամենակարևոր որոշումներից մեկը, որը հետո է իր պտուղները տալու:

Եվ այդպես սկսեցի պարբերաբար նյութեր հրապարակել: Ընկերներս ասում էին, որ լավ է ստացվում գրելը, ինչից էլ ոգեշնչվում էի:

Անցավ ժամանակ: Եկավ հաջորդ ու կրկին ինձ համար շատ կարևոր մի փորձություն: Գյումրու ժուռնալիստների «Ասպարեզ» ակումբը յուրաքանչյուր մարզից պետք է ընտրեր երեք թղթակցի մարզում նորությունները լուսաբանելու համար:

Իրականում մտքիս ծայրով էլ չէր անցնում, որ երեք մասնակիցներից մեկը ես եմ լինելու: Սկսվեցին եռօրյա դասընթացները: Պարբերաբար մեկնում էինք Գյումրի վերապատրաստումների, և իրար հետևից սկսեցին լույս տեսնել իմ հոդվածները` արդեն «Ասպարեզ» շաբաթաթերթում:

Ու կարծես քայլերս կամաց-կամաց գնում էին դեպի լրագրություն: Երբեք չէի մտածի, որ այս մասնագիտությունն եմ ընտրելու: Բայց շատ ուրախ եմ այդ որոշմանս համար: Եվ արդեն կարող եմ հպարտությամբ ասել, որ ընդունվել եմ Երևանի պետական համալսարանի լրագրության բաժին:

Կյանքի մի նոր ուղի և ճանապարհ կա առջևում: Նոր հաջողություններ և փորձություններ: Արդեն նյութերս լինելու են համալսարանից, այլ ոչ դպրոցից: Կարծում եմ` ակնառու փոփոխություն է: