Օքսաննա Առաքելյանի բոլոր հրապարակումները

Նոր երգ, նոր անուններ

Մի քանի շաբաթ առաջ youtube-ում հայտնվեց Հայկ Աթոյանի ‘’Imagination’’  երգը, որն արդեն մի քանի հազար դիտում ունի։ 

Հայկը Արցախից Դիլիջան է տեղափոխվել երկու տարի առաջ։ Սովորում է Դիլիջանի ավագ դպրոցում։ Վերջին երկու ամիսների ընթացքում իր ընկերների հետ միասին, աշխատելով, ստեղծել են մի երգ, որը շատ է սիրվել հատկապես դիլիջանցիների կողմից։ Մենք զրուցել ենք Հայկի հետ նրա առաջին և ապագա քայլերի մասին։ 

-Հայկ, շատ գեղեցիկ երգ եք ներկայացրել հանդիսատեսին։ Կխնդրեմ պատմեք, թե ո՞վ է բառերի հեղինակը, երաժշտության հեղինակը, որտե՞ղ է երգը ձայնագրվել։

-Երաժշտությունը գրել ենք ես և իմ ընկեր Ասատրյան Նարեկը, երգի բառերի հեղինակը ես ու քույրս ենք` Մանեն Երեմյանը, իսկ երգի ձայնագրումը տեղի է ունեցել իմ փոքրիկ սենյակի մի համեստ անկյունում։

-Ինչի՞ մասին է Քո երգը, ինչու՞ առաջին երգդ եղավ անգլերեն լեզվով, այլ ոչ հայերեն։ 

-Երգը երևակայական անձնավորության մասին է, ում սիրահարվում ես ու հետո գիտակցելով, որ այդ ամբողջը պակերացումներ էին (imagination), հրաժարվում ես նրանից: Ինչու անգլերեն, որովհետև մենք ուզում ենք մեծ ճանաչում ձեռք բերել, իսկ անգլերեն լեզուն միջազգային ու գրեթե բոլորին հասկանալի լեզու է։ Ինչու չէ, նաև հետագայում, երբ մեզ կճանաչեն, կփորձենք մեր երգերով բարձրացնել Հայաստանի խնդիրները։

- Եթե մի քիչ ավելի հետ նայենք, ինչպե՞ս որոշեցիր, որ պետք է հայտնվես Յութուբում, որպես երգիչ։

- Անկեղծ եթե ասեմ, ապա ես չէի պլանավորում հանդես գալ որպես երգիչ, ես ավելի շատ ցանկություն ունեի լինել պրոդյուսեր, սակայն մեր թիմի որոշմամբ երգեցի ես։ Երգը ինձ էր սազում,- ծիծաղում է։ 

-Հայկ, իսկ երաժշտական կրթություն ունե՞ս։

- Այո, դաշնամուրի եմ գնացել, վոկալի, երգչախմբի։

- Նոր երգերի սպասե՞նք։ Որո՞նք են լինելու հաջորդ քայլերը։ 

- Իհարկե։ Շարունակել ակտիվ լինել, նոր երգեր թողարկել, նոր արտիստներով հանդես գալ և անուն ձեռք բերել։

Եղեռնից փրկվածի կորցրած նամակը

Մոռանալ չի լինի…

1915 թվականին մարդկության պատմության մեջ իրականացվեց ամենամեծ ոճրագործությունը։ Չարագործ երիտթուրքը նախատեսել էր իրականացնել հայերի հայրենազրկման և ոչնչացման ծրագիր։ Անմարդկային այդ երևույթները որոշել էին խեղդել հային արյան մեջ, ցավալի է, բայց այդպես էլ ստացվեց…

Պայքարող հայը միանգամից չհանձնվեց և մի շարք վայրերում կազմակերպվելով կռվեց թուրքական ջարդարարների դեմ։ Առաջին այդպիսի վայրն էլ Վանի նահանգն էր, որտեղ էլ ծնվել ու մեծանում էր իմ մեծ տատը` պապիս մայրը` Մայրանուշը։ Չորս-հինգ տարեկան երեխա էր, ով ծնողներին կորցնելուց հետո բարի օտարերկրացիների շնորհիվ կարողացել է քրոջ ` Աղավնյակի հետ (9-10 տարեկան) փախուստի դիմել և ճակատագրի կողմից մի փոքր նվեր ստանալով ողջ մնալ։

Ասվում է, թե մեծ քրոջը հարցրել են, թե որ ուղղությամբ նրանց ճանապարհեն, Աղավնյակը առանց երկար բարակ մտածելու շշնջացել է` Հայաստան։ Երկու քույրերին բերել են հայրենիք, երկար ժամանակ ապրել ու մեծացել են Վանաձորում։ Օրերից մի օր մեծ պապս ` պապիս հայրը, դարպասներից այն կողմ տեսել է մի գեղեցկադեմ օրիորդի` երկար վարսերով, կարմիր այտերով, կապտավուն աչքերով, ում էլ սիրահարվել է առաջին հայացքից։ Չգիտեմ ինչպես է պատահել, բայց ֆայտոնով տատիս բերել հասցրել է Դիտավան ու իրեն կին դարձրել։ Աղավնյակը մնացել է մենակ Վանաձորում։ Հետո տատիս ականջին  լուր է կաթացել, որ մեծ քույրն էլ էնտեղ է մի օջախ հարս գնացել։ Ճակատագիրը չար խաղ է խաղացել նրանց հետ` փրկել է թուրքի յաթաղանից, բայց բաժանումով հեռացրել է երկու հարազատ սիրտ։ Տեղեկություններ այլևս չի եղել։ Յուրաքանչյուրն իր ընտանիքն է կառուցել։ Մայրանուշը հինգ զավակի մայր է եղել` երկու դստեր ու երեք որդու է դաստիարակել։ Գյուղում բոլորն են նրան ճանաչել, հարգել ու պատվել։ Նրա հյուրընկալ օջախում շատերն են հաց կիսել։ Տատս համեղ է պատրաստել։ Ասվում է նաև, որ այգի է սիրել մշակել, հայոց հողը մշակելով բերք ու բարիք ստացել։ Բնավորությամբ է նաև աչքի ընկել։ Չափից դուրս խիստ, բայց միաժամանակ շատ բարի ու հոգատար կին է եղել։

Մի օր Մայրանուշ տատիս նամակ են բերել Աղավնյակից, որտեղ գրված է եղել հանդիպման վայր ու ժամ։ Նրա նման երջանիկ մարդ աշխարհիս վրա այդժամ չի եղել, շատ է ուրախացել, որ այդքան տարի անց կրկին տեսնելու է քրոջը։ Բայց… Բայց նամակը կորել է, անհետացել է երեխաների թեթև ձեռքով, թե տատիս խառնված մտքերի պատճառով, ու հանդիպումը չի կայացել։ Եւ այլևս ոչ մի լուր…

Մոռանալ չի լինի…

9

Հին Դիլիջան

Դիլիջան քաղաքի պատմական Շարամբեյան թաղամասն է՝ 19-րդ դարի Հին Դիլիջանի շնչով:

8

Անցյալ դարաշրջանի ոճով և ճարտարապետությամբ կառուցված փողոցը հայտնի է նաև Թուֆենկյան անունով: Այստեղ մեծացած և ապրած բնակիչներից մեկի թոռան թոռը պատմում է, որ տատից լսել է, թե ինչքան հյուրասեր և բարի մարդիկ են ժամանակին ապրել այս փողոցի տնակներում:

7

Ավելացնում է նաև, որ բաբոյի դռան առաջ եռուզեռը չի պակասել, միշտ բակը լիքն է եղել երեխաների ծիծաղով ու բնակիչների շարժով: Չնայած այն փաստին, որ ներկա ժամանակահատվածում թաղամասում մշտական բնակություն հաստատող ոչ մի ընտանիք չկա, փոքրիկ քաղաքի սիրտը (այսպես են իրենց քաղաքի փոքրիկ անկյունը նկարագրում տեղացիները) լույսերից անպակաս է՝ առավոտյան արևն է լուսավորում հին միջավայրը, երեկոյան՝ կախված լապտերները:

5(1)

Անհատների շարժն այստեղ ևս չի դադարում, աշխարհի ամենատարբեր վայրերից քաղաքին հյուր են գալիս զբոսաշրջիկները՝ տեսնելու այս գողտրիկ հնավայրը:

Այս յուրօրինակ օջախում չեն դադարում ծաղկել մշակույթն ու արհեստը: Փողոցի անկյուններում երևում են փայտե փորագրության, սպասքի արհեստանոցները, տեսանելի է արվեստի պատկերասրահը, ինչպես նաև ոչ մեկի աչքից չի կարող վրիպել հուշանվերների խանութը:

4(1)

Ծայրամասային հատվածում նաև հաճելի բույրով բոլորին գերում է «Հին Դիլիջանի Հայկանուշ» ռեստորանը (երիտասարդները նշում են, որ Հայկանուշը եղել է մի տատիկ, ով ժամանակին ապրել է այդտեղ)՝ զարդարված ձեռագործ անպաճույճ ջահերով և բարդ հորինվածքով գորգերով:

3(1)

Հենց այս խաղաղ ու նրբաճաշակ միջավայրում էլ միշտ կարելի է գտնել հանգիստ, նկարել, լուսանկարել, ստեղծագործել, քանդակել, զբոսնել ու հիանալ:

6