Սոնա Մկրտչյանի բոլոր հրապարակումները

sona mkrtchyan

Խոհեր «Մետրոնոմում»

Նստած էի Երեւանի «Մետրոնոմում»: Հեռախոսով ինչ-որ անմիտ խաղ էի խաղում, թափառում ֆեյսբուքում, թերթում լրատվական կայքերի էջերը: Հանկարծ ականջս շոյեց Ռազմիկ Ամյանի «Սիրեմ քեզ, լիանամ» երգը: Ճիշտ է, առանց նմանատիպ երգերի էլ կարող եմ հաճելի օր ունենալ (այդպիսի երգերի երկրպագու չեմ), բայց այս անգամն ուրիշ էր:

Ճերմակ դաշնամուրի դիմաց նստած էր մի աղջիկ: Նրա մատներն էին կենդանացնում ամյանական հնչյունները: Այնքան նուրբ էր, այնքան եթերային, որ չնկատեցի` ինչպես սկսեցի ձայնակցել երգին` անգամ բառերը չիմանալով: «Սիրեմ քեզ, լիանամ»-ը փոխվեց «Չունի աշխարհը քեզ նման»-ի, հետո «Evanescence»-ի «My immortal»-ի ու ամենայն հավանականությամբ այդպես էլ կշարունակվեր, եթե…

Ախր, բոլորն էին հիացած լսում: Դաշնամուրից մի քանի քայլ հեռու հավաքվել էին տղաներ. հազիվ երկուսը կամ երեքը լինեին: Քիչ հետո արդեն տասն էին: Եվ ի՞նչ էին անում՝ հմտորեն ցուցադրում էին իրենց տգիտության աստիճանը, այլ կերպ ասած՝ ծիծաղում էին, անմիտ բառեր հնչեցնում: Աղջիկը դադարեց նվագել, ոտքի կանգնեց, հեռացավ…

sona mkrtchyan

Խոստանում էի չկարոտել

Միտքս հաճախ է թափառում անեզր երկնակամարում, բայց երբևէ չի հյուրընկալվել իսկական կարոտին: Հայրենիքս Հայաստանն է, մայրենիքս՝ Շիրակի մարզի խոր երախում ծերացող գյուղս՝ Ջրաձորս։ Մայրենի եզերքս ուրիշ է, հարազատ է:

Սուտ է, երբ ասում են Հայատանում հայն ապրում է ինչպես ձուկը ջրում, միևնույնն է, չեմ համոզվի: Սուտ է, երբ ասում են Հայաստանում հայը կարոտում է միայն Արևմտյան Հայաստանը: Այդպես էի մտածում մինչ Երևան գալս: Ասում էի` չեմ կարոտի հաստատ, ինչքան էլ վատ լինի, հաստատ այստեղից լավ է լինելու:

Ես ստիպված էի այսպես մտածել: Պատկերացրեք ամեն օր քնելուց առաջ մտածում ես. մի քիչ, 2-3 ժամ, առավոտյան արթնանում ես մեծ սպասումով, բայց ոչինչ չես կարող անել, որովհետև․․․ Ա՜խ, այդ որովհետևները․․․ Ես նման էի թռչունի, որը ճախրել գիտեր, բայց չէր կարողանում թռչել, քանի որ վանդակված էր: Բայց հիմա՛, միայն հիմա եմ հասկանում մայրենի եզերքի անսահման քաղցրությունը: Հիմա հեռու եմ, շա՜տ հեռու: Հիմա էլ եմ ազատ, սակայն առավել ազատ էի իմ գյուղում: Գյուղումս ես ունեի ամեն բան ազատ գործելու համար, բայց չկար լայն հնարավորություն, իսկ հիմա ես ունեմ լայն հնարավորություն, բայց չունեմ այն, ինչ ունեի առաջ: Այնտեղ ես չգիտեի, թե ինչ բան է կարոտը, իսկ հիմա ներխուժել է սիրտս ու կրծում է հոգիս: Կարոտել եմ մայրենիքիս ամեն մասնիկը: Կարոտել եմ երկնամուխ լեռները, կանաչազարդ սարերը, անուշ ջուրս, տունս, հարազատներիս, դպրոցս, ուսուցիչներիս, համագյուղացիներիս բարի ու ժպտացող հայացքները․․․ Մի խոսքով, կարոտել եմ անասելի շատ, շատ-շա՜տ։

Ես առանց ձեզ, ինչպես ծովն առանց ջրի, ինչպես արևն առանց շողերի: Երբ բոլորդ ասացիք` պետք է ուժեղ լինել, ես ինքս խոստացա ինձ. «Խոստանում եմ չկարոտել»: Ինչ իմանայի, որ կարոտն այսպիսի բան է: Մինչ կգրեի այս «ցավի» մասին, ամեն օր համոզում էի ինձ, որ չեմ կարոտում, բայց էլ չկարողացա, ու մտքերի տարափը դուրս թռավ ուղեղիցս ու վերածվեց բառերի, որոնք, թերևս, ամենայն նվազությամբ արտահայտեցին զգացմունքներս:

Կարո՛տ, ինչո՞ւ ես այդքան տանջում ինձ:

Ես Սոնան եմ

Ես 1999 թվականի սերնդից եմ՝ Սոնա Մկրտչյանը, լեննականցի եմ, սիրում եմ աշխարհը, հայրենիքս, մայր բարբառս։ Ես այն մարդն եմ, ով փոքր ժամանակ երազում էր դառնալ տրոյլեբուսի վարորդ՝ կարմիր շրթներկ ունենալու համար, բայց դա ուղղակի 3-9 տարեկան երեխայի երազանք էր։ Հետո  ես Հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի էի, ով շատ բարի էր, տնային հանձնարարություններ չէր տալիս, դաս չէր հարցնում և շատ բարձր էր գնահատում։ Բայց սա էլ դարձավ անկատար երազանք, քանի որ ես արդեն ուզում էի դառնալ ֆիզիկոս, ուսումնասիրել աստղերը, մոլորակները, բնության երևույթները․․․Այս «մասնագիտական» փոփոխությունները կշարունակվեին այնքան ժամանակ, քանի դեռ․․․

Վերջապես ես ընտրեցի աշխարհի ամենահետաքրքիր և չբացահայտված մասնագիտությունը՝ լրագրությունը։ Ընտանիքումս լրագրողներ չկան, ոչ էլ հրապարակախոներ։ Բայց ես, ինչպես կասեր գյումրեցին, «մեջների ծաղիկն եմ»: Ես ընտրեցի այս մասնագիտությունը առանց երկմտելու, քանի որ  զգում էի. այն իմ մեջ է, իմ մի մասնիկն է․․․

Այժմ 17 տարեկան եմ, լրագրության ֆակուլտետի առաջին կուրսի ուսանողուհի։ Ցանկանում եմ դառնալ հայտնի, սիրված ու ճանաչված լրագրող, հաղորդավար, շոումեն։ Երազանքներ  շատ-շատ ունեմ, որոնց մի մասը կատարվելու ճանապարհին է, իսկ մյուսներն անպայման դառնալու են իրականություն։ Նպատակասլաց եմ, իրատես․․․

Ես անասելի հետաքրքրասեր եմ, այդ իսկ պատճառով էլ շատ հարցեր եմ տալիս։ Ինչպես ասում է Օնորե դը Բալզակը․ «Բոլոր գիտոությունների բանալին հարցական նշանն է»: Ինձ հետաքրքրում է այն ամենը, ինչ կապված է  երկիր մոլորակի, մարդ էակի հետ։ Ինձ հուզում է անարդարությունը, կաշառակերությունը,արտագաղթը, Հայաստանի տնտեսական ծանր վիճակը, թռչնի թռիչքը, մանուշակի գույնը, հնչյունի արտաբերումը, շնաձկան վարքը, համակարգչի աշխատելու սկզբունքը, մարդու ֆիզիկական կառուցվածքը, հոգեկան աշխարհը․․․Մի խոսքով, ամեն-ամեն ինչ։

Իմ ընտրած մասնագիտությունը՝ լրագրությունը, հնարավորություն է ընձեռում գտնել ինձ հուզող յուրաքաչյուր հարցի պատասխանը։

Լրագրությունը մասնագիտություն չէ, այն անբացատրելի երևույթ է, լրագրությունն արվեստ է․․․