-Երեխե՜ք, մոտենում է՜…

-Ի՞նչը, Մե՛ր:

-Ախր, մոտենում է:

-Վա՜յ, գժվել ե՞ս, ի՞նչն է մոտենում:

-Ախր, ո՞նց ասեմ, է՜, քիչ է մնացել՝ ընդամենը 6 ամիս ու կհասնի:

-է՜, դե ասա՝ իմանանք:

-Չեմ ասելու, գուշակե՛ք:

-Ամա՞ռը:

-Հա, ամառը մոտենում է, բայց ի՞նչ է հետը բերելու:

-Արև՞:

-Վա՜յ, դե չէ՛:

-Բա ի՞նչ պիտի բերի:

-Քննություննե՜ր:

-Վայ, լավ էլի, Մե՛ր, մի՛ հիշեցրու, ի՞նչ ենք անելու:

-Ախր, գոնե մյուս տարիների նման լիներ. բոլոր քննությունները` գրավոր, իսկ հիմա բանավոր քննություններ էլ ունենք: Էլ չեմ ասում օտար լեզվի մասին, որը նույնպես պետք է բանավոր լինի:

Խոսքս դեռ չէի վերջացրել, երբ ներս մտավ ընկեր Դանիելյանը ու ասաց.

-Արդեն որոշված է՝ քննությունների մի մասը լինելու է բանավոր: Արդեն սկսեք պարապել, որ կարողանաք լավ հանձնել:

-Ո՜ւֆ, տիկին Դանիելյա՞ն, ինչի՞ հենց մեր ժամանակ պիտի փոխվեր քննությունների ձևը:

-Մենք մեղավոր չենք, որ այսպես է որոշվել:

-Է՜, փոշմանել եմ:

-Ի՞նչն ես փոշմանել:

-Ես չպիտի ուշ գայի դպրոց, հիմա 9-րդ դասարանի քննությունները հանձնած կլինեի:

-Է՜, դե լա՜վ, հույսներդ դրեք ձեզ վրա, իսկ հիմա անցնենք դասին:

Ծը~լնգ, ու էլի հնչեց դասի զանգը, ու մենք բոլորով նստեցինք դասի:

-Ո՞ւր են աշակերտները,- ներս մտնելով հարցրեց ընկեր Պողոսյանը:

Բոլորս լուռ նստած նայում էինք նրա դեմքին:

-Լավ, փաստորեն բացականեր ունեք, այսօր չենք գրի թեմատիկ աշխատանք, իսկ ովքե՞ր են բացակա:

Ես միանգամից տեղիցս վեր թռա:

-Ուրեմն ասեմ, ընկեր Պողոսյան, երբ 5-րդ դասարանում էինք, մեր շատ սիրելի Արթուրի ընտանիքը որոշեց մեկնել Ռուսաստան, որովհետև գյուղում աշխատանք չկար, և նրանք չէին կարող ապրել այդ պայմաններում: Մենք շատ լաց եղանք, Արթուրն էլ չէր ուզում գնալ:

6-րդ դասարանում Դավիթի ընտանիքը որոշեց հեռանալ գյուղից, նույնպես աշխատանք չունենալու պատճառով: Մենք էլի լաց եղանք, Դավիթն էլ չէր ուզում գնալ:

7-րդ դասարանում գյուղից հեռացան Բաբիկենց և Սառայենց ընտանիքները, նրանց խնդիրն էլ էր դա: Մենք շատ երկար չէինք հաշտում նրանց հեռանալու մտքի հետ:

Ու անպայման ուզում եմ ասել, որ մենք շատ արագ նվազող դասարան ենք, բայց դեռ 9-րդ դասարանում ենք: Մինչև հասնենք 12-րդ դասարան, էլ աշակերտ չի մնա, ու դուք նույնպես ստիպված կլինեք լքելու գյուղը` «աշխատանք չունենալու պատճառով»:

Ընկեր Պողոսյանը զարմացած ու տխուր նայեց մեզ: Բոլորս լուռ էինք:

-Այսօր թեմատիկ աշխատանք չենք գրի…