Լուսանկարը՝ Լաուրա Խաչատրյանի

Պապիկս՝ Ռոբերտ Քամալյանը, արդեն քառասունչորս տարի է` աշխատում է դպրոցում և դասավանդում է ռազմագիտություն առարկան: Դպրոցն ու հայրենասիրությունը պապիկիս կյանքի անբաժանելի մասն են կազմում: Նա շատ ակտիվ և կենսուրախ մարդ է, երբեք չի հոգնում իր աշխատանքից: Պապիկս շատ է սիրում կազմակերպել հայրենասիրական միջոցառումներ իր աշակերտների հետ: Նրա միտքը միշտ զբաղված է այդ ուղղությամբ, անընդհատ փորձում է մի նոր ու հետաքրքիր բան մտածել, որպեսզի աշակերտներին նույնպես հաճելի  լինի: Պապիկս նաև ինձ է դասավանդել և  մեր դասարանի հետ նույնպես կազմակերպել է մի հիանալի միջոցառում՝ նվիրված Մայիսի  ինին: Ես մինչև հիմա շատ լավ եմ հիշում լեփ-լեցուն  դահլիճի ծափահարություններն  ու պապիկիս  հպարտ  ժպիտը, երբ  ամեն  ինչ  կայացել  էր իր  ուզած ձևով: Բոլոր աշակերտները կրում  էին զինվորական հագուստներ և քայլում էին հպարտ և խրոխտ, կարծես մի  մեծ  զինվորական   ջոկատ: Պապիկիս դասասենյակում ամեն ինչ իր հստակ  տեղն  ունի, այն կարծես  նրա  հոգու  ամենատաքուկ  անկյունը լինի: Պապիկս բազմաթիվ  պատվոգրեր, պարգևներ ու շքանշաններ է ստացել Պաշտպանության նախարարության կողմից:

Նրանց  տանը ամենուրեք իշխում է հայրենասիրական ոգին: Պապիկի գործն ամենաշատը ցանկանում է շարունակել փոքր  տղա  թոռնիկը՝ կրտսեր  Ռոբերտը: Նա նույնիսկ ատամհատիկին ընտրել է պապիկի  մասնագիտությունը: Չնայած երկուսուկես տարեկան է, բայց  գիտի  գրեթե բոլոր հայրենասիրական երգերը, պապիկի  հետ միշտ  մասնակցում  է միջոցառումներին: Ինքն ու փոքր  քույրը  քնում  են  մեր  օրհներգի երաժշտության  տակ: Պապիկս համոզված է, որ բոլոր մարդիկ պետք է վաղ հասակից դաստիարակվեն հայրենասիրական ոգով:

Լուսանկարը՝ Սյուզաննա Քոսյանի

Ի՞նչ մասնագիտություն ընտրել, որպեսզի մարզում աշխատես, շատ հետաքրքիր է: Ինչ մասնագիտություն ցանկանում ես, կարող ես ընտրել, այ, աշխատել շատ դժվար է, իսկ եթե ուզում ես քո ընտրած մասնագիտությամբ աշխատել, պետք է շատ լավ ծանոթություն: Վանաձոր քաղաքում գործազրկության մակարդակը շատ բարձր է, և հիմնական պատճառը, ըստ երևույթին, ցածր աշխատավարձն է: Իսկապես հետաքրքիր է` մարդ կարող է աշխատել մի ամբողջ ամիս և արդյունքում ստանալ չափազանց քիչ գումար: Այս պատճառով է, որ շատերը լքում են քաղաքը, այնուհետև հանրապետությունը:

Հարց. ի՞նչ մասնագիտություն ընտրել: Երբ սրա մասին հարցնում ես մեծերին, ասում են՝ երևի այնպիսի մասնագիտություն, որ կարողանաս աշխատանք գտնել, աշխատել: Եվ այս ամենից եզրակացություն, որ պետք է ընտրես ոչ թե այն, ինչ սիրում ես, այլ այն, ինչով կարող ես աշխատել:

Սովորում եմ «Եվրոպական քոլեջ հիմնադրամ»-ի Գյումրու մասնաճյուղի «Էկոնոմիկա, հաշվապահական հաշվառում և աուդիտ» բաժնում: Երբ քոլեջն ավարտեմ, կստանամ հաշվապահի դիպլոմ: Այստեղ մենք սովորում ենք մասնագիտական առարկաներ, օտար լեզուներ ենք ուսումնասիրում: Համարվում ենք ուսանող: Դա ինձ շատ է դուր գալիս, այդ ուսանողական կյանքը: Քոլեջի ուսխորհրդի նախագահն եմ: Հաճախակի միջոցառումներ ենք կազմակերպում: Բայց պետք է ասեմ, որ այդ պաշտոնն ինձ շատ է նյարդայնացնում, որովհետեւ ուսխորհրդի անդամները լավ չեն աշխատում, ծուլանում են:

Չեմ սիրում, երբ քոլեջի ուսանողներից ոմանք, նաև դասախոսներից, խառնվում են իմ և ընկերուհուս հարաբերություններին: Չեմ սիրում, երբ իմ սանրվածքը կամ հագուկապը դասախոսներիս դուր չի գալիս: Սիրում եմ, երբ դասերից փախչում ենք, չեմ սիրում, երբ դրա համար պատժվում ենք: Փախուստներն էլ միշտ ես եմ կազմակերպում:

Լուսանկարը` Լենա Մանուսարյանի

Մեր նպատակները այն երազանքային ծաղիկներն են, որոնց  ցանկանում ենք հետագայում հանդիպել մեր ճանապարհին: Սակայն չէ որ ոչինչ առանց սերմի, խնամքի և հոգատարության չի ծաղկում:  Ինչպես ծաղիկների փթթուն տեսքի համար  նրանց խնամել, ջրել, մշակել է հարկավոր, այնպես էլ մեր նպատակների իրագործման համար պետք է ուժ, եռանդ, համբերատարություն և, ամենակարևորը, կամքի մեծ  ուժ ցուցաբերել:  Գուցե ուժեղ կամք ոչ բոլորին  է տրված, բայց մի՞թե մեզնից  յուրաքանչյուրը թե՚ բացահայտ, թե՚ քողարկված  նպատակներ չունի: Ամեն դեպքում ես հավատում եմ, որ մարդկային մտքի և հոգու անսահմանափակ կարողություններն են ստեղծում ամենամնայուն արժեքները, իսկ մարդու հաջողության  առանցքը կամային դրսևորումն է: Նպատակն ամուր հիմնասյուն է, որն անքակտելիորեն կանգնած է կայունության և կոնկրետ նպատակաուղղվածության պատվանդանին: Կամքի դերը անտեսանելի մի ուժով հիմնասյան անխախտելիությունն ու  անխոտորության պահպանելն է: Կամքը ուժ  է, որով մարդիկ  անպարտելի են  դառնում, որով մի օր հասնում են հեռվից  ժպտացող այն փոքրիկ, լուսավոր կետին, որն իրականում  բավականին մեծ նշանակություն ունի: Այդ փոքրիկ կետը երկար ժամանակ  փայփայած նպատակն է, երբեմնի երազանքն ու իղձը: Մարդիկ ուժեղ են, քանի դեռ անհաղթելի  է ոգու կորովը, նրանք ունեն նպատակներ, քանի դեռ առաջ մղող ուժի անվանումը հավատ է: Հաջողակ են, եթե լավատեսությունն է նրանց ուղեկիցը, երջանիկ են, եթե նպատակի  ակունքները բխում են կամքից:Ու այս ամենից  հետո  մնում  հետեվություն կատարելով՝ ավելացնել ՝ ինչքան էլ դեպի նպատակ տանող ճանապարհները  փնտրենք այլ աշխարհներում, ուրիշների հայացքներում այնուամենայնիվ այնտեղ տանող միակ միջոցը մեր հոգու անհուն խորքերից է սկսվում, այնտեղից , որտեղ ծնվում է մարդուն  կենդանական աշխարհից զատող հատկանիշներից մեկը՝ կամքը: