Իմ բոլոր օրերը տարբերվող են. դե, այնպես չէ, որ իմ կյանքը այդքան հետաքրքիր է, ուղղակի բոլորիս ամեն օրն էլ, վստահ եմ, երբեք նույնը չի լինում։ Բայց մեր «տարբերվող» օրերում մենք բոլորս էլ ունենում ենք օրեր, որոնք ավելի տարբերվող են։

Չգիտեմ՝ նոյեմբերի 12-ը շատերի համար ինչպես էր տարբերվում, որքա՞ն շատ մյուս օրերից, բայց Զվարթնոց օդանավակայանում հավաքված 5 երիտասարդների օրվա տարբերվողության մասին հաստատ կարող եմ պատմել։

«Մանանա» կենտրոնի հերթական համատեղ ծրագրի շրջանակներում մենք`  Մարիամը, Հովնանը, Սիրանն ու երկու Անիներս, սկսում էինք մեր ավելի տարբերվող օրերի շարքը։ Մեկնարկը՝ գիշերվա 3-ին, օդանավակայանից։ Հոնը հանգիստ էր, իհարկե, շատ ճանապարհորդած լինելուց բացի՝ նա նաև «խմբապետն» էր։ Սիրանը, շատ ճանապարհորդած լինելով, նորից հուզված էր, Մարիամը անընդհատ սերիալներ էր հիշում ինքնաթիռների հետ կապված, դե, ոչ այնքան դրական ու տրամադրող, ինչպես պետք է լիներ։ Իսկ Անիների  ճանապարհորդական առաջին փորձն էր։ Ու խառը զգացումներով, բայց նույն տարբերվող օրով թռանք Բեռլին, դեպի How to Read Media in Post-Truth Era ծրագիրը։

Ու քայլում էինք, քայլում էինք, քայլում… Այնքան քայլեցինք, որ հանգիստ մի հեղափոխություն էլ կարող էինք անել։ Առիթից օգտվելով ուզում եմ ներողություն խնդրել երեխեքից ու իրենց նյարդերից, որ շատ, բավականին շատ հաճախ բողոքում էի, որ հոգնել եմ, ու որ չենք կարողանում գտնել «վայ-ֆայ»։ Մյուս կողմից էլ` Ավետիսյան Անիի համար իմ բողոքներից հաճելի փաստ բացահայտվեց։ Ասում է՝ ինձ թվում էր՝ ես կախվածություն ունեմ տեխնիկայից, մինչև հանդիպեցի Անիին։

Բայց թողնենք մի կողմ բոլոր բողոքներն ու չգտնված «վայ-ֆայները» ու վերադառնանք Բեռլինին։

Անկեղծ, ես քաղաքը պատկերացնում էի հենց այնպես, ինչպես տեսա իրականում, պատկերացնում էի ունենալիք զգացումներս, երբ կտեսնեմ հին կառույցներն ու  արձանները։ Չգիտեմ՝ որ երկրների քաղաքներում են ավելի շատ հեծանիվներ, բայց Բեռլինն իմ տպավորություններում մնալու է որպես հեծանիվների քաղաք, երբ մենք զարմանում ենք հեծանիվով աշխատանքի գնացող երիտասարդներ տեսնելիս, այստեղ մեծահասակները հեծանիվներով թոշակ ստանալու են գնում։

Գունավոր տները թեթև ժպտում էին, բարձրահարկ շենքերը վերևից աչքով անում, հեծանիվները շտապում էին, իսկ մենք՝ անընդհատ քայլում։

Որքան էլ հոգնած էինք, բայց ավելի շատ փողոցներով անցնելու ցանկությունն ավելի մեծ էր։ Չգիտեմ՝ Հոնն ինչպես էր հիշում փողոցներն ու ճանապարհները, այն էլ այն դեպքում, երբ հիմնականում նույն ճանապարհով հետ չէինք գնում, բայց խճճվելը բավականին հեշտ էր, մանավանդ, երբ ուշադիր ու առանց ինչ-որ բան բաց թողնելու ցանկությամբ մեր շուրջն էինք նայում։

Հասանք հյուրանոց ու հասկացանք, որ քնելու ցանկությունն արդեն մեզ պինդ գրկել է։ Բարձրացանք համարները՝ նորից իջնելու ու տեսնվելու հույսով, բայց քնեցինք արդեն առավոտյան հանդիպելու հույսով, իսկ առավոտյան հաստատ բոլորիս օրն էլ ավելի տարբերվող էր լինելու։

Դասընթացը սկսվելու է վաղը: