Արևը ուժեղ էր։ Բարկ։ Էդպես են, չէ՞, ասում։

Հոնի ենք գնում։ Ճամփին մի քանի ծառ ենք գտնում։ Հոները հատ-հատ պոկում ու առաջ գնում։

Քաղում ենք բավականին, հանգստի կարիք կա։

Աշնանը մի քանի հոգի իրենց անասունները բերում են այս կողմերը, մնում են մինչև ձմեռ։

Որոշում ենք կանգ առնել սարի առայժմ միակ բնակիչների՝ մորս քեռու և իր կնոջ մոտ։

-Հա՜, կո՛վ, քեչ արի՛, Թանի՜կ,- հեռվից լսում ենք քեռու ձայնը։

-Քեռի՜, շները կապի, գալիս ենք,- մայրս է։

Բարձրանում ենք, բեռներս իջեցնում ու մի լավ հանգստանում։ Սարի համով սուրճ ենք վայելում ու համ էլ ավանդական խավիծ։ Խավիծը սարի քաղցրավենիքն է, թթվասերից` րաժանից են պատրաստում։

Հասցնում եմ մի քանի լուսանկար անել։

Հետո իջնում ենք ավելի շատ բերքի հետևից։

Քամին ծփում է։ Ու մենք հասկանում ենք այս հանդամասի Ծոփ անվանման իրական պատճառը։

Էլի «լավից-վատից» հոն ենք գտնում։

Քաղել եմ ահագին ու հիմա խոտերին եմ։ Վեր կենալու ուժ չունեմ։

Երազում եմ խոտերից մեկը լինել։ Օրորվել քամուց։ Հետո որոշում եմ ծառ լինել։ Հետո` ծառի ճյուղ։ Հետո ուզում եմ լինել հենց ինքը՝ քամին։

Բնություն եմ լսում։ Իմ ունեցած միակ երգն է։

Կոշիկներս հանել եմ։

Մի թիթեռ եկել ու կանգնել է կանաչ գուլպայիս վրա։ Խոտի տեղ է դրել երևի։

Ծփացող քամին միակ զենքն է ոչ պակաս ծփացող արևի դեմ։

Մերոնք քաղում են, ես նստած եմ։

Չէ, չմտածեք թամբալ եմ, ուղղակի հոգնել եմ։

Հետդարձին կրկին կանգ ենք առնում հյուրընկալ օդայում։ Խաշած կարտոֆիլը թաթախում ենք րոպեներ առաջ պատրաստված թթվասերի մեջ ու ուտում։ Ոչխարի պանրին քիմքս կարոտել էր ու հիմա վայելում է։

Որոշում ենք գնալ, սակայն ևս մեկ անգամ սրճելը չի խանգարում։

Վերադառնում ենք բեռնատար մեքենայի բեռնախցիկում։ Կարծես նավի վրա լինեմ։

Ծառերի ճյուղերը խփում են դեմքիս։

Վերջ, հասանք…

Բրյուսել. օգոստոս

Բելգիա. մեր օրեր։ «Peace Village» կազմակերպությունը տեղում կանգնած չի մնում և Մեսեն քաղաքում կազմակերպում է բովանդակալից ծրագիր՝ խաղաղությանը նվիրված։ Ծրագրի անունն է «18 in 18»: Ի՞նչ 18-եր են, կմտածեք դուք: Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտից՝ 1918 թվականից, անցել է 100 տարի, և մասնակիցները՝ աշխարհի 44 երկրներից Մեսենում հավաքված 18 տարեկանները նշելու են թե 100 ամյակը, թե փորձելու են խաղաղության նոր կամուրջներ կառուցել:

Հայաստանից Խաղաղության ճամբարին մասնակցում ենք մենք՝ «Մանանա» կենտրոնի անդամներ Անուշ Դավթյանս և Սուրեն Կարապետյանը:

Վեց օրերի ընթացքում 44 երկրներից այցելած 18 տարեկան մասնակիցները փորձելու են բացահայտել բոլոր երկրների պատմությունները, հետաքրքիր միջոցառումների մասնակցելով կամ տեղում կազմակերպելով՝ հասկանալ՝ ինչ է խաղաղությունը՝ դիմացինի աչքերով։
Արդյունքում պիտի նոր գաղափարներով լցված վերադառնանք մեր երկրներ ու փորձենք դրանք տարածել, խաղաղության լեզուն սովորեցնել բոլորին։ Մենք ամեն օր ձեզ կպատմենք մեր առօրյայի մասին՝ փորձելով ձեզ նույնպես հաղորդակից դարձնել խաղաղության ճամբարին:

Եվ այսպես. կանգառ առաջին: Մենք արդեն Բրյուսելում ենք:

Անուշ Դավթյան, Սուրեն Կարապետյան

Օգոստոսի 6-12-ը ընթանում է  Հաղարծնի շաբաթը: Հաղարծինը սպասում է ձեզ  կանաչ շապիկավոր կամավորների  հետ։

Դեպի ԱՄՆ իրականացվող ընտանեկան փոքրիկ ճանապարհորդությունները իմ կյանքի բաղադրիչ մասն են կազմում։ Սակայն ամեն անգամ այստեղ հայտնվելիս տարբեր զգացողություններ եմ ունենում։ Երբեմն ուրախությամբ եմ լցվում անծանոթ երևույթների առնչվելիս, երբեմն էլ՝ ուղղակի խուսափում եմ դրանց հետ հանդիպելու հնարավորությունից։

ԱՄՆ-ում անցկացրածս առաջին ժամերը կարելի է բնութագրել միայն մեկ բառով՝ զարմանք։ Այս երկիր ոտք դնելուն պես փորձում էի գտնել ինձ հետաքրքրող հարցերից մեկի պատասխանը՝ ինչո՞ւ են իմ հայրենակիցները լքում իրենց երկիրն ու գալիս այստեղ։ Օդանավակայանից դուրս գալուն պես խառնվել էի մի նոր մշակույթի, որն իրենից ներկայացնում է հազարավոր այլ մշակույթների խառնուրդ։ Նայում էի շուրջբոլորս ու մտածում, որ եկվորների համար այստեղ զրոյից կյանք սկսելը ուղղակի անհնար է։ Սակայն, երբ հասանք տուն, ես նորից ինձ վերագտա Հայաստանում։ Թաղամասը ոչնչով չէր տարբերվում Հայաստանից։ Հայ տատիկներ, պապիկներ, խանութներ՝ լցված դժգոհ վաճառողուհիներով ու հայկական երգեր։ Ու մի պահ մտածեցի, որ ժողովուրդս լքում է իր հայրենիքը, որ գա մեկ ուրիշ Հայաստան՝ օվկիանոսից այն կողմ։

Առաջին օրվան հաջորդող մեկ ամիսը լցված էր բազմազան նոր հայտնագործություններով ու բացահայտումներով։ Ամեն առավոտ զարթնում էի, դուրս գալիս փոքրիկ Հայաստանից ու վերադառնում այնտեղ երեկոյան։ Անընդհատ փնտրում էի հարցիս պատասխանը ու ամեն օր գտնում էի տարբեր պատասխաններ։ Վերադարձա Հայաստան անմոռանալի տպավորություններով ու անպատասխան նոր հարցերով։

Հիմա, երբ արդեն քաջատեղյակ եմ այստեղի ապրելակերպից, սովորություններից ու ավանդույթներից, օվկիանոսից այն կողմ տեսնում եմ մեկ ուրիշ աշխարհ։ Այստեղ տեսնում եմ բազում նոր հնարավորություններ ու անակնկալներ, որ կարող են մատուցվել քեզ յուրաքանչյուր պահի։ Սակայն մինչ այսօր զարմանում եմ՝ տեսնելով, որ այստեղ հավաքվել է տարբեր ազգեր, մշակույթներ ու պատմություններ ներկայացնող անհատներ ու ստեղծել են մի մեծ խճանկար։ Ամեն անգամ խճանկարը փոխվում է՝ մանկական ժպիտներով, կոտրված հույսերով ու նոր ծնվող նպատակներով։ Սակայն խճանկարի բաղադրիչ մասերը միշտ ներդաշնակ են միմյանց նկատմամբ։ Երևի թե հենց այդ ներդաշնակությունն էլ կանչում է բոլորին այստեղ՝ իր մի մասնիկը դառնալու։