Մենք մարդ ենք

Լուսանկարը՝ Մերի Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Մերի Վարդանյանի

-Հիմա՛ր, չե՞մ ասել չխոսես:

-Խոստանում եմ, էլ չեմ խոսի, մենակ էլ մի խփեք:

Այսպիսի երկխոսության  լսողն ու ականատեսն եմ եղել շատ անգամներ: Ուսուցիչը խփում է (շատ անգամ հայհոյում և վատ բառեր ասում) երեխային նրա համար, որ երեխան խոսում է դասի ժամանակ: Բայց զարմանում եմ, մենք մարդ ենք, մեզ տրված է մարդկային լեզու: Մի՞թե չենք կարող երեխային խոսքով հասկացնել, որ չի կարելի դասի ժամանակ խոսել և այլ ավելորդ բաներով զբաղվել: Հետաքրքիր է, արդյոք ուսուցչին թույլ տրվո՞ւմ է հարվածել երեխային, եթե անգամ երեխայի ծնողները նրա վրա ձեռք չեն բարձրացնում: Մի՞թե ուսուցիչները չեն մտածում, որ իրենց հարվածներից կարող է երեխային որևէ վնաս հասցվել, իսկ հայհոյանքները կարող են ազդել երեխայի հոգեբանության վրա, ինչը ապագայում երեխայի համար կարող է ստեղծել բազմաթիվ ու անդառնալի խնդիրներ…

Վիշտը

Մեր քաղաքում կա մի տղա: Նա 14 տարեկան է: Անունը չեմ ուզում գրել: Վատ կզգա: Սովորելու հետ մեկտեղ նա աշխատում է` ձու, կանաչի վաճառելով օգնում է իր մայրիկին: Նրանք երկուսով ապրում են վատ պայմաններում, բայց չնայած այս դժվարություններին, նա շատ ազնիվ է, հետաքրքրասեր ու տաղանդավոր: Այդ դժվար պայմաններից նրա առողջությունը վատացել է.  տեսողությունն  ու լսողությունը լավ վիճակում չեն: Բայց գումար չունեն բուժման համար: Նա շատ զգայուն է դարձել և ամաչում է հասակակիցների հետ շփվել:

Մի օր զբոսնելուց ես տեսա նրան մի շան ձագի հետ: Նա շատ ուրախ էր: ր աշխատած գումարով պաղպաղակ էր գնել և, փոխանակ ինքը ուտեր, շանն էր կերակրում: Ես ժպտացի նրան ու անցա: Հետո մի շաբաթ չտեսա նրան, իսկ երբ տեսա, նա շատ տխուր ու հուսահատված էր: Ես մոտացա նրան և հարցրի, թե ինչ է պատահել, նա պատասխանեց.

-Մասիս էինք գնացել, եկա տեսա` շունս սատկել ա:

Չգիտես` ում էր խանգարել այդ փոքրիկ շնիկը, նրա միակ ընկերը և ուրախությունը:

Այդ պահին ես փորձեցի պատկերացնել ինձ նրա տեղում, բայց չկարողացա: