Աշնանային տրամադրություն

Մռայլ է դարձել քաղաքն այս փոքրիկ,

Անձրև է դրսում, թախիծ է կաթում,

Ու եղանակն այս մելամաղձ, տխուր

Բոլորիս ինքնին է վարակում։

Մարդիկ դարձել են գունատ ու դալուկ,

Մեգով է լցած բոլորի հոգին,

Ցավն է տիրում նրանց սրտերում,

Անգութ ու անխիճ մի զգացմունք ահռելի։

Եղանակն էլ արդեն այդպես է դարձել,

Ամբողջ աշխարհն է վարակվել ախտով,

Միայն մնացել են սակավ մարդիկ,

Որ պայքարում են ընդդեմ վարակի։

Արև ու լույս են նրանք նկարում,

Գույներով լցնում աշխարհն այս խավար։

Բայց նրանք քիչ են, չեն կարողանում,

Գունավորել աշխարհն ահարկու։

Սպառվում են արդեն ուժերը նրանց,

Հյուծվում են, դառնում դեղին մի տերև։

Ու կարեկցողներ էլ չեն հայտնվում,

Նրանք մենակ են  այս մեծ աշխարհում։

Բայց չեն հանձնվում նրանք երբեք,

Առաջ են գնում մարտիկի նման,

Եթե պետք լինի, նաև կզոհվեն`

Իրենց երազին հասնելու համար։

Անձրևը կրկին գալիս է ուժգին,

Արցունքով ծածկում աշխարհն այս աղոտ։

Ու չեն երևում նրանք էլ արդեն,

Կորել են անծիր մշուշում անհետ։

karen karapetyan portret

Խաղաղություն ամենեցուն

Քեռիս 1990-ական թվականներին մասնակցել է Արցախի ազատագրական պայքարին: Մի օր հարցրեցի նրան․

-Քե՛ռ, ի՞նչ կլինի, պատմիր էդ ժամանակներից:

-Է՜, բալե՛ս… Պատմելու բան ա՞, որ պատմեմ:

-Լավ էլի, քեռի՛, ի՞նչ կլինի, շա՜տ եմ խնդրում, պատմի՛ր:

Այն, ինչ պատմեց քեռիս, կյանքում չեմ մոռանա.

-Մի անգամ, առավոտ-գիշերով խրամատում կագնած էի, նայեցի ժամին, տեսնեմ՝ 6-ին հինգ է պակաս: Ծխախոտս վառեցի, սկսեցի ծխել ու հիշեցի, թե ինչպես էր ամեն օր առավոտյան 6-ին մերոս տնից դուրս գալիս ու աղոթք անում ամբողջ աշխարհի խաղաղության համար: Կրկին նայեցի ժամին՝ տեսնեմ ուղիղ 6-ն է: Չգիտեմ՝ ինչ կատարվեց հետս, գլուխս բարձրացրի ու մեծ արագությամբ գնդակը ականջիս մոտով անցավ: Աչքերիս դիմաց սևացավ, հասկացա, որ գնդակը ինձ չի դիպել: Սկսեցի լաց լինել.

-Վախ, մերոս հենց հիմա դուրսը կանգնած աղոթում է..․

Ու քեռիս այլևս չկարողացավ շարունակել: Այդ ժամանակ ես նկատեցի նրա արցունքները, որոնք կյանքում առաջին անգամ էի տեսնում: Հիմա էլ, երբ փակում եմ աչքերս, հիշում եմ նրա դեմքի արտահայտությունն ու թաց աչքերը:

Mar 29, 2017 

Էլիզաբեթ Մայերի թանգարան-խանութը կամ պատմություն ճակատագրի մասին

Մյունխենի սրտում՝ Մաքսբուրգսշտրասեի բարձրահարկ ու ժամանակակից կառույցներով շրջապատված, բակային մի համեստ անկյունում է գտնվում փողկապների մասնագիտացված «Krawatten Hoff Wilm Hoff» խանութը՝  միակը և ամենահինը քաղաքում։ Ապակե դռան հետևից կարելի է տեսնել Էլիզաբեթ Մայերին՝ խանութի ներկայիս սեփականատիրոջը և վաճառողուհուն։ Դասական հագնված 70-ն անց կին է՝ երկար, բաց գույնի մազերով ու բաց կապույտ աչքերով։ Երբ նկատում է, որ ինչ-որ մեկը խանութի ուղղությամբ է քայլում, իսկույն վեր է կենում նստած տեղից, բացում է դուռը ու, շեմին կանգնած, լայն ժպիտով ողջունում․ «Hallo, schoenen Tag!,  Ողջո՜ւյն, բարի օր»։

Ներսում ամեն բան թանգարան է հիշեցնում․ ամեն կողմ նայելիս աչքդ որսում է գույների հետաքրքիր համադրությամբ ցուցափեղկում տեղ գտած կամ կախիչներից կախված փողկապներ, փողկապ-թիթեռնիկներ, շքեղ ու թանկարժեք այլ աքսեսուարներ։ Վաճառասեղանի հետևում մեծ դարակ է՝ բազմաթիվ պահատուփերով, յուրաքանչյուրում ըստ գույների, արժեքի, ըստ արտադրող ֆիրմայի կամ կտորի տեսակի՝ դասակարգված են փողկապները։ Վաճառասեղանի վրա ուղեցույցներ են, թե ինչպես կարելի է կապել փողկապը մի քանի տարբեր ձևով, դրանց կողքին՝ անկյունում՝ բացված դրված է գոթական տպատառերով մի հաստափոր գիրք։ էլի այլ գրքեր՝ մեկ այլ սեղանիկի վրա, կոնֆետի տուփի կողքին, ու մեկ այլ հատվածում հարսանեկան լուսանկարներով, հուշանվերներով, փափուկ խաղալիքներով զարդարված պահարանի վրա ու  հայելու առջև։

Տիկին Մայերն այստեղ է աշխատում 1979 թվականից, խանութի հիմնադրումից 24 տարի անց։ Հիմնադիրը պարոն Հոֆֆն էր, որը հանկարծ հիվանդանում է ու խանութը հանձնում 40-ամյա մի կնոջ, որն ամուսնուց բաժանված էր ու օրվա հացը խանութից ստացած եկամուտով էր  ձեռք բերում։ Շուտով նա որպես օգնական ընդունում է տիկին Մայերին․

-Մինչ այդ ֆրանսերեն ու անգլերեն էի սովորում բուհում, որպեսզի ուսուցչուհի դառնամ։ Բայց ինձ երջանիկ չէի զգում իմ մասնագիտությամբ ու իմ ստացած կրթությամբ։ Չգիտեի՝ ինչ անել, ինչով զբաղվել։

Հիմա մի բան կպատմեմ, և դուք կսկսեք հավատալ ճակատագրին։ Սովորելու ընթացքում մի տարի կրթական ծրագրով Փարիզում էի։ Այնտեղ մի կնոջ հետ ծանոթացա, որն ինձ ասաց, որ չի պատկերացնում ինձ ուսուցչուհու կերպարում, այլ տեսնում է ապագաս թանկարժեք իրերի մասնագիտացված վաճառքի մեջ։ Ուշադրություն չդարձրի, իհարկե, բայց նաև չմոռացա այդ խոսքերը։

Ի վերջո այնպես ստացվեց, որ կրթությունս կիսատ թողեցի ու բախտն ինձ իրոք այս խանութ ուղարկեց․․․

40-ամյա կինը մի օր  նամակ է ստանում ԱՄՆ-ից, իր հին ծանոթից, որի հետ ծանոթացել էր Օկտոբերֆեստի ժամանակ։ Նամակում այդ ծանոթ տղամարդը գրում է, որ մահացել է իր  կինը, պատմում, որ երկար ժամանակ մտածել է նրա մասին ու սիրո համեստ խոստովանություն անում՝ նորից հանդիպելու խնդրանքով։ Ամիսներ անց նրանք ամուսնանում են և մեկնում ԱՄՆ։

-Այդպիսով ես ժառանգեցի խանութը,-ժպտում է տիկին Մայերը։

Հիմնականում խանութը գրավում է մարդկանց ուշադրությունը, շատերը գալիս են պարզապես հետաքրքրությունից դրդված, «դե քչերն են մեր օրերում փողկապ կրում»։ Չնայած դրան՝ խանութը մշտական հաճախորդներ էլ ունի։ Հաճախորդները հիմնականում երիտասարդներ են, որոնք ամուսնության առթիվ են փողկապ կրում, պաշտոնյաներ, որ կարող են իրենց շքեղություն թույլ տալ և դասական հագուստի սիրահարներ։ Նրանից շատերի հետ  տիկին Մայերը ընկերացել է․ ամեն անգամ հեռու տեղերից իրեն տեսակցության գալիս նրանք ինչ-որ հուշանվեր են բերում։ Դրանցից մեկը սեղանի վրայի ճենապակե նախշազարդ բաժակն է։

Պատահում է նաև, երբ ամբողջ օրվա ընթացքում ոչ մի հաճախորդ չի գալիս։ Տիկին Մայերը վստահ է, որ մարքեթինգային քայլերը կամ գովազդները ոչնչով չեն օգնի։ Եվ իրոք, այս խանութի մասին համացանցում շատ քիչ տեղեկություն կարելի է գտնել․ հասցեն և թերևս մեկնաբանություններ հաճախորդներից։

-Նախկինում փորձել եմ փողկապները լուսանկարել և տեղադրել համացանցում։ Բայց էական տարբերություն չեմ նկատել։ Դա ինձ այդքան էլ դուր չէր գալիս, քանի որ սահմանափակ պատկերացում էր ստեղծում։ Հիմա ես չունեմ ոչ էլեկտրոնային հասցե, ոչ հեռախոս, ոչ համակարգիչ ու հեռուստացույց, ոչ մեքենա, ոչ էլ ամուսին ու երեխաներ։

Այն օրերին, երբ հաճախորդներ չկան, տիկին Մայերը, այնուամենայնիվ, չի ձանձրանում․

-Ես գրքեր ունեմ, սիրում եմ գրքերը։ Համալսարանում կրթությունիցս բան դուրս չեկավ, բայց այստեղ ես աներևակայելի շատ գրքեր եմ կարդացել, չեք էլ պատկերացնի, թե ինչքան շատ բան եմ սովորել։ Հիմա օրինակ, պատմական գրականություն եմ ուսումնասիրում, Առաջին համաշխարհայինին եմ հասել,- ցույց է տալիս գոթական տպատառերով հաստափոր գիրքը։

Ցուցափեղկերի առջև մարդիկ են հայտնվում։ Շատերը երկար նայում են ու անցնում։ Շուտով բացվում է դուռը ու կողքի բարձրահարկ շենքից լսվող շինարարության աղմուկը ներս է լցվում։ Տիկին Մայերը մոտենում է ներս եկած երիտասարդ զույգին։ Նրանք ցուցափեղկին ծաղկավոր փողկապ-թիթեռնիկ էին նկատել։

-Բայց թանկ է,- ասում է Ֆելիքսը՝ 32 տարեկան գանգրահեր տղամարդը ու նայում կնոջը՝ նրա կարծիքը լսելու ակնկալիքով։ Տիկին Մայերը ոգևորությամբ անցնում է վաճառասեղանի հետևը, քաշում է դարակի անհամար պահատուփերից մեկը, դնում սեղանին։ Կոկիկ դասավորված տասնյակ այլ նախշերով փողկապ-թիթեռնիկներ են նրանց տրամադրության տակ։ Նա հանում է դրանցից մեկը, տեղեկություններ տալիս կտորի, ֆիրմայի, մոդելի մասին, հարցնում է հաճախորդի կոստյումի կամ վերնաշապիկի գույնը, հետաքրքրվում զբաղվածությունից, բացատրում գույների ու ոճերի նշանակությունը, կրելու էթիկան, և իհարկե այլ մտերմիկ հարցեր․․․

-Մենք Հաննովերից ենք, – պատմում է տղամարդը, երբ արդեն որոշել էր, որ գնելու է փողկապը,- վերջին անգամ անցած տարի էինք Մյունխեն եկել։ Այն ժամանակ նկատել էինք խանութը, բայց քանի որ շտապում էինք, ներս չեկանք։ Այս անգամ որոշեցինք անպայման այս կողմերով անցնել։

Հաջորդում են նոր հարցեր ու պատասխաններ։ Հանկարծ տիկին Մայերը չարաճճի ժպիտով է նայում․

-Իսկ դուք գիտե՞ք՝ ինչպես են փողկապ-թիթեռնիկը կապում։

Նա վերցնում է մեկը, աճպարարի ճկունությամբ մատները շարժելով ձգում ու թուլացնում է փողկապը, պտտում ու օղակում։ Երբ նույնը նաև երիտասարդ զույգի մոտ է ստացվում, տիկին Մայերը դարակից 50-ականների չեկ է հանում, վրան գրում ամիս-ամսաթիվը, քանակն ու գինը՝ 85 եվրո, միջին գին այս խանութի համար։

-Հիմնական հաճախորդներն այսպիսին են, բավականին արագ են ընտրում և ավելի շատ սովորական փողկապներ, քան թիթեռնիկ-փողկապներ են գնում։ Բայց կան նաև այնպիսինները, որոնք ուզում են ամեն ինչ տեսնել, հատկապես երբ փողկապը հարսանիքի համար է։ Նրանք ուզում են լավագույնը գտնել։ Իրականում քովիդից հետո, երբ հավաքույթները նորից թույլատրվեցին, ու շատերն էին ամուսնանում այդ շրջանում, այս խանութը հարսանեկան խանութի էր վերածվել։ Ամուսնացողներն ինձ նաև երբեմն հարսանեկան լուսանկարներ են ուղարկում,-շարունակում է տիկին Մայերը՝ փողկապները խնամքով իրենց նախկին տեղերը դնելով։

Նա պատմում է, որ Մյունխենում փողկապների 4 խանութ է եղել, բայց Krawatten Hoff Wilm Hoff-ը միակն է, որը ժամանակի ընթացքում կանգուն է մնացել և որևէ փոփոխություն չի կրել։ Միայն փողկապների լայնությունն ու երկարությունն էր ժամանակի հետ փոխվում, դրանք առաջ մեկ ավելի լայն էին, մեկ ավելի նեղ։ Դե իսկ այն դարակի պահատուփերից մեկում նաև այդ հնություններից են պահպանվել։ Փողկապները հիմնականում մետաքսից են, գործվածքները տարբեր են, կան նաև ձեռագործ փողկապներ, փողկապներ, որոնք միայն  կարելի է կրել ձմռանը։ Բոլորն էլ եվրոպական արտադրության են, կան և տեղական, և այլ երկրների արտադրության՝ ավստրիական, իտալական, իռլանդական, խորվաթական (չԷ՞ որ գերմաներեն փողկապ` Кrawatte բառը և ինքնին փողկապը եկել են Խորվաթիայից` Kroatien, և եղել են զինվորական համազգեստի անբաժան մի մաս)։ Թանկարժեքներից շատերը իտալական են, ինչպես խանութի ամենաթանկարժեք փողկապը՝ Italo Ferretti ֆիրմայի արտադրության։

-Այս գործում ամենահետաքրքիրն այն է, որ այսքան գույների ու այսքան տարբեր մարդկանց հետ ես առնչվում։ Նրանցից ամեն մեկը տարբեր է, ամեն մեկն իր պատկերացումներն ունի,  իր էությունը,- ասում է տիկին Մայերը ու ապակե դռնից դուրս նայում,- ես այստեղ ինձ այնքան լավ եմ զգում, ինչպես տանը։ Երբեմն վերընթերցում եմ իմ ամենասիրելի գիրքը՝ Ադալբերտ Շտիֆտերի «Ուշ ամառը»։ Այդ գրքում ամեն ինչ այնքան խաղաղ է, օդի նման թեթև ու բարի։ Ու մտածում եմ՝ երանի իրական կյանքում էլ այդպես լիներ։

zarine kirakosyan

Ո՞վ ես դու

Ու հնարավոր է, որ կողքի մի անհայտ կամ հայտնի մոլորակի վրա երկու տեղաբնիկ նստել, գլուխը դրել են ծնկներին (եթե նրանք էլ մեզ նման ծնկներ ունեն), ծիծաղելով նայել են մեզ, որտեղ մենք իրար կոչել ենք ռուս, թուրք, չինացի, փարիզեցի, լոռեցի ու սարիթաղցի, իսկ իրենք ուղղակի՝ երկրացիներ:

Իրենք նայել ու չեն հասկացել, թե որն էր Մակեդոնացու, Նապոլեոնի, Տիգրան Մեծի ու Չինգիզխանի արշավանքների իմաստը, եթե դրանից մեր մոլորակի չափերն իրենց աչքին չէին մեծանում:
Իրենք նայել ու չեն հասկացել, թե ինչու այդ գնդի վրա ապրող մարդիկ չհավատացին Գալիլեյին, երբ ասաց՝ երկիրը կլոր է, բայց հավատացին, որ մեծ կրիաների վրա են ապրում, իրենք նայել ու ամեն նոր ու կարևոր քայլ անողի մեջ բարեկամի են տեսել: Չեն հասկացել, թե ինչի համար են մարդիկ սահմաններ ստեղծել ու ինչի համար են այդ գծերի երկու կողմերում մարդիկ մահանում՝ զենքերը ձեռքներին, գծերը հետ ու առաջ տալով, իրենք տեսել են Մեքսիկայից Ամերիկա անցնող բոլոր միգրանտներին, հետո անհասկանալի հայացքով նայել են մեզ, հետո՝ իրար, ու ուսերը թափ տվել։

Իրենք քմծիծաղ են տվել, երբ Արքիմեդը ասել է «էվրիկա», հուզվել են առաջին շոգեքարշի ծխից ու հնարավոր է՝ այդ ընթացքում երաժշտություն են լսել, ծիծաղել են հավերժական շարժիչ ստեղծող գիտնականների վրա ու հայտնվել են Ժյուլ Վեռնի ու Լեոնարդոյի երազներում, պատմել լուսնի շուրջ պտտվելու հնարավորության ու ինքնաթիռի մասին, ու փոշմանել մի ինչ-որ երկուհազարմեկյան սեպտեմբերի 11-ի: Իրենք գիտեն, թե որտեղ է Չարենցի անհայտ գերեզմանը, տեսել են կրակի համար քարերն իրար շփող մեր նախնիներին ու Արտեմիսի տաճարը վառող Հերոստատին, իսկ հետո նայել են թաշկինակի համար մեռած Դեզդեմոնային նույն անհասկանալի հայացքով ու էլի ուսերը թոթվել:

Իրենք լսել ու չեն հասկացել մեզ, չեն հասկացել մի գնդի վրա 5000 լեզուներով խոսելու իմաստը, չեն հասկացել սևամորթների ստրկությունը, իսկ հետո ցանկացել են երկնքից մի աստղ վերցնել ու դնել Լինկոլնի ճակատին ու կատաղած երկնքից մի քար էլ Հիտլերի գլխին տալ:

Իրենք տեսել են Լենոնին ու ասել՝ վերջապես, հիպիներին տեսնելիս մտածել են, որ մի տեղ ուրիշ մոլորակի վրա հանդիպել են երևի, իրենց էլ է դուր եկել Էլվիսի «Բլու շուզը», ու Վան Գոգի «Աստղալից գիշերը»։ Նրանք նայել են այլմոլորակայինների մասին բոլոր ֆիլմերը ու չեն հասկացել՝ ինչու չենք հավատում իրենց գոյությանը, եթե հավատացինք ծառերի՝ հոգիներ ունենալուն։ Մեր ստեղծած այլմոլորակայինների կանաչ կերպարների վրա ծիծաղել են հայելու դիմաց, ու ասել “oh no!”: Եթե սատանան «պրադա» է կրում, միգուցե այլմոլորակայինները անգլերեն են խոսում, ինչ կա որ։

Իրենք չեն հասկացել «հայրենիք» բառը, չեն հասկացել կայսրերին, նախագահներին, արքաներին, ցարերին ու ավելի շատ՝ սուլթաններին: Հերոսներ չեն փնտրել մարտի դաշտերում, որտեղ մարդիկ իրար սպանում են: Չեն հասկացել Քրիստոսի, Բուդդայի, ու Մուհամեդի հետևորդներին, ատել են ինկվիզիցիան, չեն հասկացել Խաչակրաց արշավանքը, բայց սիրել են Սուրբ Ծնունդը, չգիտես՝ ինչու: Իրենց էլ է դուր եկել կաթոլիկ եկեղեցու Սուրբ Ծննդյան երգերը, ու հա, հնարավոր է մի պահ ցանկացել են երկրացի լինել, բայց Աֆղանստանում, Սիրիայում ու Մոսկվայի մետրոյում, Հերոսիմայում ու Բեռլինի պատի վրա իրենք սկսել են մեզ էլի չհասկանալ:

Մեզ հետ քանդել են Բեռլինի պատը, Լենոնի հետ գրել են “War is over if you want it” երգը:
Իրենք չեն հասկանա մեզ, իսկ մենք մեղավոր չենք, որ էս աշխարհին տիեզերքից չնայեցինք էդպես էլ, չտեսանք մեր փոքրությունը էդ հեռուներից, ու «ո՞վ ես դու» հարցին, անունից, ազգությունից ու կրոնից առաջ չպատասխանեցինք՝ մարդ:

Դեկտեմբեր, 2018 

zarine kirakosyan

Մարդը պրեսինգի տակ

Հուզումներն ու ժպիտները քչացել են,

Էլ չգիտեմ` ինչքան եմ կշռում ներսիս քարերի հետ,

Ու չգիտեմ վերջում ինչ դուրս կգա,

Անզգայության ու ուժի արանքում ինչ որ մի տեղ եմ,

Ապրածիցս անդին մի անծանոթ տեղ:

 

Հնարավոր ա պատահի, որ սա մի տեսակ գիտափորձ ա,

Ու կոչվում ա «Մարդը պրեսինգի տակ» ,

Ուր պետք ա դառնանք մի քանի անգամ ավելի մարդ,

Կամ մի քանի անգամ ավելի կենդանի,

Ամեն ինչ տեսնելուց հետո:

 

Բախումների ժամանակներ են ինքնիմացության կամ մաքրման,

Մեր էգոն կռվում ա հողի հետ, մեր էգոն կռվում ա ուրիշի ցավի հետ,

Կռվում ա ապրելու բնազդն ու անձնազոհությունը,

Մեր կերած մի կտոր հացի հետ կռվում ա ուրիշի սովը,

Ընդհարվել են բոլորը, որ իմ մեջ կա:

 

Բայց սա ապոկալիպսիս չի, որտեղ բոլորը մեռնելու են,

Ամեն ինչից այն կողմ առավոտները էլի անմեկնելի են,

Օպերայի ցույցերի ետևում, դեռ հնչում ա Ատլանտիկի անճաշակ երգերը,

Մեր ինստագրամը պատրաստ ա անվերջ սքրոլ անել մի հորինած աշխարհ,

Սա արևածագի հետ բացվող պարտադրված ընտրոււթյուն ա,

Ուր մեզ թվում ա, թե դեռ տեղ կա «սովորական կյանքը» ընտրելու:

Մինչև…

diana karapetyan

Պապի, բո~…

-Պա~պ, պապի~…

-էն ում աղջիկն ա~… Էս քեզ էլի Քյավառի ձկներն ու ռակնե՞րն են բերել…

-Չէ, պապ մաման ա բերել:

-Խի՞, պապադ էլի էդ ռակներին ու ձկներին բռնե՞լ ա…

-Չէ, էդ ձկները սատկել են, էն ռակներն էլ խեղդվել են:

…Այսօրվա պես հիշում եմ այս խոսակցությունը, կարծես թե երեկ լիներ, թեկուզ արդեն 15 տարի է անցել: Հիշում եմ, ոնց էր պապիկս ծիծաղում ու ինձ գիրկը առած համոզում էր, որ ձկները ու խեցգետինները չեն կարող խեղդվել:  Բայց ես, մեկ է, իմն էի պնդում, որ խեղդվել են, ու վերջ: Սիրում էի պապիկին օգնել ու իր հետ խաղալ: Սիրում էի պապիկին վախեցնելով արթնացնել,  իսկ պապիկս միշտ ժպիտով էր արթնանում, ամուր գրկում ու համբուրում էր ինձ: Երբեմն էլ ձևացնում էր, թե քնած է, ինչ է` ես իրեն արթնացնեմ, բայց դե ես արդեն գիտեի, թե պապիկը ինչի համար է ձևացնում:

-Պապի, բո…

-Ի~, պապի, արթնացի…

-Պապի, էլի եկել եմ …

-Պապիկ, էլի ձև ես անո՞ւմ:

-Գիտեմ, որ ձևացնում ես, արթնացի…

-Պապ, էլ չե՞ս խաղում ինձ հետ:

-Աշո պապիկ, արթնացի, դե~…

-Մամ, էս պապին ինձ հետ չի ուզում խաղալ, չլինի՞ էլ չի վախենում:

…Բայց այդ օրը ես այդպես էլ չկարողացա պապիկին արթնացնել: Երևի նա նեղացել էր ինձանից, կամ էլ երևի էլ չէր վախենում:

Հ.Գ   Կարոտել եմ…

Հոկտեմբեր 23, 2016

Anush abrahamyan

Պատրա՞ստ ես

Դու պատրաստ ես ասելու, որ հրաշալի է աշնան մեղեդին՝ տերևերի անկրկնելի խշշոցով համեմված, չնայած լսվում է միայն այն ժամանակ, երբ դու քայլում ես տերևների վրայով:

Դու պատրաստ ես ասելու, որ կցանկանայիր մարդկանց դեմքին ժպիտ տեսնել անգույն փողոցում՝ մռայլ մտքերի բեռի տակ, բայց այդ ժպիտի ու քո աչքերի բախումից հետո առաջին միտքդ լինում է այն, թե արդյո՞ք քո արտաքինի հետ ամեն ինչ նորմալ է:

Ինչու ոչ, դու նաև պատրաստ ես ասելու, որ ավելի շատ սիրում ես գիշերը՝ երբ լուսինը իր շողերը անխնա կերպով քսում է ապակուն: Բայց երբ մթության մեջ որևէ բան սկսում է շարժվել, դու մտածում ես, որ գիշերվա քողը ծածկել է մի գիշատիչ կենդանու, ու արագ փակելով դուռը՝ հանգիստ փակում ես նաև աչքերդ:

Պատրաստ ես, չէ՞, ասել, որ ազատությունը հրաշալի է, չնայած՝ քեզ ոնց հիշում ես, նույն տանն ես ապրում, նույն վարագույրներով սենյակում՝ մի պտղունց արևով ու քո միտքը կլանած ազատութամբ:

Դու վախենում ես ասել, որ մեր երազած ազատությունը մենք արդեն գտել ենք այն մանրուքների մեջ, որոնք կարող էինք երբևէ չնկատել: Դու ուզում ես թռչնի նման ազատ լինել ու անվերջ թռչել կապույտ երկնքում: Լավ, կա՞ գոնե մեկը, ով մտածի այդ խեղճ թռչնի մասին, որ ստիպված է լինում անվերջ կտրվող ծառերի վրա պատրաստել իր բույնը, որ մի որոշ տարածություն անցնելուց հետո պետք է շունչ առնի շարունակելու համար:

Գոնե պատկերացրե՞լ եք, թե այդ խեղճը ինչ է զգում, երբ պարտավորվում է թռչել հսկայական օվկիանոսների վրայով, որտեղ կապույտն ամենուր է:

Ինչևէ: Մենք շատ բան ենք պատրաստ ասելու, գովերգելու, ու պատրաստ ենք ամբողջ մի կյանք երազելու ու փնտրելու, մինչդեռ դրանք մեր ափի մեջ մեր զայրույթից վաղուց ճզմվել են: Իսկ հիմա, հավանաբար, դու մի նոր բան հիշեցիր, որի մասին ես մոռացել եմ նշել, ուրախ եմ. ի վերջո, եթե ես այն մի օր հիշեմ, ապա անպայման կյանքի խաչմերուկներում կհանդիպենք:

Մի բան ևս. եթե դու շնչկատուր հասել ես բլրի ամենաբարձր կետին, ու քեզ չի հետաքրքրում ոտքերիդ ցավը, ապա դա լավ է: Բայց եթե մտածում ես ազատությունը նորից փնտրելու մասին, լավ կանես՝ ուղղակի տուն գնաս:

Artyom Avetisyan

Գարնանային էսքիզներ

Փաստորեն գարուն է: Չգիտես ինչու, բայց այս տարի գարունը շատ ուշ այցելեց մեր համայնք, երևի տեխնիկական խնդիրներ կային, դրանից էր: Գարնան այցելության ու զարթոնքի հետ մեկտեղ, բնությունն ու գործունյա գյուղացիներն էլ են արթնացել և ելել են ոտքի: Սկսվել և արդեն ավարտվել է գարնանացանը՝ հացահատիկի վարուցանքը, կարտոֆիլի ցանքսը, բանջարեղենների ու ծաղիկների սերմնացանությունը: Մարդիկ մեղրատու մեղուների նման աշխատում են և մի օրվա մեջ շուրջ 5-6 գործ են ավարտում, ուղղակի մի տարբերություն կա. նեկտարը հավաքում են ավելի ուշ և շատ տանջանքով:

Այժմ խաղաղություն է Լիճքի դաշտերում, և աշխատանքը եռանդուն կերպով աճում է, իսկ աշնանը այն դառնում է գարու և ցորենի ոսկեգույն հատիկ:

Գարնանը քնից արթնանում են նաև փոքրիկ ձորակները միմյանցից զատող, ձնհալի ջրերից սնվող, վարարող գետակները, որոնցից օգտվում են նաև գյուղացիները՝ հողը մշակելու և ոռոգելու հարցում: Հմա գետակների վարարման շրջանն է:

Ծառեն արդեն ծաղկել են Լիճքում, այնպես որ, շուտով ծիրան եմ համտեսելու, շնորիվ բարի գյուղացիների եռանդուն աշխատանքի: Իսկ ծառերի բերքատվության հարցում կրկին խառն է գյուղացու մատը: Ինչպես նրանք են ասում. «Եթե ծառերը չծիրատենք, բերք չի լինի»: Ճիշտն ասած, երբ ասում են գարուն, ես միշտ ծաղկած ծառերն եմ հիշում ու պատկերացնում դրանց զուգահեռ նաև ճանապարհների տիղմը, անանցանելիությունը և անձրևները:

Հիշում եմ նաև, որ երբ փոքր էի, ուսուցչուհիս միշտ հանձնարարում էր գարնան մասին շարադրություն գրել ու ամեն անգամ այսպես էի սկսում. «Տարին ունի չորս եղանակ»…

Գարնան գալստյան հետ ամբողջ դաշտերը ծածկվել են երփներանգ ծաղիկներով ու բույսերով: Կան բույսեր, որոնք գյուղացիները օգտագործում են որպես դեղամիջոց պատրաստելու բաղադրատոմս, ինչպես նաև ձմեռվա պաշար: Դրանցից հայտնի են սիբեխը, շուշանը, սպիտակ բանջարը (գյուղի բարբառով՝ սիվդգուկ), խատուտիկը, ճարճատուկը և այլն: Ծաղկել է նաև յասամանը: Ասեմ, որ յասամանից ևս դեղամիջոց են պատրաստում:

Չէի ասի վերջապես, բայց մասամբ սև ու գորշ և միմյանցից կախված ամպերի տակից դուրս է գալիս արևը և հազիվ իր ջերմ շողերով ջերմացնում բոլորին:

Լուսանկարները` հեղինակի

Հ.Գ. Այս տարի գարնան անձրևոտ օրերը հար ու նման են Արտյոմի նկարագրած գարնանը: Ավաղ, Արտյոմն այն չտեսավ, նրա կյանքն ընդհատվեց 2020 թվականին, երբ հերոսաբար զոհվեց քառասունչորսօրյա պատերազմում:

Մայիս, 2017