-Մամ, կարո՞ղ եմ քեզնից հարցազրույց վերցնել:

-Այո, իհարկե:

-Ինձ կպատմե՞ս, թե ինչպես ես ծանոթացել հայրիկիս հետ:

-Ես ապրում էի Շամշադինի շրջանի Բերդ ավանում, սակայն սովորելու համար գնացել էի Երևան: Հինգ տարի սովորելուց հետո ավարտեցի Երևանի պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը, և ինձ Կրասնոսելսկի շրջանում նշանակեցին պետական նոտար:

-Դժվա՞ր էր քեզ համար օտար միջավայրում ապրելը:

-Դժվար չէր, բայց ես անհանգստանում էի: Անհանգստանում էի, որովհետև Կրասնոսելսկի շրջանում ոչ մի ծանոթ չունեի: Մենակ էի ամբողջ օրը: Միայն հաճախորդներն էին գալիս-գնում:

-Իսկ շա՞տ երիտասարդներ էին գալիս քեզ սիրո խոստովանություն անելու:

-Ոչ, աղջիկս: Ես շատ խիստ էի նման հարցերում:

-Ինձ թվում է` այս պատմության ավարտը շատ հետաքրքիր է լինելու:

-Ուսանողական տարիներին ես մի ակվարիում ունեի, շատ էի սիրում ձկներ պահել: Երբ գնացի Կրասնոսելսկ, այդ ակվարիումն էլ էի ինձ հետ տարել: Իմ աշխատասենյակում էլ պահում էի:

-Շարունակիր, շատ հետաքրքիր է:

-Օրերից մի օր մի երիտասարդ մտավ գրասենյակ ու ներկայացավ. Սարգսյան Մինաս: Նրան շատ հետաքրքրեցին իմ ակվարիումի ձկները: Այդպես ձկները դարձան մեր հանդիպումների պատճառը: Հայրդ այնքան գնաց-եկավ, մինչև ձկներս սատկեցին:

-Ձկների սաատկելուց հետո, հայրս ուրիշ ձկներ չբերե՞ց:

-Ոչ, չբերեց: Նա հասավ իր ուզածին, և վերջ:

-Ուզում ես ասել, որ ձեր հանդիպման պատճառը ձկնե՞րն էին:

-Այո, սիրելիս, հենց ձկներն էին: Այդպես մենք սկսեցինք հանդիպել և ամուսնացանք:

-Իսկ կարո՞ղ ես հիշել, թե դա տարվա ո՞ր եղանակն էր, ո՞ր ամիսն էր:

-Ամռանն էր, ամռանը, ավելի կոնկրետ, հուլիս ամիսն էր:

Հարցազրույց Ճամբարակի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ Տեր պսակ քահանա Մկրտչյանի հետ

-Ինչո՞ւ դարձաք քահանա:

-Ընդհանրապես քահանա չեն դառնում, քահանայությունը կոչում է: Մարդն իր մեջ զգում է Աստծո կանչը, գիտակցում այդ ծառայության կարևորությունն ու զգում պատրաստակամություն: Հետևաբար, չեն դառնում, այլ կանչվում են քահանայության:

-Ե՞րբ որոշվեց, որ պետք է գաք Ճամբարակ և աշխատեք տեղի եկեղեցում:

-Նախ, որևէ հոգևորական չի որոշում, թե որտեղ պետք է ծառայի, որովհետև դա որոշվում է Ամենայն Հայոց Հայրապետի կողմից: Հոգևորականը զինվորի նման է, որտեղ ուղարկում են, այնտեղ էլ անցնում է ծառայության:

-Դուք ամուսնացած եք, ունեք երեք երեխա: Ինչպե՞ս ձեր կինը ընդունեց ձեր քահանա դառնալու որոշումը:

-Նախքան քահանա դառնալը իմ կինը գիտեր ամեն ինչ, հետևաբար, պատրաստ էր ընդունել նաև իմ՝ քահանա դառնալու որոշումը, և ինձ հետ մեկնելու այնտեղ, ուր ծառայության կկոչվեմ:

-Ինչպե՞ս հարմարվեցիք Ճամբարակի պայմաններին, կենցաղին, մարդկանց:

-Բոլորն էլ հարմարվում են: Եթե մի տեղ քո ծառայությունն է, դու կոչված ես մարդկանց օգնելու, մոտեցնելու Աստծուն, հետևաբար, ամեն դժվարություն հաղթահարում ես Աստծո օգնությամբ:

-Ի՞նչն էր ամենադժվարը, և ինչպե՞ս հաղթահարեցիք:

-Ամենադժվարը էր և կա մարդկային անտարբերությունը: Կարծում եմ, կամաց-կամաց դա էլ քիչ թե շատ հաղթահարվում է: Մարդկանց անտարբերությունը ոչ միայն եկեղեցու և Աստծո, քրիստոնեության հանդեպ, այլև՝ միմյանց:

-Ինչքա՞ն ժամանակով եք եկել Ճամբարակ ծառայելու:

-Ժամանակ չկա: Ծառայում ենք այնքան, որքան պետք է, որքան որ Ամենայն Հայոց Հայրապետն է տնօրինում:

-Ինչո՞ւ է եկեղեցին փակվում երեկոյան:

-Եկեղեցին փակում ենք, որովհետև առանց սպասավորների կարող են մտնել, անհարգալից վարվել, բացի այդ, այնտեղ կա գույք, որը արժեքավոր է, և պետք է ապահով լինի:

-Երիտասարդները այցելո՞ւմ են եկեղեցի:

-Ոչ ակտիվ, բայց որոշակի առաջընթաց կա: Մանավանդ հիմա, երբ Ճամբարակում հոգևոր հովիվն իրենց կողքին է ապրում: Ընդհանրապես բոլորին էլ հետաքրքրում է, թե ինչպես է ապրում հոգևորականը, ինչո՞ւ է ընտրել այդ ճանապարհը, ինչո՞ւ են նրա զգեստները տարբերվում, նաև` քրիստոնեության և մեր եկեղեցու հետ կապված հարցերն են հետաքրքիր:

-Ինչպիսի՞ արարողություններ են կատարվում մեր եկեղեցում:

-Ինչպես բոլոր եկեղեցիներում, Հայ Առաքելական եկեղեցում Ս.Պատարագներ են մատուցվում, ժամերգություններ, ծիսակատարություններ, պսակադրություններ, մկրտություններ ենք կատարում:

-Ո՞վ էր այն բարերարը, ում միջոցներով կառուցվեց եկեղեցին:

-Եկեղեցին կառուցվել է 2006-2007 թվականներին Մելիք Գասպարյանի միջոցներով, ով մի քանի տարի առաջ մահացավ: Բայց նախաձեռնությունը տեղի մի քանի երիտասարդներինն էր, իսկ պատգամավոր Մելիք Գասպարյանը ֆինանսապես կարողացավ աջակցել:

-Ի՞նչ կապ կա Ձեր և համայնքի միջեւ:

-Առանց այդ կապի հնարավոր չէ: Ես նաև բանակային հոգևորական եմ, պարտավոր եմ զորամասում հոգևոր ծառայություն իրականացնել: Իսկ ինչ վերաբերում է տնային այցելություններին, իհարկե, համայնքում բոլորի տներն էլ աշխատում եմ այցելել, ներկա լինել նրանց բոլոր արարողություններին, տնօրհնեքներ կատարել, հոգևոր զրույցներ վարել:

-Ի՞նչ կցանկանայիք մեր ժողովրդին:

-Կցանկանայի ապրեն այնպես, ինչպես իրենց պապերը շատ-շատ տարիներ առաջ: Այսինքն՝ ապրեն հավատով, Աստծով, լինեն բարի, կարողանան օգնել միմյանց և իրենց միջից վերացնեն անտարբերությունը, որ ամենամեծ չարիքն է: