Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Ես որոշել եմ գրել իմ շատ սիրելի ուսուցիչ պարոն Եղյանի մասին, ով զգալիորեն փոխեց կյանքի, մարդկային հարաբերությունների, ինչու չէ նաև ուսման նկատմամբ իմ բոլոր պատկերացումները:

Մարդ, ում նշանաբանն է սեփական թերություններից չամաչելը, քանզի, մեծ փիլիսոփայի խոսքերով ասած, մեր թերությունները մեր առավելությունների շարունակությունն են:
Մարդ, ով սկզբունք է դարձրել ժպիտով դասարան մտնելը և դուրս գալը:
Լինելով պատմության ուսուցիչ՝ նա նաև սցենարիստ է, դրամատուրգ, հրաշալի գիտի դասական, ռոք երաժշտություն…
Ունի տասը հազար նմուշից բաղկացած դրամների հավաքածու… Ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն է ստեղծվել, որ նա կարդացել է ողջ համաշխարհային գրականությունը, կինոյի, ֆուտբոլի շատ լավ գիտակ է:
Չնայած իր՝ մոտ վաթսունամյա տարիքին՝ սիրում է բարձրանալ լեռներ, գիշերել բնության գրկում, և վերջապես մի մարդ է, ով չի ամաչում անգամ աշակերտների մոտ իրեն խենթ անվանելուց:
Հրաշալի բանաստեղծ…

Ինձ ապացուցեք, որ սերը մեղք է,
Մեղսագործ է նա, ով սիրել գիտե,
Այն ժամ ինձ այրեք հերետիկոսի պես,
Ու մոլորյալիս խարույկ բարձրացրեք:
Ռոբերտ Եղյանը շուրջ երեսունյոթ տարվա ուսուցիչ է, շատ է սիրում իր աշխատանքը, նույնիսկ հաշվի չի առնում այն, որ այսօր մեր չեն գնահատում մանկավարժի աշխատանքը, բայց երեխաների հետ շփումը, նրանց ներաշխարհը, նրանց հետ հարաբերվելը նրա համար մի անբացատրելի երջանկություն է, որը երևի թե միայն ուսուցիչը կհասկանա:

-Չե՞ք ափսոսում, որ գիտական աշխատանքով չզբաղվեցիք,-հարցնում եմ սիրելի ուսուցչիս:
-Ամենևին չեմ ափսոսում, որ գիտության մեջ խորանալու փոխարեն ընտրել եմ դպրոցը: Մեծամտություն չհամարեմ, զգում եմ՝ երեխաներին պետք կգամ, դեռ, առայժմ պետք եմ: Դեռ ինչքան կտևի չգիտեմ, բայց առայժմ զգում եմ իմ մեջ այդ ուժը:

-Ձեր կյանքից կպատմե՞ք հետաքրքիր դեպք:
-Իմ կյանքը շատ հարուստ է եղել և վերելքներով, և կտրուկ անկումներով, բայց ես երբեք չեմ հուսահատվել, միշտ զգացել եմ, եթե անկում կա, միշտ դրան կարող է հաջորդել վերելքը, պայքարել վերելքի համար և երբեք չհուսահատվել: Իմ շրջապատում էլ, իմ աշակերտներին էլ ես անընդհատ այդ ոգով եմ դաստիարակել, որ երբեք հուսահատվել պետք չէ, և կյանքը միշտ է պայքար, անգամ խաղաղ պայմաններում, և, եթե մարդը ձգտում է իր նպատակներին հասնել, նա պետք է անընդհատ պայքարի:

-Ի՞նչ կասեք այսօրվա երիտասարդության մասին:
-Ես չեմ սիրել, օրինակ, այն երիտասարդներին, որոնք արդեն իսկ կյանքին սև ակնոցով են նայում, ինչո՞ւ պետք է ես՝ շուրջ վաթսունամյա տարիքի մարդս, կյանքին նայեմ վարդագույն ակնոցով և հավատամ լավ ապագային, իսկ նրանք՝ ոչ: Ես պիտի բարի նախանձով լցվեմ այսօրվա երիտասարդների նկատմամբ, որովհետև այսօր նրանք պիտի ապրեն ուրիշ կյանքով: Ու հանկարծ մարդիկ են, որոնք ելնելով այսօրվա դժվարություններից, մռայլվում են, լավ ապագա չեն տեսնում, հուսահատված են… Աշխատում եմ այնպես անել, որ իմ աշակերտները երբեք այդպիսին չլինեն:
-Ինչպիսի՞ մարդ եք շրջապատում:
-Շատերի կողմից շատ ջերմ ընդունված, բայց նաև հակառակորդներ հավանաբար: Երևի պատճառը այն է, որ ես չեմ հարմարվում կեղծիքին, հակադրվում եմ, ունեմ իմ որոշակի սկզբունքները, որոնք ոմանց դուր չեն գալիս: Սակայն դա ինձ ամենևին չի հուզում, որովհետև, եթե ես ուրիշների կարծիքով շարժվեմ, այդ ժամանակ կկորցնեմ իմ սեփական եսը: Բայց ամեն դեպքում, խելացի մարդկանց կարծիքը միշտ էլ հաշվի առնել պետք է: 

-Խնդրում եմ  ներկայացեք:
-Ես Անահիտ Կարապետյանն եմ: Վանաձորի «Գայաննա» մարզամշակութային կենտրոնի պարուսույց և Վանաձորի «Հորովել» երգի -պարի անսամբլի պարուհի:

-Ինչպե՞ս որոշեցիք  ընտրել այս ուղին:
-Շատ փոքր տարիքում, մոտավորապես երևի հինգ տարեկան էի, անընդհատ հեռուստացույցով պարեր էի  դիտում և փորձում էի կրկնօրինակել: Հենց այդ ժամանակ էլ մայրիկս  նկատեց, որ ես հակում ունեմ դեպի պարը, և որոշեց ինձ պարի դասընթացների տանել հենց իր կենտրոնում, և այդպես ես սկսեցի պարել:

-Ի՞նչն է ավելի հարազատ պարի բնագավառում. Ի՞նչ պարեր եք նախընտրում:
-Տեղափոխվենք երևի նորից մանկություն: Փոքր տարիքում ես միշտ ասում էի, թե հայկական պարեր հաստատ չեմ պարի, ու մասնագիտությունս երբ ընտրեմ, կզբաղվեմ ուրիշ պարերով: Բայց ստացվեց ճիշտ հակառակը. Ես ավելի շատ հիմա զբաղվում եմ ազգագրական պարերով, անսամբլում աշխատանքի բերումով: Բայց ազգագարականին զուգահեռ ուսումնասիրում եմ բոլոր ոճերը և փորձում եմ ամեն ոճի մեջ գտնել իր հետաքրքիր կողմը, կարելի ասել, կյանքի ամեն հատվածում ինչ-որ մի բան ավելի հոգեհարազատ է դառնում կախված զգացողություններից, այդ պահին կյանքում կատարվող տարբեր հետաքրքիր բաներից:

-Հայաստանում մանկության տարիներին շատերն են սիրում պարել, սակայն հետագայում պարողներին մի տեսակ այլ աչքով են նայում:

- Մեր օրերում այդպես մտածողները ավելի քիչ են: Հիմնականում ավելի շատ խնդիրներ են առաջանում կապված տղաների հետ: Հայերի մեջ այդպիսի բան կա, որ տղաները չպիտի պարեն: Չիտեմ դա ինչի հետ է կապված: Ամեն դեպքում պարը պիտի զարգացնեն և’ տղաները, և’ աղջիկները, մանավանդ ազգագրական պարի մեջ մեծ է տղաների դերակատարությունը, որպեսզի պարի ողջ ճոխությունը և շքեղությունը հետագա սերունդներին ավելի լավ փոխանցվի:  Հույս ունեմ, որ առհասարակ արվեստի նկատմամբ գնալով հարգանքը կմեծանա: Ցավոք, մանավանդ մարզերում, արտիստների նկատմամբ այդքան էլ ճիշտ վերաբերմունք չի ձևավորված:

-Ի՞նչ ծրագրեր ունեք:
-Պարի հետ կապված պլանները շատ-շատ են: Ես կես-կատակ, կես- լուրջ միշտ ասել եմ, որ պիտի աշխատեմ մտնել պարի պատմության մեջ, ու ինչպես ես եմ հիմա ուսումնասիրում ինչ-որ հայտնի մարդկանց կենսագրություններ, որ ժամանակին ինչ-որ բան ներդրել են այս ամենը զարգացնելու համար, ես էլ պիտի ինչ-որ բան անեմ, որպեսզի հետագայում իմ մասին էլ խոսեն: Ներկա պահին փորձում եմ մարդկանց մեջ ակտիվացնել պարի հանդեպ սերը, որպեսզի մարդիկ հասկանան, որ պարը ուղղակի շարժվել չէ: Պարը շատ ավելին է, ու պարի միջոցով հնարավոր է ազատվել սթրեսից, հնարավոր է մարմնին  տալ հանգստություն, ինքնաարտահայտվել… Ուզում եմ մեր երկրում զարգացնել մյուզիքլային ժանրը, բայց դա երևի մի փոքր ավելի ուշ  կլինի, երբ ավելի վստահ կլինեմ իմ ուժերի վրա: Իսկ մոտ օրերս նախատեսվում է ֆլեշ-մոբ. հանգիստ եմ ասում, որովհետև արդեն ամեն ինչ պատրաստ է: Ֆլեշ-մոբը նվիրված է  պարարվեստի տոնին, որովհետև քաղաքում  մեր տոնը երբեք չեն նշել, (համենայն դեպս ես չեմ հիշում, որ հանրության մեծամասնությունը տեղյակ լինի, որ կա նման տոն, շնորհավորեն պարողներին): Ֆլեշ-մոբը նաև կօգնի մարդկանց` ազատվել բարդույթներից ու չամաչել պարելուց:

-Իսկ եթե ոչ պար, ապա ի՞նչ մասնագիտություն կընտրեիք:
-Ինձ թվում է, եթե ես չլինեի պարուհի, ապա կընտրեի բեմի հետ կապված մասնագիտություն:

-Իսկ բացի պարից ուրիշ ինչո՞վ եք զբաղվում:

-Բացի պարը ես զբաղվում եմ լեռնագնացությամբ, ժայռամագլցմամբ, սլեքլայնով, լրագրությամբ, փորձում եմ իմ ուժերը թատերական արվեստի մեջ և քաղաքացիական ակտիվ դիրքորոշում ունեմ: Ես փորձում եմ երիտասարդներին հանել անտարբեր վիճակից:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք երիտասարդներին մասնագիտության ընտրության հարցում:
-Ամեն մարդ պիտի զգա, թե ինչն է իրեն հոգեհարազատ: Պետք չէ կենտրոնանալ այն բանի վրա, թե ինչը շատ գումար կբերի, ինչն է ավելի ընդունված: Իհարկե, դա էլ պետք է նկատի ունենալ, բայց ավելի շատ պետք է լսել սրտի ձայնին, հաշվի առնել նախասիրությունները: