-Մա՜մ, այ մամ:

-Հա, Էլիտ, ասա:

-Մամ, կարա՞մ տատիկենց հյուր գնամ:

-Եթե գործդ վերջացրել ես, գնա:

-Ապրես, մա, դե ես թռա:

-Բարի երեկո բոլորին: Տա, բա էս ո՞ւր են հարսիկենք:

-Է՜, բալես, քյացել են իրա պապայենց տուն, կյան:

-Բա ինչի՞ լույս չկա:

-Գիդում չեմ, էնքան տանում են, պիրում, էսա սաղ տալ տեն վառեն:

Տատիկս մի փոքր բողոքեց ու միասին գնացինք հյուրասենյակ: Ես նստեցի բազմոցին ու ասացի:

-Ո՜ւֆ, ինչ անհավես ա, ե՞րբ են լույսերը տալու:

Քանի գնում, ավելի էր մթնում, ու տատիկս գնաց մոմ բերելու, որ մի քիչ կոտրի մթությունը:

Սկսեցինք զրուցել ես, տատիկս, պապիկս, ու տատիկիս մայրիկը: Նրանք սկսեցին պատմել, թե այն ժամանակ երեխաները ինչպես են լամպի լույսի տակ դաս սովորել, մոխիրով հագուստը լվացել ու վառարանի մոտ չորացրել:

-Տատ, բա մոխրով ավելի՞ չէր կեղտոտվում,- հարցրի ես:

Պապիկս արագ վրա բերեց:

-Պահ, մոխիրը սապունից լյավ ա մաքրում, մհետ փորձի, կտենաս:

-Չէ, չեմ ուզում,- ասացի ես ու ծիծաղեցի:

Զրուցեցինք երկար, տատիկս, պապիկս ու տատիկիս մայրիկը արտասանեցին տարբեր բանաստեղծություններ, բալլադներ:

«Էնքան էլ երկար էր, տեսնես ո՞նց են հիշում էդքանը»,- մտածում էի ես:

Նրանց պատմությունները, երգերը, ասմունքներն ու մեր ծիծաղը ընդհատեց լույսը:

Բոլորս միասին գոռացինք.

-Ուռա՜:

Օրերը մեզանից կհեռանան դժգոհ, չգնահատված  մի քիչ, մի քիչ հիասթափված,

Բայց մեկ է, ամենից շատ մենք կսիրենք էլի բազմոցը,
Եվ ամենահարմար դիրքը չմտածելու համար:

Օրերը նորից կգան  նոր սպասումներով,
Մենք չնկատելու կտանք հին ծանոթի նման,
Ալարկոտ կշնչենք, կհորանջենք
Ու կփորձենք չբռնացնել մեզ մտածելու վրա:

Օրերը մեզանից շատ փորձ ունեն կրկնվելու,
Էլի կգան հանգիստ, խստապահանջ,
Մեզ հետ կխոսեն սպառնալիքներով,
հետո  չեն էլ սպասի, որ գիշերով գնան,
Կասեն ու կգնան:

Հետո մենակ կհաղթենք այդ բոլոր օրերին,
Ու բազմոցի հետ սերը  անբաժան կդառնա,
Օրերը կսկսեն մեզ հետ էլ չվիճել,
Ձեռքերը կլվանան մեզնից
Ու ուսուցչի նման կնստեցնեն վերջում, կմոռանան
Կգան ու կգնան,
Կգան ու կգնան:

Այրուձի,

Գնդացիր,

Հետևակ,

Ճակատամարտ,

Տանկեր,

Ինքնաթիռներ,

Կալաշնիկով,

Ճակատամարտ,

Միջուկային զենք,

Սառը պատերազմ,

Արժեքների պատերազմ,

Սա արժեքների պատերազմ ա,

Ես ամեն օր նոր աշխարհում եմ աթնանում,

Մենք ամեն օր հերքում ենք նախորդ օրվա  ճշմարտությունը:

 

Սա  արժեքների պատերազմ ա,

Մենք  իբր  կարծրատիպեր ենք քանդում

Աճեցնելով նորերը` մերը,

Սա արժեքների պատերազմ ա,

Բոլորը ազատություն են փնտրում  քառակուսիներից դուրս,

Մենք կոտրում ենք դրանք, հայտնվում նորերի, ավելի մեծերի մեջ,

Սրանք անվերջ իրար ներգծված քառակուսիներ են,

Մի  ստանդարտից մյուսի մեջ անընդհատ հայտնվելով

Սա պատերազմ ա,

Ուր ամեն օր  արժանապատվություններ են զոհվում

Ու հաղթում են էգոներ:

 

Սա արժեքների պատերազմ ա,

ես կուզեի հիմա չծնվել,

Ինձ ծնեք պատերազմից հետո.

Երբ բոլորդ հայտարարի կգաք,

Ես արդեն հոգնում եմ մտածել,

Էստեղ մեզ միայն շեղում են ապրելուց.

Ինձ ծնեք պատերազմից հետո

Ու թաղեք մինչև դրա դասական հերքումը:

 

Սա արժեքների հավերժ պատերազմ ա,

Մենք էլեկտրոնների պես անկանոն շարժվում ենք,

Իսկ նեյտրոնները  Տիբեթի լեռներում նիրվանա են փնտրում,

Մենք վազում ենք բարձր խոտերի միջով,

Ուզում եմ վերևից տեսնել

Էս ուր ենք գնում,

Սա անվերջանալի ճառագայթ ա, թե կրկնվող շրջան, գրողը տանի:

 

Սա արժեքների պատերազմն ա

Նույնքան հերքելի, ինչպես բոլոր նախորդները,

Բոլոր իզմերի պես ժամանակավոր

Սա արժեքների պատերազմ ա,

Ես ուզում եմ դուրս գալ էս մրցադաշտից,

Ուր աստվածները խաղադրույք են արել մեզ վրա,

Էյ, լսու՞մ եք, բոլորդ, ովքեր կաք, ու ում հորինել ենք վերևներում,

Հանե՛ք ինձ էս անկանոն ռիթմերից

Ուր չկան զուգահեռ ճշմարտություններ:

 

Սա արժեքների պատերազմ ա,

Ու ես վախենում եմ, որ հենց էսպես էլ սկսվում են դրանք,

Ես վախենում եմ չնկատելով սկսեմ սեփական պատերազմը:

Խաղաղություն եմ ուզում,

Նիրվանա ~,

Ինչպե՞ս հավատամ քո գոյությանը,

Եթե նույնիսկ Կուրտն ինքը չհավատաց,

Աստվածներ, ուրիշ ելքեր հորինեք էս խաղին:

-Անետ, չեմ ուզում 20։ Ո՞նց ա 20-ում։

-Նորմալ։ Кайфово։

-Հըմ, բայց արժի՞ որ։

Երբ 20 տարեկան ես դառնում, բայց ոչ մի բանի հավես չունես, իմ պես ծալապատիկ նստում ես աթոռին, նայում նախաճաշիցդ մնացած հետևանքներին ու շարունակում չգնալ դասի։

Երբ 20 տարեկան ես դառնում, բայց ոչ մի բանի հավես չունես, սկսում ես մտածել, որ պետք չի «բայց» ասել ամեն անգամ ու տարբեր «բայց»-եր ման գալ ամեն ինչում։

Երբ 20 տարեկան ես դառնում ու ոչ մի բանի հավես չունես, դու ուղղակի հավես չունես։ Վերջ։

Դուք որ կարդաք սա, ես արդեն 20 եմ լինելու։ Անդառնալի պրոցես է։ Ճիշտ է, ոչ մի բանի հավես չունեմ, սակայն ժամը 11:11 է, ու ինձ պարտավորված եմ համարում երազանք պահել։ Չեմ ասի՝ ինչ, որ հաստատ կատարվի։ Մի անգամ իմաստուն մեկն ասաց, որ ես սխալ եմ երազում։ Բայց ախր, է՜, ուղղակի, ախր, ես մի ամբողջ դոկումենտալ ֆիլմ եմ նայել, թե ինչպես երազանք պահել, որ տիեզերքը ճիշտ հասկանա քեզ։ Այդ իմաստուն մեկն ասաց, որ պիտի ամբողջ սրտով ու էությամբ երազեմ ու չսպասեմ կատարվելուն, ուղղակի հավատամ։

Ես, իհարկե, հավես չունեմ նոր ձևով երազել սովորելու, այնուամենայնիվ, էլի կփորձեմ։ Էս անգամ ճիշտ ու մաքուր կանցկացնենք փորձը։

Ժողովո՛ւրդ, ես 20 տարեկան եմ, հասուն մարդ, ձեռք ու ոտք ունեցող, ակտիվ կյանք վարող։ Էս ամեն ինչը մի կողմ՝ տան լույսերը ձայնով եմ վառում։

-Okay, Google, turn all the lights on,- ու էսպես ամեն անգամ, մի հատ էլ քնելուց «off»-ով եմ ասում նույնից։

Կարող եմ գույներն էլ փոխել (դեղին, կապույտ, բաց շագանակագույն, ինչ ուզեք): Ջեռուցումն ու օդորակիչը առանց վեր կենալու հեռախոսով միացնում եմ, դնում իմ ուզած ջերմաստիճանին։ Հավե՞ս չունեմ։ Արդեն չէ։ Ինձանից շուտ անհավես դարձավ Գուգը (չէ, էս Գուգլի կարճ ձևը չի)։ Գուգը մեր ախպերն ա։ Ծրագրավորող մարդ, 22 տարեկան ու էնքան անհավես, որ նախընտրեց ձայնով լույս միացնել։ Լույս, դրա գույնը, հեռուստացույց, ջեռուցում, օդորակիչ… Էլ չգիտեմ՝ ինչ։ Իմաստուն մեկն ասաց, որ Գուգլը ինձ տնից դուրս կհանի մի լուսավոր օր, դուռը կփակի վրաս ու էլ ներս չի թողնի։ Գուցե։

Բայց հեչ հավես չունեմ դուրսը մնալու։ Ու հավես չունեմ վերջաբանի, դրա համար` վերջ։