Մեր բակում երկու մեծ ծառ կա: Իրար կողքի, միմյանցից ոչնչով չտարբերվող: Դպրոցից նայելիս այդպես եմ որոշում մեր տան տեղը: Մի ուրիշ ծառ էլ ունենք, մյուսներից անհամեմատ ավելի փոքր, անմիջապես պատուհանիս տակ: Մի քանի տարի առաջ տան եղևնին զարդարելուց հետո մնացած խաղալիքներով էլ դրսի փոքրիկ ծառը զարդարեցի, հետո լույսեր դրեցի, բավականին լավ էր ստացվել:

Փողոցով երկու հոգի էին անցնում: Մեկը սայլակն էր քաշում, վրան` ալյուրի պարկը, մյուսը` երեխան, անընդհատ փորձում էր ծառս լինել սայլակից, բայց ամեն անգամ հայրն ավելի արագ էր քշում, ու նա թավալվում էր նոր եկած ձյան մեջ: Հանկարծ երեխայի աչքն ընկավ իմ զարդարած տոնածառին:
-Պապ, պապ, բա մենք մեր տոնածառը ե՞րբ ենք զարդարելու:
-Երբ որ փող լինի:
-Բա ե՞րբ ա փող լինելու:
-Չգիտեմ:
Երեխան լռեց: Հետո հայրն ինձ նայեց մի տեսակ չարացած աչքերով: Դեկտեմբերի վերջն էր, Ամանորին երեք օր էր մնացել… Չգիտեմ, հաջորդ տարի փող եղավ թե չէ, բայց էլ նրանց մեր գյուղում չտեսա, ասում են՝ Ռուսաստան են գնացել: Դրսի տոնածառը էլ չեմ զարդարում:

Ըստ իս, գեղասահքը ամենագեղեցիկ սպորտաձևերից մեկն է: Ես միշտ հետաքրքրվել եմ այդ սպորտաձևով: Մի քանի տարի առաջ առաջին անգամ հագա չմուշկներ և արեցի իմ առաջին քայլերը սառույցի վրայով: Եվ այդ օրվանից միշտ ցանկացել եմ, որ Վանաձորն էլ սահադաշտ ունենա: Բայց պատմությունս ամենևին էլ գեղասահքի մասին չէ: Ես չէի պատկերացնում, որ մի փոքրիկ սահադաշտի փոխարեն ամբողջ Վանաձորը կվերածվի սահադաշտի, չէ’, ավելի շուտ սառցե դաշտի: Նման պայմաններում Եվգենի Պլյուշենկոն անգամ իր գեղեցիկ չմուշկներով չէր կարող սահել այն սահադաշտում, որը ձևավորվել է Վանաձորում ցրտի պատճառով: Եթե նա չի կարողանա, ի՞նչ եք կարծում, սովորական ձմեռային կոշիկներով վանաձորցիները կկարողանա՞ն հաղթահարել սառցե դաշտը: Չգիտեմ՝ դուք ինչ եք կարծում, բայց ես կարող եմ հաստատել, որ ո’չ, չեն կարողանում: Հունվարի 5-ին երեկոյան ինչպես բոլորը, այնպես էլ մենք` վանաձորցիներս, գնում ենք եկեղեցի՝ պատարագին մասնակցելու: Եվ ցավալին այն է, որ նույնիսկ այդ օրը, եկեղեցու տարածքը մաքրված չէր: Դե լավ, մաքրելը մի կողմ, կարելի էր չէ՞ գոնե աղ, ավազ լցնել, որպեսզի մարդիկ վայր չընկնեն սառույցի վրա: Իհարկե կարելի էր, բայց փաստը մնում է փաստ, որ ոչինչ էլ արված չէր: Ի դեպ, նշեմ նաև այն փաստը, որ ավտոմեքենաներն էլ էին դժվարությամբ մոտենում եկեղեցուն: Միակ գովելի բանը, որ տեսա քաղաքում, դա տոնական տրամադրությունն էր, որ ստեղծվել էր քաղաքում գեղեցիկ լուսավորման շնորհիվ: Բայց երբ վայր ես ընկնում սառույցի վրա, ո’չ գեղեցիկ լուսավորվածության, ո’չ դիմացի զարդարված եղևնու մեջ ոչ մի գովելի բան էլ չես տեսնում: Չեմ կարող ասել ի՞նչ են մտածում այս հարցի շուրջ մնացած վանաձորցիները, բայց անձամբ ես նախընտրում եմ առանց կոտրվածքների տուն հասնելը, այլ ոչ թե գեղեցիկ լուսավորվածությունը:

Չգիտեմ, նկատե՞լ եք, թե ոչ (հաստատ նկատած կլինեք), որ հայկական հեռուստաալիքները ամեն Նոր տարի դեպի առաջ քայլ կատարելու փոխարեն, դեռ մի բան էլ հետ են գնում: Ամեն տարի, իրենց խոսքով ասած` աննախադեպ, երբեք ոչ ոքի կողմից չկրկնված ամանորյա նախագիծ են պատրաստում: Մի քանի հայտնի երգիչ գալիս, երգում են ,դա համեմում են որոշ հումորային դրվագներով, հետո թողնում են հնանա, ու եթե բախտները բերում է, ու այն որոշ հաջողություն է ունենում լսարանի կողմից, հաջորդ տարիներին էլ չեն չարչարվում` հումորային տարրերով նախագիծը լցնելու վրա, մի համերգ են ցույց տալիս, հետո կրկնում անցյալ տարիներինը: Մի հեռուստաալիքով 2011 թվականի Ամանորը Armenia TV-ում է, մյուսով` 2010-ինը, ու այդպես շարունակ: Չեն մոռանում նաև նախորդ տարիների թարգմանած ֆիլմերն ու մուլտֆիլմերը ցուցադրել, որ «տոնական» տրամադրություն ապահովեն: Այդ օրերին ո՞վ ժամանակ ունի նոր ֆիլմ թարգմանելու:

Ամեն տարի, պարտադիր այս օրերին «Մեր բակն» են հիշում: Մի ուրիշն էլ շաբաթներ առաջ տեղի ունեցած միջոցառումը «թթու է դնում», թարգմանում, որ հունվարի սկզբին գիշերային եթերը լցնի: Նախօրոք համացանցով իմանում ենք, թե ով է Միսս Տիեզերքը դարձել կամ տարվա լավագույն մարզիկ, հետո նստում սպասում ենք, երբ է պահը գալու, որ մեր իմացած մարդուն մրցանակ տան, վերջացնենք:

Հա, մեկ էլ հայկական հումորային ֆիլմերը չեն մոռանում: Էնքան են ցույց տալիս տարբեր հեռուստաալիքներով, որ մարդ երբեմնի իր սիրելի ֆիլմից սկսում է զզվել: Հիմա մեկն էլ կասի` դուրդ չի գալիս, անջատիր: Ախր, ո՞ր մեկը անջատեմ, հնարվոր չէ անընդհատ ռուսական ու եվրոպական ալիքներ դիտել: Մեր սխալները պիտի  ցույց տանք, որ մի օր էլ դրանք շտկվեն:

Ավարտական դասարանների նոր քննակարգի հետ կապված արդեն շատ աշակերտների կարծիքներ ենք լսել: Հիմա հերթը ուսուցիչներինն է: Իմ դպրցի մի քանի ուսուցիչների հետ ես հարցում եմ անցկացրել, իմացել նրանց դիրքորոշումը ստեղծված իրավիճակի վերաբերյալ: Ստորև ներկայանցնում եմ նրանց կարծիքները.

Մաթեմատիկայի ուսուցչուհի Ջեմմա Վարդանյան.

-Գտնում եմ, որ այս նոր օրենքը լավ արդյունքներ կարող է գրանցել միայն ավագ դպրոցում: Իսկ հանրակրթականում կիրառելը վատ գաղափար է ու անարդյունավետ: Ավագ դպրոցներում կան հոսքային դասարաններ, որտեղ գրեթե բոլորը հետագայում բարձրագույն կրթություն են ստանալու, նրանց հետ առարկան ընտրելը, խորացնելը, կիսամյակի վերջում էլ քննություն տալը ավելի հեշտ է:

Աշխարհագրության ուսուցչուհի Արևհատ Ղուլինյան.

-Այս օրենքի գործածության մեջ մտնլուց առաջ աշակերտներին պետք է տեղեկացնեին սպասվելիք քննությունների մասին, քանի որ ամեն դեպքում պետք է պատրաստվել: Մի կողմից լավ է, քանի որ երկրորդ կիսամյակում միասնական քննությունների պատրաստվողների հետ խորացված աշխատելն ավելի հեշտ կլինի: Մյուս կողմից էլ՝ պարտադիր քննական դարձած՝ հայոց պատմություն, հայոց լեզու և մաթեմատիկա առարկաները, որոշ չափով խանգարում են հստակ առարկայական ուղղվածություն ունեցող աշակերտների կենտրոնացմանը:

Հայոց լեզվի ուսուցչուհի Էդիտա Խաչատրյան.

-Կրթական համակարգում դեպի դրականը փոփոխություններ կատարելու փոխարեն, այն ավելի են վատացնում: Ավագ դպրոցը նախատեսված է նրա համար, որ երեխաները բուհ ընդունվելու համար չգնան արտաժամյա պարապմունքների, իսկ այսպես՝ նրանք չեն կարող կենտրոնանալ իրենց անհրաժեշտ առարկաների վրա: Իսկ այն աշակերտները, ովքեր հետագայում բարձրագույն կրթություն չեն ստանալու, դասարան գալով, հնարավորություն չեն տալիս մյուսներին, ընտրած առարկաների վրա ավելի խորացված աշխատել: Մեր դպրոցի երեխաներից ոչ մեկը չի պատրաստվում կիսամյակի վերջում քննություն տալ:

12-րդ դասարանցի մի քանի աշակերտի հետ զրուցելուց հետո էլ պարզ դարձավ, որ աշակերտներն էլ կողմ չեն նոր փոփոխություններին, նույնիսկ դեռ հստակ պատկերացում չունեն, թե այս ամենն ինչպես է կատարվելու: