ANi mkrtchyan

Ես Անին եմ Սյունիքից

Ես Անի Մկրտչյանն եմ, ծնվել եմ 2000 թվականին՝ Դարբասում: Սիրում եմ երազել, դիտել գեղարվեստական ֆիլմեր և մուլտֆիլմեր: Հաճախ ինձ ասում են՝ պետք է մեծանաս, հերիք է դիտես մուլտֆիլմեր: Սովորում եմ 10-րդ դասարանում: Մեր դասարանում սովորում է 7 աշակերտ: Դասարանում ես «ընդդիմախոս» եմ, սիրում եմ հակասել տարբեր օրինակներով: Նաև կատակասեր եմ, ունեմ շատ ընկերներ:

Մի հետաքրքիր բան պատմեմ իմ կյանքից: Մի անգամ գնացել էի մորաքրոջս տուն մեկ-երկու օրով, առաջին օրը դուրս եկա զբոսնելու, ծանոթացա այնտեղի երեխաների հետ: Հաջորդ օրը խոհանոցում գործ էի անում, երբ մորաքույրս եկավ և ասաց, որ ինձ կանչում են դուրս: Դուրս եկա, և զարմանալի էր. քսանից ավելի երեխաներ եկել էին, որ ինձ հետ խաղային:

Ես՝ ինչպես բոլոր մարդիկ, ունեմ վատ կողմեր. շատ եմ բարկանում, շատ եմ խոսում, շուտ եմ նեղանում, հեշտ եմ հանձնվում: Սիրում եմ անգլերեն լեզուն, ուզում եմ դառնալ թարգմանչուհի: Երազում եմ Ամերիկա գնալ, այնտեղ սովորել, աշխատել, բայց հետո վերադառնում եմ իրական կյանք, որովհետև շատ երազողը կորցնում է իրականության զգացումը:

Սիրում եմ նայել տիեզերքին, աստղերին, կենդանիներից սիրում եմ գայլ և օձ, չնայած օձը սողուն է, բայց ինձ համար շատ մարդկանցից ավելի բարձր կենդանի է:

Սիրում եմ հավաքույթներ կազմակերպել ընկերներիս մասնակցությամբ:

Հաճախ այնպիսի հարցեր են ծագում մտքիս մեջ, որ նույնիսկ ես ինձ վրա եմ ծիծաղում: Օրինակ՝ ինչի՞ համար է մարդը ստեղծվել՝ երկրագունդը ոչնչացնելո՞ւ, թե՞ փրկելու, կամ ի՞նչ է լինում, երբ մարդը մահանում է:

Մասնակցում եմ մի քանի խմբակների՝ պարի, երգի, ուլունքագործության և անգլերենի պարապմունքի:

Սիրածս ֆիլմերից են՝ «Մթնշաղը», «X-մարդիկ», «Կարիբյան ծովի ծովահենները», «Հարի Փոթերը» և այլն:

Պատրաստում եմ տարբեր քաղցրավենիք և ճաշատեսակներ: Ասում են, որ համեղ եմ պատրաստում:

Կցանկանայի, որ բոլորն ինձ նման հավատային հրաշքների, չէ որ հրաշքին նախորդում է հավատը:

Մեր կողքին ապրող երեխաները

Երջանիկ կատուն

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Հիշո՞ւմ եք, նյութերիցս մեկում ձեզ պատմել էի Մուրզիկի մասին: Մուրզիկը կորցրել էր իր ընկերուհուն և միայնակ էր մնացել: Երկար ժամանակ նա չէր երևում մեր բակում: Մենք էլ մտածում էինք, գուցե հեռացել է այստեղից, որ վիշտը մոռանա: Մի օր էլ նա անսպասելի հայտնվեց: Մի տեսակ աշխույժ էր, վազելով գալիս էր քսմսվում ոտքերիս, ինչպես սովորաբար կատուներն են անում: Հետաքրքիր էր, ի՞նչն էր նրա ուրախության պատճառը…

Մռայլ եղանակ էր, անձրևը դադարել էր, բայց արևի շողերի մի նշույլ անգամ չէր երևում: Եղանակի փոփոխությունները տեսնելու համար գնացի պատուհանի մոտ և  հանկարծ տեսա Մուրզիկին: Նա մենակ չէր, նրա հետ մի գեղեցիկ օրիորդ կատու կար: Շա~տ զարմացա, քանի որ Մուրզիկը չէր թողնում, որ ուրիշ կատուներ գան մեր բակ, նա իր միանձնյա իշխանությունն  էր հաստատել բակում: Բայց այս փոքրիկ ու գեղեցիկ օրիորդ փիսիկին ոչ միայն թողել էր մեր բակ, այլ նաև նրա հետ էր կիսում ուտելիքը: Ուր որ գնում էր օրիորդ փիսիկը, Մուրզիկը վազում էր նրա հետևից: Անգամ կռիվ է արել բակի կատուներից մեկի հետ: Մուրզիկը չէր կարող հանդուրժել, որ իր փիսիկին, ինչ որ ուրիշ կատու հետապնդեր, և հաշվեհարդար տեսավ նրա հետ: Կատվի բուրդը քամուն էր տվել, և եթե ես և եղբայրս չշեղեինք Մուրզիկի ուշադրությունը, խեղճ կատուն գուցե չկարողանար փախչել:

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Այդ դեպքից հետո նա մեր թաղերում ընդհանրապես չերևաց: Իսկ Մուրզիկի սիրո ռոմանտիկ պատմությունը դեռ շարունակվում է: Մի անգամ տեսա նրան և ընկերուհուն պատի վրա կողք-կողքի նստած և կարողացա այդ ռոմանտիկ պահը հավերժացնել լուսանկարելով: Իհարկե, դժվար էր այնպես անել, որ նրանք չնկատեն դա: Դե ինչ, Մուրզիկն ու իր ընկերուհին էլ հայտնվեցին համացանցում իրենց գեղեցիկ սիրո պատմությամբ…

Ես շա~տ ուրախ եմ, որ Մուրզիկը նոր ընկերուհի է գտել, և կյանքը նրա համար դարձել է ավելի գունավոր: Թող նրանք միշտ միասին լինեն և անբաժան իրարից: Ինչպես ասում են` «Մի բարձի ծերանաք»:

Sose zaqaryan

Ձորեր տանող ավտոբուսը

Ժամը 5-ն է: Ուր որ է` կլսվի մեր ավտոբուսի ազդանշանը: Ու այսպես ամեն օր, օրը երկու անգամ: Եթե նստես ձորեր բերող այս ծիրանագույն ավտոբուսը, կարող ես լիովին պատկերացում կազմել ձորերի մասին:

Տարիների հոգսը չի փոխել մեր ավտոբուսը: Մեկը գնում է իր այգի, մյուսը` Երևան,  հաջորդը` վարկ փակելու կամ թաղում: Դրանք  են  այն կրկնվող պատճառները, որ մարդիկ օգտվում են ավտոբուսից: Եթե լուռ նստես և լսես, կհասկանաս, թե ով ում բարեկամն է, ով երբ է ամուսնացել, ինչ գործեր է արել Ռուսաստանում և այլն:

Ու այդ ավտոբուսը Սիսիանից-Շենաթաղ ճանապարհին անցնում է Որոտնավանքի, Դավիթ Բեկի բերդի, Որոտանի կիրճի, Ըրզվանի կամուրջի, Սուրբ Ստեփանոս և Սուրբ Հովհաննես եկեղեցիների կողքով: Տատիկները իրենց  թոռնիկների համար հարսնացուներ են ընտրում: Հին ծանոթները, իրար երկար տարիներ չտեսնելուց հետո, հենց ավտոբուսում են իրար հանդիպում:

Ես շատ մարդ չէի ճանաչում մեր և հարևան գյուղերից, մինչև չսկսեցի ավելի հաճախ ավտոբուս նստել: Արդեն գիտեի՝  ով որտեղ է իջնելու, ով ինչ չափի գումար է տալու և ինչքան մանր ստանալու: Ով է ում տոմսը ստանալու:

Առաջին նորությունները հենց ավտոբուսում են քննարկում: Խորհրդային տարիներին ասում էին.
-Նորությունները կամ կոլխոզից պիտի գիդաս կամ ալ փոստից:

Բայց հիմա ժամանակները փոխվել են, փոխվել են նաև մարդիկ. ոչ փոստ կա, ոչ կոլխոզ: Նրանց փոխարինելու են եկել բջջային հեռախոսներն ու համակարգիչները: Մարդիկ ավելի զգուշավոր են իրենց արտահայտությունների մեջ, և նորությունները միայն ավտոբուսն է բերում ու տանում:

Դրախտային Դարբասը

Լուսանկարը՝ Անի Ասրյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ասրյանի

Երբ բացվում է օրը, մտքով մտնում եմ Դարբասիս ձորը:

Ամեն մարդու ծննդավայրը իր` բնաշխարհով ու կյանքի բազմազանությամբ, նրա համար միշտ մնում է որպես հեքիաթ և անկրկնելի հրաշք:

Լեռնային գետը արագահոս է, գիժ ու գալարուն: Կանաչ գորգի վրա ծաղկում են հազար ու մի ծաղիկներ, որոնց բույրը սքանչելի է, եդեմական:

Դարբա՛ս, ծննդավայր հեքիաթային:

Այս գյուղն ունի յոթ հրաշալիք, հրաշալիքներ, որ կարծես պարիսպներ լինեն: Յոթ եկեղեցիներ, որոնք կառուցվել են գյուղի ծայրամասերում, անգամ գյուղի ամենաբարձր լեռան գագաթին: Մենք՝ դարբասցիներս, ունենք աղոթարան, սակայն մեզ գրավում է Եղիակը, որը այդքան հեռու է գյուղից: Եղիակի ստորոտում փոքրիկ անտառ կա, կարծես «Խոսրովի արգելոց»-ը լինի: Անտառում բազմազան կենդանիներ կան, նույնիսկ արջ: Այս փաստն անգամ գյուղացիների համար արգելք չի հանդիսանում, որպեսզի նրանք բարձրանան այնտեղ մոմ վառեն և իրենց խնդրանքը հղեն Աստծուն: Այստեղ արգելված է որսը:

Սարի լանջով հոսում է Լորագետը, իր կարկաչուն ձայնը տարածելով ամենուր: Սառն է ջուրը, բարձր սարից է գալիս: Երբ վարարում է, նոր հուն է ճեղքում՝ ավերելով այգի ու մարգագետին: Գետը ծանր քարեր է բերում, անգամ կոճղեր, կարծես թե զայրանում է: Կամուրջի պատերը դողում են շյուղի նման, գետը մեկ աջ ափն է քանդում, մեկ՝ ձախ:

Գյուղն ունի փոքրիկ ճահիճ, որի վրա կախվել է ուռենին: Երբ ինչ որ մեկը մոտենում է ճահճին, ուռենին իր գրկի մեջ է առնում գորտերին: Նրանք ցատկում են` նստում օրորվող ճյուղերին:

Գյուղի բնությունը սքանչելի է: Հնարավոր չէ ծաղկած ծառերի մոտով անցնել, աննկատ թողնել և հեռանալ: Երբ գնում ես բնության գիրկը, այնտեղ գտնում ես ներդաշնակություն:

Բնությունն այստեղ ծաղկում է ապրիլի կեսին, բայց թարմությունը զգացվում է մայիսին: Օդը մաքրվում է, դառնում հաճելի: Երբ մոտենում ես ծաղկած ծաղիկներին, տեսնում ես փոքրիկ բզեզիկներ և մեղուներ: Դրանք այնպիսի նրբությամբ են նստում ծաղիկների վրա և նեկտար հավաքում, որ կարծես շոյում են նրանց:

Եղանակը այստեղ անձրևային է, քամին ցրում է ամպերը, սկսում է որոտ, և անձրև է տեղում: Դաշտում գյուղացիները անգամ կարկտահարվում են, բայց շարունակում են իրենց գործը:

Այնքան հետաքրքիր է մեր գյուղը, այն դարպասն է երեք գյուղերի: Գյուղը, երբ կոչվեց Դարբաս, երկաթե դուռ եղավ Գետաթաղի, Լորի և Շենաթաղի համար:

Լեռան գագաթին առկա սուրբ խաչը հսկում է գյուղը հրեշտակի պես: Այն մարդկանց սրտերը լցնում է խաղաղությամբ:

Դե’, եթե ցանկություն ունեք մեր գյուղը տեսնելու, համեցե’ք: Դուք այնքան լավ չեք պատկերացնի ընթերցելով, ինչքան՝ տեսնելով:

Sose zaqaryan

Ծիծաղիր, Ալիա

Այսօրվա թոհուբոհի, դաժան իրականության, պատերազմական իրավիճակի և դառն փորձությունների  ժամանակաշրջանում, երբ ոչ մեկի դեմքին ժպիտ չկա, սիրտ չկա ժպտալու, ուրախանալու, մեր դպրոց մի կամավոր եկավ: Անունը` Ալիա:  Ալիա, ինչ Ալիա. սիրուն, բոյով, «զդառովի» (ինչպես գյուղացիներն են ասում), այնքան դրական լիցքերով, որ փոխեց մեր բոլորի թե տրամադրությունը, թե առօրյան: Նա խոսում էր  կիսահայերեն և ամեն մի խոսքից հետո այնպես վարակիչ ծիծաղում, որ շրջապատում բոլորը սկսում են ծիծաղել: Ծիծաղում էր Ալիան, և նրա հետ ծիծաղում էին բոլորը, իրենք էլ չիմանալով,  թե ինչու կամ ինչի վրա: Ուսուցչանոցից ուսուցիչները դուրս էին գալիս, բոլորի դեմքին ոչ թե ժպիտ, այլ ծիծաղ կար: Զրուցում էին ուրախ և էլի բարձր ծիծաղում: 

Այդ աղջիկը մեր դպրոց ծիծաղ էր բերել, ծիծաղ, որ ինչքան ժամանակ է կորել էր մեր գյուղում, մեր դպրոցում, մեր տանը: Անժամանակ հեռացել էին Սիսիանցի կամավորականներ: Էլ սիրտ կմնա՞,  որ մարդ ծիծաղի կամ կատակի, երբ իր հասակակիցներից շատերը կռվի դաշտում են, առաջին գծում:

Բայց Ալիան եկավ ու բեկում մտցրեց մեր գյուղի կյանքում: Ընդամենը նրա ծիծաղը փոխեց ամեն ինչ. խոսում էր գյուղացիների հետ, ծիծաղում, նրա հետ էլ` զրուցակիցները:

Թող քո այս ծիծաղը, սիրելի Ալիա, փոխի մեր կյանքը: Բարի գալուստ մեր ձորեր: Այսպիսի դրական լիցքերով մեկը պետք էր, որ փրկի ամեն ինչ:

Ասում են` «Գեղեցկությունը կփրկի աշխարհը»: Իսկ իմ կարծիքով «Ծիծաղը կփրկի աշխարհը»: Ծիծաղիր, Ալիա, քո ծիծաղը շատերին է հարկավոր:

Երնեկ հայերն էլ ամերիկացիների նման շատ դարդ ու ցավ տեսած չլինեին և սիրտ ունենային ուրախ ապրելու:

hermine zaqaryan

Եկեք տարբեր լինենք

Մարդիկ շատ հետաքրքիր արարածներ են և նման են իրար ոչ միայն արտաքինով, այլև նաև արարքներով: Հետաքրքիր է, չէ՞: Երեկ ես քայլում էի Սիսիանի մարդաշատ հրապարակով, և մտածում էի. հաստատ ես կամ էստեղ գտնվող մարդկանցից ոչ մեկը չի գոռա, չի պարի, չի ծիծաղի, չի խոսի, չի երգի ու շատ այսպիսի «չի»-եր: Բայց ո՞րն է դրա պատճառը: Մի՞թե պարելը, երգելը, ծիծաղելը վատ բաներ են: Ոչ, բայց բոլորիս համար ընդհանուր ինչ-որ կանոններ են ստեղծված: Կարելի է ասել` չգրված կանոններ, բայց մի՞թե մենք չենք կարող ապրել ինքներս մեր կանոններով, թե՞ այդպես կարգ ու կանոն չի լինի: Բայց հիմա էլ չկա այդ կարգ ու կանոնը: Ո՞րն է ավելի լավ` ապրել ուրախ, կարգ ու կանոնով, թե՞ տխուր: Կամ եթե ինչ-որ մեկը որոշում է ինքը ստեղծել իր կանոնները, մենք չենք ընդունում, փորձում ենք փոխել, դարձնել մեզ նման: Բայց ինչո՞ւ, ո՞րն է դրա իմաստը: 

Մարդիկ չեն ընդունում, որ իրար նման են, թեկուզ ինչ-որ բաներով: Բայց ո՞վ է ասել, որ մենք պետք է լինենք նման: Օրինակ, մեզնից ո՞ր մեկը կմտածեր, որ կծած խնձոր կարելի է պատկերել հեռախոսի վրա: Բայց այսօր աշխարհի բնակչության մեծ մասը օգտագործում է այդ հեռախոսները: Եկեք անենք ինչ-որ մեր սիրտն է ուզում, եկեք տարբեր լինենք և միգուցե մենք էլ մի այդպիսի գաղափարի հեղինակ դառնանք:

Եկեք նման չլինենք մյուսներին, այս նման աշխարհում եկեք տարբեր լինենք:

Կյանք արժեցող խաղաղություն

Սուրբ գործը, որ միշտ իրականացվում է մեր զինվորների կողմից, արժանի է մեծարման:

Իրենց տաքուկ անկողինը դարձրին հայոց հողը, իսկ բարձը՝ քարը: Հանուն ինչի՞: Հանուն այն ազգի, որը գոյատևել է հարյուրավոր տարիներ, ապրել օտարների լծի տակ, ապրել և պայքարել: Նրանք առանց երկմտելու իրենց կյանքն են զոհաբերում հանուն մի բուռ ազգի, որ այդ մի բուռը հայինը լինի, հանուն խաղաղության:

Տասնութ-քսանամյա պատանիներ, ովքեր գիշերները արթուն են մնում միայն ազգին պաշտպանելու, իրենց մայրերի և քույրերի խաղաղ անդորրն ապահովելու համար, որ ազգը խաղաղ ապրի, և հայը հավերժ գոյատևի:

Ապրում են նույն մարզում, նույն շրջանում և նույնիսկ նույն տանը:

Մակիչ Բաղատի Ասրյան, այն պատանիներից մեկը, ով զոհվեց Ֆիզուլի-Հորադիս պաշտպանական դիրքերում: Բազմաթիվ մարտերում հերոսական հաղթանակ տարավ: Սրաթև արծվի պես առաջ նետվեց և գրավեց թշնամու դիրքերը: Հաղթանակները, որ հաջորդում էին ոգևորիչ և հուսադրող էին: Սակայն թշնամու արկը մահաբեր եղավ նրա համար: Այդ հողը ներկվեց արյունով, հայ քաջի արյունով: Հզոր մարտիկ, քաջ տղա, ով առաջին զոհված ազատամարտիկն էր մեր ձորերի: Նա չուներ երեխա, կին, բայց զոհվեց հանուն այն նորածին մանկան, ում առաջին ճիչը պետք է լսվեր խաղաղ հայրենիքում: Զոհվեց հանուն իր ընտանիքի: Բայց ինչ ընտանիք, երբ մենք ամեն գիշեր դուռը կողպելուց հիշում ենք նրա բացակայությունը և ցավ ենք ապրում:

Երջանիկ մարդիկ մեր գյուղում կային, երջանիկ օրեր և ժամեր նույնիսկ:  Ժամանակը կանգ առավ, երբ մեր գյուղ բերեցին նրա աճյունը:

Մարտի 8, մայրության օր: Սովորաբար մայրերին նվիրում էին վարդեր, բայց իմ տատիկին նվեր բերեցին իր զավակին: Ամբողջ տունը սգով լցվեց, բայց արցունքները չէին կարող հետ բերել իմ հորեղբորը: 1994 թվականին այդ շրջանում շատ զոհեր եղան: Ավելացավ որդեկորույս մայրերի թիվը: Այն տոկուն և իրենց որդիների պես արի հայ մայրերի, ովքեր իրենց որդիների ծանր ու դժվար կորուստը մխիթարում էին վաղվա խաղաղ ու երջանիկ երկնքի տակ խաղացող, աճող, հանուն հայրենիքի իրենց կյանքը զոհող հայ երիտասարդի մեջ: Տատս սպասում էր իր զավակին՝ վահանը ձեռքին, բայց նրան տուն բերին վահանի վրա:

Ժամանակին չգնահատեցին նրա արիությունը, և դա նորից ցավ եղավ մեր ընտանիքի համար: Միայն 2002 թվականին Մակիչ Բաղատի Ասրյանին պարգևատրեցին «Արիության» մեդալով: Տարիներ անցան, 2011 թվականի փետրվարի 2-ին ծնվեց փոքրիկ Մակիչը: Տունը նորից լցվեց մանկան ճիչով, և կարծես թե նա հորեղբայրս լինի, ով պետք է տասներեք տարի հետո գնա հայկական բանակ` իր պարտքը կատարելու, բայց վերադառնա վահանը ձեռքին:

Շատ բան ունեմ ձեզ պատմելու, բայց ևս մեկ հերոսի կյանքին ծանոթանալու համար այսքանն էլ երևի բավական է:

Ճանաչենք մեր հերոսներին:

Անավարտ նպատակներ

Երբ խոսում է ցավը, լռում է ամեն ինչ, կանգ է առնում անգամ ժամանակը:

Եթե մի օր սովորեմ երազել, կերազեմ հավատալ հրաշքներին:

Տասնվեց տարիների ընթացքում չէի հասկացել, թե ինչ է նշանակում պատերազմ: Մեծերը հիշում են, իսկ փոքրերը պատկերացնում: Կարծես թե նրանք երբեք չէին լսել այս արտահայտությունը. պատերազմ հանուն հայրենիքի:

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Մամյանի

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Մամյանի

Ապրիլի չորս… Լուսինը կրկին կորավ մշուշի մեջ: Քամին փոթորկի պես աննկատ անցավ իմ կողքով: Պայթեց ականը, գետինը ցնցվեց, կանաչ խոտը արյունով ներկվեց: Ծանր էր օրը, օդը ճնշում էր, իսկ ամպերը՝ ոռնում: Այդ օրը իջել էի եկեղեցի զինվորների համար աղոթելու և մոմ վառելու:Եկեղեցու բակում ինձ ասացին, որ մեր գյուղապետ Մայիս Միրզոյանը զոհվել է: Ավելի մեծ ցավ պատճառեց այն, որ նրա հետ զոհվել էին նաև հորեղբայրս՝ Սեդրակ Ասրյանը և հորաքրոջս ամուսինը՝ Եղիշե Նիկոլյանը: Արցունքներ, որ գլորվեցին աչքերիցս: Ցավ էր, մեծ ցավ: Ընտանիքներին ավելի շատ տանջում էր այն, որ նրանք չհասան ռազմի դաշտ, այլ զոհվեցին թշնամու անօդաչու սարքի առաջացրած պայթյունից:

Ընկան հերոսի պատվով և վերջին խոսքը «Հայր Մեր»-ը եղավ: Նրանք չէին պատկերացնում, որ իրենց մոր ձայնը վերջին անգամ են լսելու, որ այս երկու հազար տասնվեց թվականի ծաղկած գարունը  իրենց վերջինն է լինելու: Շատ բան չէին պատկերացնում, պատկերացնելու ժամանակ չունեցան: Ինը մարտիկներ  անմահացան, զրկվեցին սիրուց, կյանքից հեռացան:
Բոլորը պատմում են, խոսում նրանց մասին, նկարագրում նրանց, նրանց մարդ  կերպարը: Գովեստի շատ ու շատ խոսքեր են ասում, բայց իմ կարծիքով, չկան բառեր, որոնք կբնութագրեն  նրանց: Լացում են, ողբում, բայց այս ամենն էլ հետ չի բերի մեր հերոսներին:

Արմենը կրկին գնաց ծառայության, բայց ծեր մայրը աղաչում էր, որ չգնա: Նրան անգամ հետ չպահեց այն, որ մոր մինուճարն էր: Չուներ զավակ, որ իր գործը շարունակեր, ամուսնացած չէր:

Կարոն ունի հինգ զավակ, գնաց նրանց պաշտպանելու համար:

Սեդրակը արդեն ուներ պատերազմից հուշեր, բայց  նորից գնաց:

Միրզոյանին ոչինչ հետ չպահեց: Գնաց, որ իր զինվորների կողքին լինի:
Եղիշեն նորածին թոռան համար նոր տուն էր կառուցում, բայց գործը կիսատ թողեց:

Գնացին հերոսները և անմահացան, մարտնչելու ժամանակ չունեցան:

Մայիս Միրզոյան, Սեդրակ Ասրյան, Եղիշե Նիկոլյան, Սերգեյ Դանղյան, Արմեն Բեգլարյան, Արմեն Հովհաննիսյան, Էդուարդ Ալեքսանյան, Դավիթ Սարգսյան, Կարո Համբարձումյան:

 

Ցավակցում եմ բոլոր հայերիս, այն մայրերին, ովքեր հերոսներ են ծնել: Ձեր և ձեր զավակների շնորհիվ այսօր հայը գլուխը հանգիստ դնում է բարձին: Նրա՛նք, ովքեր ողջ և առողջ կանգնած են սահմանին, մաղթում եմ խաղաղ օրեր: Դուք մեր հպարտությունն եք:

sona zaqaryan

Ովքեր են ընկերները

Շատերս ենք մեզ տվել  հետևյալ հարցը` ովքեր են ընկերները, ու փորձել ենք պատասխանել: Երբեմն կարողացել ենք, երբեմն` ոչ:
Օրինակ, ոմանց կարծիքով, իսկական ընկերը պետք է հավատարիմ ու նվիրված  լինի, ոմանք էլ մտածում են, որ նա պետք է լինի ազնիվ, համեստ, լավ դաստիարակված: Ոմանց էլ բավարարում է հումորի լավ զգացումը: Բոլորս էլ ունենք ընկերներ, և այդ ընկերների քանակը շատ է մեր կյանքում, բայց միայն քանակը: Իմ  կարծիքով, ընկերները բաժանվում են երեք խմբի`ընկերներ, «ընկերներ» և ԸՆԿԵՐՆԵՐ… Եվ   բոլորն էլ մեզ շատ են օգնում կյանքում:

Առաջին խմբի  ընկերները միշտ ուրախացնում են մեզ, նրանց հետ մենք հաճելի պահեր ենք անցկացնում, ինչու չէ, նաև սովորեցնում ու սովորում ենք նրանցից:

Երկրորդ խմբի «ընկերները» նույնպես օգնում են մեզ: Այո’, այո’, մի զարմացեք, հենց նրանց շնորհիվ է, որ մենք սովորում ենք ուժեղ լինել և համառորեն հասնել մեր նպատակներին: Ճիշտ է, հիասթափություն ապրելն այդքան էլ հաճելի չէ, բայց  հասկանում ենք, որ կյանքը միշտ պայծառ ու գունավոր չի լինում, և պետք է նաև դժվարություններ հաղթահարել: Շատերն այս «ընկերների» հանդեպ թշնամությամբ են լցվում, բայց ես հակառակը` թշնամությամբ չեմ լցվում: Հենց նրանց  շնորհիվ է, որ ես կյանքից շատ բան եմ հասկացել ու հիմա էլ հասկանում եմ:

Երրորդ խմբում այն  ԸՆԿԵՐՆԵՐՆ են, ովքեր մեզ հետ են թե’ ուրախ, թե’ տխուր պահերին: Նրանք մեզ ուժ են տալիս և միշտ մեր կողքին են: Ճիշտ է, քիչ են, բայց կարևորը, որ կան, ու միշտ մեզ հետ են:                                                                                                                                            Լինում են պահեր, երբ մտածում ես, որ միայն դու կարող ես լինել քո ԸՆԿԵՐԸ, ինքդ քեզ հասկանալ, հուսադրել և առաջ շարժվել: Հաճախ, հենց այդպես էլ լինում է: Բայց երբեք մի’ հուսահատվեք, հավատացե’ք, որ իսկական ընկերություն գոյություն ունի, և եթե դեռ չեք գտել ձեր իսկական ընկերոջը, սպասեք նրան, նա անպայման կգա…

Հ.Գ. Վերջում ուզում եմ իմ շնորհակալությունը հայտնել ընկերներիս, «ընկերներիս» և ԸՆԿԵՐՆԵՐԻՍ: Անկախ ամեն ինչից, դուք նոր գույներ եք բերել իմ կյանք: