Լուսանկարը` Սերյոժա Առաքելյանի

22.06.2019 թվական: Սա այն օրը, ամիսը և տարեթիվն է, երբ հայրենի գյուղումս՝ Տավուշի մարզի Բաղանիսում, բացվեց շատ երկար սպասված մանկապարտեզը: Շենք, որի կարիքը շատ ուներ գյուղը, գյուղացին և իհարկե, գյուղի փոքրիկները: Այո, ես Բաղանիսից եմ՝ ես չեմ գնացել մանկապարտեզ, ես չգիտեմ` ինչ է դա: Չեմ գնացել մի պարզ պատճառով, որովհետև չկար: Չէ, ավելի ճիշտ կար, բայց որ նայում էիր` չեղածի հաշիվ էր: Շատ ժամանակ, երբ գյուղ էին գալիս դրսից եկածներ, շենքին նայելուց անգամ պատկերացում չէին կարող կազմել, որ դա եղել է մանկապարտեզ: Շինություն, որը գտնվում է Բաղանիսի միջնակարգ դպրոցից մի քանի մետր ներքև, անմխիթար վիճակում: Միայն տուֆից կանգնեցված քարեր, փշրված շիֆերներից կտուր և լուսամուտներ, որոնց ապակին փոխարինվել էր ցելոֆաններով, որոնք էլ իրենց հերթին քայքայվեցին:

Լուսանկարը` Սերյոժա Առաքելյանի

Մանկապարտեզ չլինելու գլխավոր պատճառը ոչ թե այն էր, որ չկային երեխաներ, այլ այն, որ շենքը ուղիղ գծով գտնվում էր ադրբեջանական դիրքերի հսկողության տակ, և հեռավորությունը կազմում էր ամենաշատը մեկ կիլոմետր: Կրակոցների պատճառով, ինչու չէ, նաև շենքին վնասներ հասցվելուց, մանկապարտեզը դադարեց գործել: Մի որոշ ժամանակ այնտեղ ամենամեծ սենյակներից մեկը թեթև վերանորոգելուց հետո, թեքվանդոի մարզասենյակ էր դարձել, որը ընթացքում վերանայվելով և դիրքերի դիմաց գտնվող պատը հաստացնելով և պատուհանները փակելով, կարողանում է մինչ օրս տարբեր նպատակներով ծառայել:

Լուսանկարը` Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը` Սերյոժա Առաքելյանի

Բայց չէ որ մնաց ամենակարևորը՝ մանկապարտեզը, իսկ մանկապարտեզը որքան էլ զարմանալի թվա, տեղափոխվեց գյուղապետարան: Էլի դպրոցին մոտ, էլի նույն կրակոցի տակ, բայց որոշ չափով ապահով, լուսավոր և ավելի լավ պայմաններ: Մի քանի տարի էսպես ասած մի տեղում էին գյուղապետարանը և մանկապարտեզը: Մի կողմից հաճելի էր, մյուս կողմից` զարմանալի էր, երբ գյուղի հետ կապված մի հարցով մտնում ես գյուղապետարան, որտեղ իհարկե պետք է լիներ պաշտոնական քար լռություն կամ աշխատանքային թեթև աղմուկ, բայց լսում էիր մանկական երաժշտություն, երեխաների ծիծաղ, լաց, աղմուկ, իսկ երկրորդ հարկում` հեռախոսազանգերի, տպիչ սարքերի ձայներ: Համագյուղացիներս ուրախ էին նաև սրա համար, որ թեկուզ գյուղապետարանում, բայց կա մանկապարտեզ, և կան երեխաների ձայներ, որ մեծերի հսկողության տակ են որ մի կրակոց լինի` կվազեն երեխաների հետևից:

Լուսանկարը` Սերյոժա Առաքելյանի

Բայց այսօր` 22.06.2019թ. դրությամբ գյուղում բացվեց այդքան երկար սպասված մանկապարտեզը, բայց այս անգամ արդեն ոչ հին շենքը վերանորոգվեց, ոչ էլ նոր սենյակ հատկացվեց գյուղապետարանում: Այն կառուցվեց զրոյից, նոր հողամասում, հստակ պլաններով, հստակ նախագծով և ամենակարևորը, այնպիսի մի վայրում, որտեղ անգամ կրակոցների ժամանակ ապահով է: Կտուրը` վառ կապույտ թիթեղից է, լուսամուտները` եվրոպական բարձր արտադրանքի են, իսկ պատերը` տուֆից են առաջվա պես, բայց արդեն ժամանակակից ճարտարապետական մոտեցումով ու մանկական դիզայնով: Ես ու ինձ նման շատ բաղանիսցի պատանիներ մի տեսակ թաքուն նախանձով նայեցինք այն փոքրիկներին, որոնք հաճախելու են գեղեցիկ կահավորած մանկապարտեզը:

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Մանկապարտեզը կառուցվել է «Փարոս» հիմնադրամի և «Զարգացման ծրագրեր հանուն Հայաստանի» կազմակերպության ֆինանսավորմամբ։ Իսկ «Focus on Children Now» կազմակերպությունը կահավորել է այն և բակի խաղահրապարակը, ինչպես նաև կշարունակի հովանավորել երեխաների սնունդը։

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Շնորհակալություն ենք հայտնում բոլոր նախաձեռնողներին, բարերարներին, շինարարներին, բոլոր նրանց, ովքեր թեկուզ փոքրիկ ներդրում են ունեցել մանկապարտեզի կառուցման գործում։

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Եկել եմ քեզ պատմելու իմ կյանքի ամենալուսավոր, ամենահուսահատ, ամենաբուռն, ամենահուզառատ դեպքերից մեկի մասին։

Ես հիմա քեզ չեմ ուզում ստիպել, որ դու կարդաս, բայց, համենայնդեպս, եթե սկսել ես, մինչև վերջ լսիր։

Մեր կյանքը ընտրությունների շղթա է, ամեն մեկը, պատասխան տալով իր ընտրած ուղու համար, քայլում է իր ճանապարհով, իսկ այդ ճանապարհին մեզ հանդիպում են մարդիկ, ովքեր հույս են տալիս, ովքեր մեզ ոգևորում են։ Կան նաև մարդիկ, ովքեր ամեն կերպ փորձում են շեղել մեզ մեր ընտրած ուղուց։

Ես դեռ 8-րդ դասարանում էի, երբ բանավեճը մտավ իմ կյանք, հետո սկսեցինք իրար հետ կողք կողքի մեծանալ։ Սկզբում մասնակցում էի՝ չիմանալով, թե դա ինչ է կամ ինձ ինչ կտա, նույնիսկ չուզելով էի գնում, որովհետև, դե, դասղեկս էր ասում:

Ես չէի կարող պատկերացնել, որ տարիներ հետո էդ նույն բանավեճը կդառնա իմ տարերքը, իմ կյանքի անբաժանելի մասը։ Ես սկսեցի սիրել… Հավատացեք, բանավեճը երկու տարի անընդմեջ մասնակցել եմ մրցաշարերի ու այդպես էլ հաղթանակի բերկրանքը չեմ ապրել։

Դժվար է, երբ դու գնում ես հաղթանակի հետևից, բայց չես հայտնվում ոչ առաջին տեղում, ոչ երկրորդ, ոչ երրորդ, ոչ էլ նույնիսկ չորրորդ կամ հինգերորդ։ Հիմա կասեք՝ հա, ի՞նչ կա որ։ Իրականում ոչինչ էլ չկա, ոչինչ էլ չկա էն ամեն ինչի առաջ, ինչ ես սովորեցի այդ պարտություններից ու ինչ տարա ինձ հետ դրանից։ Ես ինձ հետ տարա ամենաթանկը՝ ընկերներին, որոնց առաջ ցանկացած հաղթանակ զրոյանում է։ Հրաշալի բան է, երբ դու նստած կլացես, իսկ քեզ լրիվ անծանոթ մարդիկ կգան, կգրկեն ու բարի ժպիտով կասեն, որ ամեն ինչ լավ է լինելու: Այդ մարդիկ գալիս են քո կյանք, որ դու էլ երբեք մենակ չլացես։ Անհաջողություններ բոլորիս կյանքում կհանդիպեն, իսկ ամենակարևորը, նորից ապրելն է։ Անհաջողություններից պիտի քամես կա՛մ ամենալավը, կա՛մ ամենավատը։ Իսկ դու ծնվել ես ամենալավի համար։ Ես սովորեցի ամեն պարտությունից հետո ատամներս կրճտացնելով լացս զսպել ու հավատալ, որ սրանք ընդամենը փոքրիկ պարտություններ են մեծ հաղթանակից առաջ։ Ապրել, ստեղծել, կարծրատիպեր կոտրել, խենթություններ անել, տրվել էմոցիաներին, վայելել հենց հիման։

Իսկ ես ու բանավեճը դեռ քայլում ենք կողք կողքի ու քայլելու ենք դեռ երկար ժամանակ: