Առավոտ էր. սիրում եմ առավոտվա բույրը: Կարծես ամեն անգամ, ամեն առավոտ ես ծնվում եմ նորից: Նայում էի քաղաքին. կարծես նա աչքերը նոր էր բացել: Կան մարդիկ, որոնք դեռ քնած են, կան մարդիկ՝ շտապում են, իսկ հեռվում՝ ճանապարհի մյուս հատվածում, լուսաբացի հետ մուրացկանը արդեն դուրս է եկել աշխատանքի: Չորեքշաբթի էր՝ մի քիչ ամպամած, սակայն արևի նուրբ շողերն արդեն ճեղքել էին սևացած ամպերը և դուրս էին եկել: Ես էլ մի քանիսի պես շտապում էի դասի: Ճանապարհ ընկնելուն պես տեսա մի ծերուկի, որը արևի դուրս գալուն պես դուրս էր եկել և նստել շենքի դիմացի նստարանին: Նա կարծես բարձրահարկ շենքի ստվերով էր ուզում ծածկել թարթիչներին իջած արցունքները, որոնք գոլորշիանում էին՝ դեմքին թողնելով մի փոքրիկ հետք: Աչքերից հորդացող տխրությունը ուղղակի անհնար էր չնկատել: Արդեն անցել է մի քանի ամիս, ինչ կորցրել է մինուճար տղային, որը աշխատանքի ժամանակ վերելակից ընկել էր ցած՝ որբ թողնելով երկու անչափահաս երեխաներին: Ծերուկը այն մարդկանցից չէր, որոնք իրենց թույլ են տալիս մոռանալ նրանց, ում սիրում են: Մոռացությունը մի հսկայական օվկիանոս է, որի վրա նավարկում է միայն մի նավ՝ հիշողությունը: Իսկ ովքե՞ր են կոչվում ավելորդ՝ ստրուկնե՞րը, ձանձրալինե՞րը: Ամենևին ոչ: Նրանք, ովքեր նավից դուրս են շպրտվում, անօգուտներն են, որոնցից արդեն օգտվել են, և էլ ինչո՞ւ պահեն նրանց. խղճահարությունից ելնելո՞վ: Նա էլ շպրտվեց մնացածի պես:
Նորից լուսաբաց է, նորից նույն ծերունին է նստած նստարանին, որը նույնքան գունատ է, ինչքան ծերուկի դեմքը: Օրերը փոխվում են, ամեն ինչ մնում է նույնը, միայն մարդկանց դեմքի փայլն է պակասում՝ զիջելով իր տեղը տխրությանը: