Եթե գինեսեր ես կամ անգամ, եթե չես, հավանաբար գիտես գինու ամենամյա փառատոնի մասին: Գինու համահայկական փառատոնը ավանդաբար անց է կացվում հոկտեմբերի առաջին շաբաթ օրը «գինու երկրում»՝ Արենի գյուղում: Տոնը սկսվում է գյուղի մի ծայրից ու ավարտվում մյուսում: Չնայած, երևի, չի էլ ավարտվում, գիտե՞ս:

Եթե փառատոնի մասին շատ ուրիշ հստակ տեղեկություններ են հետաքրքրում, ուրեմն ասեմ, որ ես դրա համար չեմ այստեղ: Նման պաշտոնական բաները ուրիշ աղբյուրներից էլ կարող ես իմանալ, իսկ այ, ես եկել եմ՝ քեզ պատմեմ, թե ինչ եմ զգացել մայրաքաղաքից 120 կմ հեռավորության վրա:

Իրականում, ընտիր հնարավորություն է Վայոց Ձորի բնությամբ հիանալու, քաղաքի միապաղաղությունից կտրվելու, օրը տոն դարձնելու և ուրախանալու համար: Փառատոնի ծրագրում ներառված են լինում գինու պատրաստումը, համտեսը, հյուրասիրությունը և իհարկե, վաճառքը: Վաճառքից չեմ ուզում խոսել, մենակ ասեմ, որ ընտիր մարքեթինգ է կատարվում: Ուզում եմ ուշադրությունդ հրավիրել նախավերջին երկուսի՝ գինու համտեսի ու հյուրասիրության վրա: Ասեմ, որ արենիցիները (վստահ չեմ, որ էսպես են ասում, բայց ուրիշ բան չգտա) հրաշալի կերպով են անցկացնում: Գինու ընտրությունը մեծ է՝ կարմիրից մինչև սպիտակ, չորից մինչև կիսաքաղցր, ու համտեսելու ցանկությունը՝ ավելի: Տաղավարներին մոտենալն ու ժպիտներ ու ջերմություն չստանալն անհնար բան է: Իհարկե, ջերմություն ստանալու հարցում գինին իր գործն անում է ու այն էլ ինչ պատվով, բայց դե: Ու, միանշանակ, պատահական բան էլ չկա, ընտիր խաղողից ընտիր գինի են ստանում, ու դա անհերքելի փաստ է: Էնպես որ, հստակ խորհուրդ կտամ գոնե մի անգամ ներկա գտնվել տոնին: Թե բա՝ Save water, drink Karas: