Ես և հորեղբորս տղան գնացել էինք ճամբար։ Այնտեղ շատ ուրախ էր։
Քնելուց առաջ բոլորս պատմում էինք, թե ում հետ ինչ է պատահել։ Մի օր էլ մեր ջոկատավարը պատմեց, թե ինչպես մի կին խնդրել է իրեն գրկել իր երեխային, հետո անսպասելի փախել է։ Բոլորս շունչներս պահած լսում էինք, թե ինչ է եղել հետո․
-Հետո ընկերս ինձ արթնացրեց քնից,- ասաց նա, և մենք բոլորս ծիծաղեցինք։
-Լավ, հիմա քնեք, հերոսներ,- հետո կամացուկ ասաց ամենագլուխգովանին,- Արմեն, չշարժվես, արջը քո պատուհանի տակ է։
Բայց ի՞նչ չշարժվես, բոլորս այնպես բղավեցինք, որ եթե իսկապես արջ էլ կար՝ հաստատ սարսափահար փախավ անտառ։
Սարսափելին կատակը չէր, այլ թե ինչպես հաջորդ պահին ննջասենյակ մտավ ճամբարի պետը․․․
Սարգիս Եղիազարյան, 11 տ․ 2001 թ․