Օրեր առաջ մեկնարկեց ձմեռային զորակոչը: Հայաստանի Հանրապետության 18 տարին  լրացած քաղաքացիները մեկնում են պարտադիր զինվորական ծառայության: Իմ զրուցակիցը Համլետ Մարգարյանն է, ով մի քանի օրից կհամալրի հայոց բանակի շարքերը:

- Համլետ, պատմիր ծննդավայրիդ մասին:

- Ես ծնվել եմ Արարատի մարզի Այգեստան գյուղում: Ծննդավայրս շատ եմ սիրում: Այստեղ է անցել մանկությունս, կյանքիս ամենաթանկ հիշողությունները այստեղի հետ են կապված: Հիմա ուսման համար շատ եմ լինում Երևանում: Մեր մայրաքաղաքը ունի իր հոտը, հետաքրքրությունները, բայց իմ գյուղն ինձ համար ուրիշ է:

- Ինչո՞ւ ընտրեցիր ծրագրավորողի մասնագիտությունը:

- Ծրագրավորումն ինձ համար ուրիշ աշխարհ է, առանց որի ես ինձ ուղղակի չեմ պատկերացնում։ Ծրագրավորում սովորել եմ դեռ դպրոցական տարիներից ու ինչքան սովորում եմ, հասկանում եմ, թե դեռ որքան տեղ ունեմ սովորելու, տիրապետում եմ մի քանի ծրագրերի, ու ինձ դեռ ծրագրավորող չեմ համարում:

- Շուտով զինվոր ես դառնալու: Ի՞նչ պատկերացումներ ես ունեցել բանակի մասին:

- Մեր ընտանիքում ստացել եմ ավանդական դաստիարակություն։ Հայրս միշտ ասել է, որ իմ պարտքն է հայրենիքին ծառայելը։ Հիմա մտածում եմ, որ ոչ միայն հայրենիքիս, այլևս խղճիս պարտքն է։ Գնում եմ ծառայելու քեզ, քո ընտանիքի, իմ ընտանիքի, մեր ընկերների ու ամբողջ հայրենիքիս համար։ Երեխա չեմ, հասկանում եմ, որ սահմանին ապրելու և մահանալու հավանականությունը մեծ է, երբեմն մահվան տոկոսն է ավելի շատ: Կապ չունի, իմ կյանքի գնով թույլ չեմ տա, որ թշնամին հասնի իմ սիրելի մարդկանց։ Բայց վստահ եմ` վերադառնալու եմ, վերադառնալու եմ ու արդեն հանգիստ խղճով իրականացնելու եմ երազանքներս։

Բայց հիմա գլխումս և սրտումս ամեն ինչ խառն է: Երկու տարի ապրելու եմ ուրիշ կյանքով, որը շատ տարբեր է լինելու իմ ապրած 18 տարիներից: Կես տարի չեմ տեսնելու ընտանիքիս, ընկերներիս ու բոլորին անսահման կարոտելու եմ, բայց հպարտությամբ եմ գնում իմ հայրենիքի սահմանները պաշտպանելու:

Նա իմ մտերիմ ընկեր Համլետն է։ Մենք համադասարանցիներ ենք եղել։ Ես հիմա դժվարությամբ եմ պատկերացնում, որ երկու տարի նրան չեմ տեսնելու, որովհետև նրա ներկայությունը իմ առօրյայում սովորական է ինձ համար։ Ես շատ կկարոտեմ իմ հումորով, հուսալի ու լավ ընկերոջը, բայց կլինեմ հանգիստ, որովհետև նա և մեր մյուս ընկերները հայոց բանակում են։