-Արի մի հատ երկրորդ հարկ իջնենք, էլի, Տա՛թ, գիրք ունեմ հանձնելու,- ասում է Մելինեն ու առանց սպասելու, որ համաձայնությունս տամ՝ քաշում ձեռքիցս ու տանում:

-Ո՜ւֆ, էլի էդ երկրորդ հարկը,- հազիվ հասցնում եմ պատասխանել ես, ու գնում եմ նրա հետևից:

Մեր համալսարանի երկրորդ հարկի գրադարանը շատ մռայլ է: Միգուցե գրադարանավարուհիների տխուր և հոգնած դեմքերն են սենյակին այդպիսի տրամադրություն հաղորդում, կամ էլ պատուհանների դիմաց շարված գրապահարանները, որ փակում են արևի մուտքը սենյակ: Դեռ չենք պարզել: Էդ պահարաններում հարյուրավոր գրքեր կան, գուցե հազարավոր, բայց թիվը կապ չունի, որովհետև ինչ գիրք էլ հարցնես, իրենք գրեթե միշտ կասեն «Չկա, չունենք» կամ էլ` «Ունենք, բայց մենակ ռուսերենն ա»՝ վստահ, որ դու, միևնույնն է, ռուսերենը չես ուզելու:
Էդ օրը էլի սովորականի նման ես ու Մելինեն պիտի չորրորդ հարկ գնայինք: Համալսարանական մեր օրերը չորրորդ հարկից են սովորաբար սկսվում: Բայց մինչ չորրորդ հարկը՝ մի կարճատև այցելություն պետք է կատարեինք երկրորդ հարկ: Այս անգամ ես էի մեղավոր: Մենք երկուսս էլ չէինք ուզում մտնել այդ մռայլ սենյակը, մանավանդ՝ ատամս էլ ցավում էր: Վերջապես հասանք:
-Բարև Ձեզ, «Աննա Կարենինան» ունե՞ք,- հարցնում եմ ես:
-Ունենք, բայց ռուսերենով,- առանց հայացքը համակարգչի էկրանից հեռացնելու՝ պատասխանում է գրադարանավարուհին:
-Մեզ հենց ռուսերենն էլ պետք ա,- ասում եմ ես, ու մյուս գրադարանավարուհին գնում է գիրքը բերելու:

Մոտ երկու րոպեից վերադառնում է՝ «Կարենինայի» առաջին հատորը ձեռքին: Գիրքը տալիս է ինձ, բայց Մելինեն էլ էր, չէ՞ ուզում:
-Կներեք, կարո՞ղ է նույնից էլի լինի,- վախեցած հարցնում է Մելինեն:

Համակարգչի դիմաց նստածն էս անգամ չի ալարում, նայում է մեզ ու բարկանում.

-Չէի՞ք կարողանում միանգամից ասել: Հիմա էս կինը ձեզ համար նորից պիտի հասնի էնտեղ, գիրք բերի՞:
«Էս կինը» գնում է, սար ու ձոր ընկնում, հոգնած վերադառնում ու հազիվ շունչ քաշելով՝ մեզ է հանձնում ևս մեկ «Աննա Կարենինա»:
Գրքերը ուսանողական տոմսերի վրա գրանցելուց հետո ես ու Մելինեն թողնում ենք մռայլ սենյակն ու բարձրանում չորրորդ հարկ: Չորրորդ հարկի գրադարանը մռայլ չէ, լուսավոր է: Երևի գրադարանավարուհիների ջերմ ու բարի հայացքներն են սենյակին այդպիսի տրամադրություն հաղորդում: Կամ էլ պատճառն այն է, որ էստեղ պատուհանների դիմաց գրապահարաններ չկան: Դա էլ չենք պարզել: Չորրորդ հարկը կարծես մեր երկրորդ տունը լինի: Պարզապես սենյակների փոխարեն այստեղ սեղաններ են: Ամեն մեկն իր սեղանն ունի, բայց ոչ ոք չի բարկանում, երբ մինչ իր հասնելը ինչ-որ մեկն արդեն զբաղեցրել է իր սեղանը: Ոչ ոք՝ բացի ինձանից: Հերթական անգամ մտնելով ու տեսնելով, որ մեր սեղանն ազատ է՝ ես ու Մելինեն շտապում ենք պայուսակները սեղանին դնել ու, վերցնելով ուսանողական քարտերը, մոտենում ենք գրադարանավարուհուն: Չորրորդ հարկն ընթերցարան է: Այնտեղից գիրք տուն տանել չենք կարող, բայց դա մեզ բնավ չի տխրեցնում:
-Բարև Ձեզ, Շիլլերի «Սեր և խարդավանքը» տեղո՞ւմ է,- ալարելով հարցնում եմ ես:
-Հա, իհարկե, հիմա կբերեմ,- ասում է գրադարանավարուհին ու չնայած գիտի, որ ես գրքի տեղը գիտեմ ու հեշտությամբ կարող եմ գնալ և վերցնել՝ շտապում է գիրքը բերելու: Ափսոս, երկրորդ հարկում էլ հնարավորություն չկա գիրքը վերցնելու, թե չէ մենք «էն կնոջը» էդքան չէինք վազեցնի: Մի քանի րոպեից Շիլլերը ձեռքերիս մեջ էր:
-Բա ինչի՞ ես ջղայնացած,- հարցնում է գրադարանավարուհին:
-Չէ, ջղայնացած չեմ, ուղղակի ատամս է ցավում:
-Ո՞նց թե ատամդ ցավում է, շատ ուժե՞ղ է ցավում: Սպասի, հիմա դեղ կտամ,- ու «անալգինը» դնելով ափիս մեջ՝ ավելացրեց,- դիր ատամիդ վրա: Կարող ես կեսը դնել, կամ էլ ամբողջությամբ, եթե դառնությունից չես նեղվում:

Ես, իհարկե, դառնությունից նեղվում էի, բայց ատամի ցավից՝ ավելի շատ, դրա համար էլ ամբողջությամբ դրեցի, ու ես և Մելինեն զբաղեցրինք մեր տեղերը: Կարդացինք: Մեր գրադարանի ժամերը սպառվեցին: Շիլլերը պիտի իր տեղը վերադառնար: Ատամիս ցավն էլ էր սպառվել: Գրքերը հանձնեցինք: Բայց գրադարանավարուհին չէր մոռացել ու հարցրեց.
-Բա ատամիդ ցավն անցա՞վ:
-Հա, բա ոնց: Հետաքրքիր է՝ մեզ երկրորդ հարկում նույնիսկ գիրք չէին ուզում տալ, իսկ դուք էստեղ ատամի ցավ էլ եք բուժում: