Շատ եմ սիրում կարդալ: Ժամանակին, երբ փոքր էի, կարդում էի մանկական գրքեր, դրանք հաճախ անիմաստ էին լինում, բայց ես կարդում էի: Գրադարանը մեր տանը մոտ է, այդ պատճառով ինձ համար խնդիր չէր լինում գիրք վերցնելը:
Երբ մեծացա, դե այդքան էլ չէ, երևի 13-15 տարեկան էի, դադարեցի կարդալ: Կարդում էի, բայց հազվադեպ: Շատ ժամանակ էի տրամադրում համակարգչին և ընկերներիս: Բայց երբ այդ ճգնաժամը հաղթահարեցի, հասկացա, որ մի տեսակ անգույն եմ ապրում, երևակայությունս սկսել է ժանգոտվել: Կարծում եմ՝ գիրքը կախարդական աշխարհ է:
Հետո վերսկսեցի կարդալը, բայց էլի առաջ չէին գնում գործերս գրքերի հետ, մինչև չգտա այն, ինչ ինձ պետք էր: Բայց այդ գիրքն օնլայն էր, դրա համար չկարողացա մինչև վերջ կարդալ, որ տեսողական խնդիրների չառնչվեմ: Այդ գիրքը ես գտել էի Վահե Ստեփանյանի նյութերից մեկում, Դեն Բրաունի «Հրեշտակներ և հրեշներ»-ն էր: Ես այդ ժամանակ 17-ի թղթակից չէի, բայց բախտս բերեց, որ հետևում էի կայքին: Դրա շնորհիվ ես գտա այն կամուրջը, որը կրկին ինձ և գրքերը կապեց իրար:
Հաջորդ գիրքը, որ կարդացի, «Կորած օրագիր»-ն էր, հեղինակը՝ Մուշեղ Բաղդասարյան, Վարդգես Քալանթարյան: Իմ հասակակիցները տարված էին այդ գրքով, և դա ինձ գայթակղեց: Ես նույնպես ընթերցեցի: Արդեն կարողանում էի ես էլ մասնակցել գրքի քննարկումներին:
Մյուսը դարձավ «Աստղերն են մեղավոր»-ը, հեղինակը՝ Ջոն Գրին: Ես դրա ֆիլմը տարիներ առաջ էի նայել, իսկ այ, գի՜րքը: Գիրքը, անխոս, ցնցող էր: Ուղղակի ինձ համար այն կիսատ մնաց, ու գիտե՞ք՝ հետաքրքիրն այն էր, որ հերոսուհու սիրած գիրքն էլ էր կիսատ մնացել, ու նրա շատ հարցերն անպատասխան էին: Իմ հարցերը՝ նույնպես:
Հաջորդ գիրքս «Թալիո»-ն էր: Այն հայ կնոջից և թուրք տղամարդուց ծնված տղայի մասին էր: Նա «հիբրիդ» էր, որին իր ծննդավայրում ՝ Բաքվում, «հայի ճուտ էին ասում»: Բայց նա շատ փորձություններից հետո գտավ իր երջանկությունը, իր «արքայադստերը»…
Հիմա կարդում եմ Շիրվանզադե՝ «Նամուս», «Պատվի համար» ու վերընթերցում եմ «Արտիստը»:
Կարդալու շնորհիվ մենք կարծես նորից սկսում ենք շնչել, բայց՝ ավելի «կյանքով լեցուն» օդով: