Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի
Գյուղ գնալու նախօրյակին ներսումդ մի ինչ-որ անբացատրելի սպասում ու հուզմունք է արթնանում։ Երևի ենթագիտակցորեն կանխատեսում ես գյուղի կողմից էությանդ վրա ներգործվելիք փոփոխություններն ու անկախ քեզանից լցվում սպասումով։ Դրախտիկը միշտ նույնն է, իսկ զգացումներս էնտեղ ոտք դնելիս՝ ամեն անգամ տարբեր։
Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի
Երկարաժամկետ բացակայությունս գյուղի հանդեպ անտանելի կարոտ էր արթնացրել։ Երևի հենց էդ կարոտն էլ ստիպում էր ամեն փոքր ու անկարևոր մանրուքի հանդեպ նրբանկատ լինել։ Մեր Չեսին՝ էն պուճուր, նրբիկ, սև ու սպիտակ շունիկը, հիմա արդեն մեծացել ու կատարում է գյուղի տան պահակի դերը։
Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի
Մեղվափեթակները շատացել են, պապայի հոգսերն էլ հետը։ Էդ մի քանի նորություններն անտեսելով, կարելի է ասել, որ Դրախտիկը նույնն էր՝ նույն հին ու հարազատ Դրախտիկը, նույն դրախտիկյան հոտով ու համով։