naira mkhitaryan

Ես մեծ եմ

Զանգ եկավ։ Վաղը պարապմունքի եմ, պատմության մրցութին մնացել են հաշված օրեր, իսկ ես դեռ չեմ ավարտել հարցաշարս։ Ի՞նչ անել․ անջատել երաժշտությունը, վերցնել գիրքն ու սկսել կարդալ։ Ի դեպ, Սևակի «Քամին» է լցրել սենյակս, զգում եմ, որ արդեն տհաճ է լսելը, մի տեսակ հոգնել եմ նույն երգը լսելուց, բայց միևնույն ժամանակ, կախվածության մեջ եմ ընկել։

Բացում եմ գիրքը, երաժշտությունը չեմ անջատել։ Նայում եմ տողերին, չէ, չեմ կարդում, ուղղակի նայում եմ։ Փակում եմ գիրքը, մեղադրում «Քամուն»։ Լցվեց սենյակս, թերթեց գրքի էջերը ու փակեց։

Ես չեմ կարողանում կենտրոնանալ, գրողը տանի, հաստատ պարտվելու ենք մրցույթում, եթե այսպես շարունակվի։ Գրո՞ղը, գրողը հիմա անշարժացած մատներս են, բայց ես չեմ, ես երբեք չեմ կիսվում իմ ապրումներով, կամ, միգուցե, չէի կիսվում, ինչևէ։

Դասից վերադառնում եմ, մտնում տուն, ուրախ-ուրախ պատմում եմ, թե ինչպես եմ անցկացրել օրս։ Ինձ ոչ ոք չի լսում։ Հայրս նստած է բազմոցին, մայրս՝ վառարանի կողքին։ Նրանք երկուսն էլ տանն են, ինձ հետ նույն սենյակում, բայց միևնույն է՝ ինձ ոչ ոք չի լսում։

Նայում են, բայց չեն լսում, ինչպես ես՝ նայում եմ, բայց չեմ կարդում։ Ու այդպես ամբողջ օրը։

Ես նկատել էի մորս արցունքները։ Դրանք պարզապես խառնում են իրար հոգիս, փոթորկում, ինչպես քամին։

Իմ հոգու քամին չի դադարում, որովհետև ինձ ոչ ոք ոչինչ չէր պատմում, միակ միջոցը նրանց խոսակցությունից որևէ բան կռահելն էր, բայց դա էլ չօգնեց․ խոսակցություն չկար։

Ես գիտեմ, որ ինչ-որ բան այն չէ։ Ինձ հույս տվեց միայն մորս համբույրը՝ քնելուց առաջ, բայց էլի ոչ մի բառ։

Ի՞նչ է, ես այդքան փո՞քր եմ, ոչինչ չե՞մ հասկանա, եթե կիսվեն ինձ հետ։ Եթե տեղը գա, կասեն, որ հիմա մեծ աղջիկ եմ, պատասխանատու իմ ու եղբորս քայլերի համար, իսկ ո՞ւր է այդ մեծ աղջիկը, երբ գալիս է ծնողների մտատանջությունը կիսելու ժամանակը։

Մամ, պապ, ես ուզում եմ, որ ինձ մեծի պես ընդունեք, ես հոգնել եմ փոքր լինելուց, ես կարող եմ հասկանալ ձեզ։

Մամ, ես էլ կաղոթեմ, ինչպես դու, ու հավատա՝ ամեն ինչ լավ է լինելու։