Տանը նստած եմ, ու լսում եմ, թե ինչպես է տկտկում ժամացույցը: Մայրս էլ, եղբայրս էլ տանն են, բայց ես մենակություն եմ զգում: Ընկղմվում եմ մտքերի մեջ ու սկսում եմ մտածել տարօրինակ բաների մասին: Օրինակ, ո՞րն է իմ դերը այս կյանքում: Չէ՞ որ մենք բոլորս ստեղծված ենք ինչ-որ բան անելու համար: Ամեն մարդ իր առաքելությունն ունի: Ինչ-որ մեկը ապագայում գիտնական թոռնիկ պետք է ունենա, մյուսը պետք է բուժի ապագա հեղափոխականի: Իսկ ե՞ս, ես ի՞նչ պետք է անեմ: Ես բժի՞շկ կդառնամ, ով կբուժի, կփրկի մարդկանց, թե՞ գիտնական, ով կհայտնագործի էներգիայի նոր աղբյուր:
Մտքերս խառնաշփոթ էին, բայց հետո, երբ մի պահ մտածեցի, հասկացա, որ չի կարելի խոսել ապագայից, եթե դեռ ներկայում չես հաստատվել:
Ո՞վ եմ ես հիմա: Մի աղջնակ, ով ապրում է Հայաստանում, ամեն օր գնում է դպրոց, պարապմունքների, վերադառնում տուն ու հաջորդ օրը կրկնում նույնը: Ես մի մարդ եմ, ով իր 14 տարվա կյանքի ընթացքում ոչ մի կարևոր բան չի արել: Ես միայն զբոսնել եմ ընկերուհիներիս հետ, սովորել, խաղացել, ծիծաղել, երազել, բայց այդ ամենը միայն ինձ համար: Ճիշտ է, եղել են դեպքեր, երբ ես օգնել եմ ընկերներիս, հարազատներիս ու բարեկամներիս, բայց ես երբեք չեմ օգնել մարդկանց, ում ես ոչնչով պարտական չեմ: Իսկապես, ես ընկերներիս օգնել եմ, որովհետև նրանք էլ ինձ են օգնել, ծնողներիս, որովհետև իմ ամեն հաջողության համար ես նրանց եմ պարտական, իսկ անծանոթին, ում ես առաջին անգամ եմ տեսնում, նրան ես երբեք չեմ օգնել: Նշանակում է՝ ես ոչ մի կարևոր բան չեմ արել: Այդ դեպքում ես իրավունք չունեմ ապագայի մասին մտածելու: Նշանակում է, ես էլ չեմ կարող երազել:
Օ՜ ոչ, միայն ոչ սա: Բայց մի վայրկյան… Չէ որ, ես ընդամենը 14 տարեկան եմ ու դեռ կարող եմ սխալս ուղղել: Ես կօգնեմ բոլոր նրանց, ովքեր ունեն դրա կարիքը, լինեն նրանք իմ ընկերները, անծանոթները, թե անտուն մուրացկանները: Բոլորն էլ օգնության կարիք ունեն, ու ես օգնելով նրանց ձեռք կբերեմ երազելու իրավունքը: Իսկ ինչ վերաբերվում է ապագային, այն թող սպասի, որովհետև ես դեռ շատ կարևոր բաներ ունեմ անելու: