Հարցազրույց տատիկիս` Աիդա Մինասյանի հետ

Լուսանկարը` Դավիթ Այվազյանի

-Տատիկ, խնդրում եմ պատմես քո մասին. որտե՞ղ ես ծնվել, որտե՞ղ ես սովորել:
-Ծնվել եմ Գյումրիում, սովորել եմ Սունդուկյանի անվան համար 20 դպրոցում:

-Ի՞նչ հուշեր ունես դպրոցից, ինչպիսի՞ն էր այն ժամանակ կրթական համակարգը, ուսուցիչ-աշակերտ հարաբերությունները, երեխաների վերաբերմունքը դպրոցին, կրթությանը:
-Ամենալավ հիշողությունս այն էր որ մեր վերջին զանգը անցկացրեցինք Արագածի լանջին և դիմավորեցինք լուսաբացը, նաև գնացինք Հառիճի վանք ու մասնակցեցինք Պատարագին, ստացանք օրհնություն սրբազանից: Կրթական համակարգը անվճար էր և ստանում էինք լիարժեք գիտելիք: Աշակերտները մեծ հարգանք էին տածում ուսուցիչների նկատմամբ, կրթության ու դպրոցի հանդեպ սեր ունեին:

-Կարո՞ղ ես համեմատություններ անել այն ժամանակվա և հիմիկվա դպրոցի, ուսուցչի, աշակերտի միջև:
-Այն ժամանակ դպրոցներում ավելի խիստ էր, քան հիմա, ուսուցիչները ավելի լիարժեք գիտելիքներ էին տալիս, դպրոցի գիտելիքներով կարող էիր ընդունվել բուհ, իսկ հիմա առանց պարապելու երեխաները չեն կարող ընդունվել, իսկ աշակերտները ավելի պատասխանատու էին:

- Որտե՞ղ ես ստացել բարձրագույն կրթություն և ի՞նչ մասնագիտությամբ: Ինչու ես ընտրել բանասերի մասնագիտությունը:
- Բարձրագույն կրթություն ստացել եմ Միքայել Նալբանդյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտի բանասիրական ֆակուլտետում: Դեռ մակուց սիրում էի եղբորս ու քրոջս դաս սովորեցնել, շատ էի  սիրում լեզուն և գրականությունը, դրա համար որոշեցի դառնալ բանասեր:

-Որտե՞ղ ես աշխատել:
-Միկրոէլեկտրաշարժիչ գործարանում որպես ինժեներ:

-Ինչո՞ւ մասնագիտությամբդ չես աշխատել:
- Ուսուցիչ աշխատելու համար մեծ հերթեր էին: Հերթագրվել էի ու աշխատեցի գործարանում մինչ որ գա հերթս, բայց հետո ամուսնացա ու էլ չաշխատեցի դպրոցում:

-Քանի՞ տարի ես աշխատել, ինչ էր անում ձեր գործարանը: Ե՞րբ և ինչո՞ւ դադարեց աշխատել:
-Աշխատել եմ 25 տարի, պատրաստում էինք միկրոշարժիչներ, երկրաշարժին փլվեց հիմնարկը:

-Ե՞րբ  ես ամուսնացել և ինչու հենց պապիկի հետ: Որտե՞ղ եք ծանոթացել:
-Ամուսնացել եմ 1971 թ-ին, շատ բարետես, խելացի ու աշխատասեր տղամարդ էր: Նրա հորեղբոր տղան իմ համակուրսեցին էր, երբ կուրսով գնացինք նրա Նոր տարին շնորհավորելու, այդ ժամանակ էլ ծանոթացանք: Նա ինձ հավանել էր: Եկան խնամախոս, հետո ամուսնացանք:

-Հիշո՞ւմ ես 88-ի երկրաշարժը: Կպատմե՞ս այդ օրվա մասին: Քո շրջապատում զոհեր կայի՞ն:
-Այո, իհարկե: Աշխատում էի, պատրաստվում էինք ընդմիջման: Այդ պահին ուժեղ դղրդոց եկավ, ու պատերը սկսեցին ճաքել: Հետո էլ բան չեմ հիշում: Ուշքի եկա, փլատակների տակ էինք: Մի կերպ դուրս եկանք փլատակների տակից: Մեր գործարանից զոհվել էր 45 մարդ:

-Երկրաշարժից հետո որտե՞ղ էիք ապրում, ի՞նչ պայմաններում, ինչպե՞ս էիք գոյատևում:
-Ապրում էինք տնակում, վատ պայմաններում, տնակում ապրողներին օգնություն էին բաժանում: Չեմ էլ ուզում հիշել:

-Որտե՞ղ են ապրում հիմա  երեխաներդ, աշխատանք ունե՞ն:
-Տղաս ապրում է ինձ հետ, աղջիկս իր ամուսնու հետ, տղաս սանտեխնիկ է, իսկ աղջիկս
պանրագործ:

-Կյանքը այսօր Գյումրիում ինչպիսի՞ն է: Ի՞նչն է քեզ դուր գալիս, ի՞նչն է վշտացնում:
-Որ Գյումրին զարգացել է երկրաշարժից հետո, դա ինձ դուր է գալիս, սակայն չկա երիտասարդության համար բավարար աշխատատեղեր, ու երիտասարդները ստիպված են լքել երկիրը կամ քաղաքը` աշխատանք գտնելու համար: Ամուսինս` քո պապիկը, ազատամարտիկ է եղել, ու չէի ուզենա, որ իր թափած արյունը զուր կորչեր:

-Ինչպիսի՞ն կուզեիր տեսնել քո թոռների ապագան:
-Շատ կուզեի, որ ունենան լուսավոր ու պայծառ ապագա, ու հասնեն իրենց բոլոր նպատակներին: