Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, երբ Նարեի աչքի տակ հայտնվեց կարմրակապտագույն կապտուկը: Քանի որ նրան է պատկանում մեր ընտանիքի համեստագույնի համբավը, «խեղճ» երեխու տիտղոսը, ես ու եղբայրս պետք է ինքներս դուրս գայինք մեր պատրաստած ճաշից (կամ ուտեինք այն, չգիտեմ) և փրկեինք Նարեի «պատիվը»: Այնպես ստացվեց, որ ես մոռացա բռնել եղբորս հեծանիվը, դե, նա խնդրել էր, որ այդպես անեի, մինչ նա կյուղապատեր, կձեթապատեր, և ինչու չէ՝ կփայլատակեցներ շարժվող շղթաները: Մոռացա բռնել հեծանիվը, ինչպես հաճախ մոռանում եմ, որ սիրտս բաբախում է, մարդկանց անունները, և «սթեսցյուն» արտասանող մարդկանց գոյությունը հերքելը: Դե, որովհետև սիրտս միշտ բաբախում է, մարդկանց անունները դժվար է մտապահել, իսկ այդ մարդիկ ամենուր են` գետնի վրա, գետնի տակ, ինչու չէ` երկնքում: Ինչևէ, հեծանիվը ընկավ ցած` ջուրը գցելով եղբորս տառապած աշխատանքը: Բայց դա դեռ ամենը չէ, ես պատրաստվում էի շտկել արածս, երբ մի մեծ վայրենի կենդանի գազանացած դեմքով հարձակվեց վրաս: Եղբայրս էր: Մի կաթիլ յուղից սկսվեց տաք պատերազմ: Հայտնվեց Նարեն` սկսեց առանձնացնել մեզ, ավելի ճիշտ՝ մեզ չէ, այդ աբորիգենին՝ ինձնից, բայց փոխարենը ստացավ նրա տաք բռունցքը: Այո՛, եղբայրս «մաուգլիաբար» «գլխեց» նրան: Այս դաժան տեսարանին հաջորդեց իմ ու եղբորս ցինիկ ծիծաղը, որովհետև Նարեն էր գազանացած դեմքով նայում մեզ: Մի խոսքով, պետք էր պատճառ հորինել` երկար բարակ խոսակցություններից փախչելու համար: Կարող էինք խաբել, թե Նարեն սկսել է շրթներկ օգտագործել, բայց այտին, կամ Նարեն զբաղվում է չինական մարտարվեստով, բայց բավարարվեցինք միայն այն ստով, որ Նարեն հեծանիվը սարքելուց ընկել է հենց այտի վրա, ուղիղ այտի վրա:
Ամեն ինչ ավարտված էր, ես ու եղբայրս գոհ էինք, հեծանիվի «բազարները»՝ փակված, Նարեն էլ` երջանիկ, որ դասերն ու պարապմունքները առցանց են: