Առավոտյան արթնանում ես ու հորանջում, ձգվում, հետո գնում ես լվացվելու ու քնկոտ վերադառնում կրկին քո սենյակ, որ հագնվես: Նստում ես մահճակալիդ, մի երկու անգամ հորանջում ու կրկին ընկնում փափուկ բարձիդ վրա ու հենց այդպես, առանց ծածկվելու, նորից քնում: Հետո հանկարծ արթնանում ես ու նայում ժամացույցին: Վա՜յ, ուշացար… Արագ հագնվում ես ու վազում խոհանոց:
Ապա մեկ րոպեով թռեք Լուսին, հետո իջեք, որ ձեզ մի բան ասեմ: Կրկին նայեք Լուսնից եկածի աչքերով ձեր առօրյա կյանքին, որը ձեզ միշտ միապաղաղ ու ձանձրալի է թվում: Մի՞թե հրաշալի չէ, որ դու կարող ես քայլել, արթնանալ, վազել և այլն…
Իհարկե, ես հոգեբան չեմ և չեմ պատրաստվում այժմ ձեր աչքերը, կոպիտ ասած, բացել, բայց ուզում եմ ասել, որ կյանքը հիասքանչ է…
Մի օր Նարինեի՝ ընկերուհուս հետ շատախոսում էինք հեռախոսով, որոշեցինք շաբաթ օրը դուրս գալ զբոսնելու:
-Դե, մի քիչ ման կգանք, հետո կնստենք մի սրճարանում, կխոսենք,- առաջարկում էր ընկերուհիս:
Եկավ երկար սպասված շաբաթ օրը: Մի փոքր զբոսնեցինք, հետո նստեցինք Չարենցի արձանի մոտ ու «ջրիկացանք»: Մի խոսքոքվ, ժամանակը լավ անցավ, մի լավ ջրիկացանք, մինչև վերջ մեր «ջրերը քամեցինք» ու եկանք տուն: Ոչ մի գրոշ չծախսեցինք, սրճարան չգնացինք ու շատ էլ լավ ժամանակ անցկացրինք: Իսկ դուք հարցնում եք. «Կապվա՞ծ է արդյոք կյանքի հետաքրքրությունը ֆինանսներից»… Իհարկե, ոչ: Դե, համարյա` ոչ: Բայց եթե ավելի խորը մտածենք, 50 տոկոսով՝ այո, 50-ով՝ ոչ:
Իրականում ամեն ինչ կախված է մարդուց: