Երևի այս տարի շատերն ավարտեցին իրենց հիմնական կամ ավագ դպրոցները և ընդունվեցին համալսարան, քոլեջ կամ մեկ այլ դպրոց: Նույնն էլ ես: Այս տարի ավարտեցի հիմնական դպրոցս և ավագ դպրոց եմ գնում: Հիմա մի բան կասեմ, որին քչերդ կհավատաք: Արդեն օգոստոս ամիսն էր, բայց ես դեռ չէի կողմնորոշվել, թե ուր գնամ: Իրականում պատճառն այն է, որ ես հաստատ չեմ որոշել, թե ինչ մասնագիտություն ընտրել ու դրան համահունչ որևէ տեղ ընդունվել: Տարբերակները շատ են, բոլորը տարբեր կողմերից խորհուրդներ են տալիս.
-Արի մեր դպրոց:
-Վայ չէ, ի՞նչ կխոսաս, ձեր դպրոցն ի՞նչ է, օր գա, արի մեր մոտ, մերը լավն է:
Ու էսպես…
Մենք վաղուց էինք որոշել, թե ես ուր պիտի գնամ, բայց մարդիկ կողքից այնքան էին խոսում, մյուս դպրոցների լավ ու վատ կողմերը նշում, որ մեզ էլ արդեն շփոթեցնում էին: Անընդհատ մի նոր դպրոցի անուն էի լսում, որոնց անունները նույնիսկ երբեք չէի էլ լսել:
Ամռան վերջին գյուղ գնացի, հանգստացա ամեն ինչից, քաղաքային մթնոլորտից: Հետո խոսեցի մայրիկիս հետ դպրոցի հարցով, ու նա ինձ վերջապես վերջնական պատասխան տվեց: Շունչս տեղն եկավ, կարևորը իմ ուզած դպրոցն էր: Եվ այսպես արդեն սեպտեմբեր է, և ես նոր դպրոց եմ գնում, նոր համադասարանցիներիս ու նոր ուսուցիչներիս հետ եմ: Երևի ոչ մի տարի չէր եղել, որ այսպես անհամբերությամբ սպասեի դասի գնալուս, այն էլ օգոստոս ամսից: Բայց այս խոսքիս հաստատ շատերը կասեն՝
-Դու հո խելա՞ռ չես, ի՞նչ դաս, ի՞նչ բան, քեզի համար գնա հանգստացի էլի, մեզե մի հիշացրու դպրոցի մասին:
էխ, բայց դե հոգեվիճակ է, հո չե՞մ կռնա փոխել: