Այսօր հերթական անգամ նստած էի ինքս իմ մտքերով տարված, երբ իմ ամենօրյա զրույցն ընդհատվեց մի շատ շաբլոն հարցով, որը ես ինձ երբեք չէի տվել: Ու այդ հարցը ինձ գցեց դժվար կացության մեջ, ու ակամայից սկսեցի մտածել այդ հարցի շուրջ:
Է՜, սիրելի ընթերցող, քեզ շատ եմ շփոթեցնում: Դրա համար կանցնեմ բուն թեմայիս: Իսկ հարցը հետևյալն էր. «Ինչպե՞ս դառնալ որակյալ սպորտային մեկնաբան»: Ուղեղս երկար աշխատեց, բայց չգտավ լուծումը: Հանկարծ զգացի, որ ճակատիս վրա տեղակայվել է Անխել ջրվեժը, որը քրտինքի տեսքով իջնում էր դեպի սարսափած աչքերս: Լավ, այ մարդ, մի բան կհնարես, էդքան մի թուլացրու ոտքերդ»:
Միացրեցի հեռախոսս՝ լավ օգնականս է, պիտի մի բանով օգնի ինձ: Նայում եմ հոլովակներ, որոնք պիտի տային իմ հարցի պատասխանը, բայց ապարդյուն: Սկսեցի մտածել, որ լավ մեկնաբանը պետք է լավ իմանա ֆուտբոլի պատմությունը ու հասկանա բոլոր ֆուտբոլային երևույթներից: Մտքովս անցավ, որ կարելի է վավերագրական ֆիլմերով վերադառնալ անցյալ և տեսնել Զիդանի, Մարադոնայի, Պելեի փառահեղ հանդիպումները և Ռոբերտո Կառլոսի ֆանտաստիկ գնդակը Ֆրանսիայի դարպասներին:
Սկսեցի դիտել. զգում եմ, որ դունչս կամաց-կամաց «վայրէջք է կատարում», և ակամայից բացվում է ուտելիքի դարպաս համարվող բերանս: Նայեցի բոլոր առաջնությունները և հասկացա, որ ֆուտբոլը նման է կյանքին, քանի որ ոչ միշտ է ներում սխալները, իսկ շատ հաճախ հակագրոհի ժամանակ ջախջախում է մեր ողջ դիմադրությունը:
Այդ պատճառով ես եկա մի պարզ համոզման, որ լավ ֆուտբոլ մեկնաբանելու համար պետք է նաև կյանքի փորձ, քանի որ ֆուտբոլը մեր կյանքն է, որի ընթացքում մենք անընդհատ վազում ենք մեր ժամանակի հետևից, որպեսզի այն կարողանանք ուղղել մեր նպատակին: Եվ թե դա ինչքանով կստացվի, կախված է մեր կամքի ուժից:
Կյանքը ֆուտբոլի պես սխալներ չի սիրում: