Լուսանկարը՝ Մարի Բաղդասարյանի
Հունվարից Հայաստանում սկսել է զորակոչը, և ապագա զինվորներն ամեն առավոտ իրենց հարազատների հետ հավաքվում են Եղեգնաձորի զինկոմիսարիատի մոտ:
-Խոսք տուր, որ պատվով կծառայես ու շատ շուտ տուն կվերադառնաս:
-Կգամ, մամ ջան, երկու տարվա եղածն ի՞նչ ա, ընենց կանցնի՝ չես նկատի:
Լուսանկարը՝ Մարի Բաղդասարյանի
Այս խոսքերով, հուզված ու թաց աչքերով անթիվ մարդիկ իրենց նորակոչիկներին բանակ էին ճանապարհում: Ոմանք զսպում էին իրենց հուզմունքը, ոմանց արցունքներն ավելի հզոր էին գտնվում ու իրար հերթ չտալով գլորվում էին ցած, ոմանք գրկում էին իրենց զինվորին ու արտասվում: Դա մի աննկարագրելի զգացում է:
Լուսանկարը՝ Մարի Բաղդասարյանի
Չգիտեմ, երևի պետք է զինվոր ունեցած լինես, որ հասկանաս ճանապարհողների զգացմունքները, նրանց հույզերն ու ապրումները:
Զինկոմիսարիատի բակում ազգային երգն ու պարն էր ապագա զինվորներին ոգևորողը: Հետո եկեղեցում օրհնություն ստանալուց հետո նորակոչիկներից յուրաքանչյուրը սպասում էր, թե երբ կլսի իր անունը: Շուտով սկսեցին հրապարակել նրանց անունները: Յուրաքանչյուրն իր հերթին գրկեց իր հարազատներին, հրաժեշտ տվեց ու բարձրացավ այն ավտոբուսը, որը իրեն տանելու էր տնից հեռու, հեռու հարազատներից ու ընկերներից, հեռու՝ սիրելիից: Տանելու էր ծառայելու, հայրենիքի սահմաններն անքուն հսկելու…
Լուսանկարը՝ Մարի Բաղդասարյանի
-Ասա, որ կգրես, առաջին իսկ հնարավորության դեպքում կզանգես, ասա, խնդրում եմ:
-Հա, կզանգեմ, հենց տեղ հասնեմ՝ կզանգեմ…
Գրկեց ու էլի արտասվեց: Չգիտեմ՝ քո՞ւյրն էր, թե ընկերուհին, չէր ուզում թողնել, բայց երբ անունը կարդացին, էլ հետ պահել չկարողացավ, գնաց, մի պահ հետ նայեց հայրենիքի պաշտպանը ու գնաց:
Եվ մի ձայն լսվեց, դա զինվորներին տանող ավտոբուսի ձայնն էր…
Լուսանկարը՝ Մարի Բաղդասարյանի
Բարի ծառայություն ձեզ, խաղաղության մարտիկներ: