Նախորդ անգամ ասացի, որ սպասելը՝ «կյանքի շարժիչ ուժն» է: Բայց ինչքան շատ ենք օրեր ճանապարհում դեպի մայրամուտ, այնքան ավելի մեծ ու իմաստով խորը «ուժեր» ենք տեսնում:
Իսկ ընկեր, ի՞նչ է հրաժեշտը:
Վերջին անգամ, երբ աչքովս ընկավ պատուհանից այն կողմ, շենքերի արանքից, կարմիր հորիզոնով հեռացող արևը, ես հասկացա, որ հենց այդ պահը՝ հրաժեշտն է:
Արևը հեռանում էր, բայց պահի գեղեցկությունը քեզ ստիպում է աչքերով կառչել արևից, և ուզենալ՝ հավերժ պահել տեսարանը: Սակայն պահի ողջ գեղեցկությունը չարտացոլվեց իմ լուսանկարի մեջ, գեղեցկությունն ու ջերմությունը արևն իր հետ տարավ:
Լուսանկարը՝ Մարիամ Հայրապետյանի
Արևն ինձ հրաժեշտ տվեց…
Եվ իմ բարեկա՛մ, եկ հիշենք հրաժեշտները, որոնք մենք չենք ընտրել, պարզապես այդպես էր պետք: Եվ հրաժեշտի մեջ հե՛նց այդ չեմ սիրում:
Հաճելի րոպեները ՝գիտես, որ անվերջ չեն և սրանց էլ ենք մենք հրաժեշտ տալիս, և այսպիսիների ամբողջությունը մենք կյանք ենք անվանում: Ժպտում ենք կամ նույնիսկ թրջում աչքերը, և այդ պահերը անցնում են մեր հիշողության էջերը, որոնք հիշելիս, շատ հաճախ վերապրում ենք պահի ջերմությունը:
Հրաժեշտ ենք տալիս նաև մարդկանց: Մարդիկ, որ կարող են գնալով, իրենց հետ տանել մասնիկ մեզանից: Այսպիսի հրաժեշտները կարոտ են թելադրում: Այսպիսի հրաժեշտը տեղ է ազատում մեր հոգում՝ կարոտի համար:
Գրկախառնությամբ, կամ ձեռքի «հաջող»-ով մենք հրաժեշտ ենք տալիս: Այ հրաժեշտի մեջ սա եմ սիրում՝ ամուր, ջերմ, հարազատ գրկախառնությունը: Այսպիս գրկախառնությունների ջերմությունն է, որ մենք մեր մեջ պահելով, դառնում ենք ավելի լավը:
Ասեմ, որ չեմ սիրել երբեք արցունքոտ հրաժեշտները, բայց և առանց արցունքի, ինչպե՞ս:
Եվ ցավալի է, որ ամեն օրը դիմավորելիս, կամ մարդկանց հետ մտերմանալիս մենք շատ հաճախ չենք գիտակցում, որ նրանց հետ կկապնվենք այնքան, որ հրաժեշտը կարող է անցանկալի դառնալ: Իսկ մենք հրաժեշտ ենք տալիս նոր հանդիպման սպասումով, բայց ե՛կ, ամուր գրկեմ, որ քեզ երկար պահեմ ինձ հետ:
Տատս ամեն անգամ կասի.
-Հաջող չեմ էնե, բայց արի՝ գրկեմ: Գուկաս, չէ՞: