Բարև, ընկեր։ Կարծում եմ, սիրում ես հայերենը, իսկ հայերենը պահպանելու համար ի՞նչ քայլեր ենք անում։ Կարծում եմ, որ հայրենասիրությունը հայերենը պահպանելու մեջ է նաև։ Օրինակ, փորձե՞լ ենք գոնե մեկ անգամ «խալադելնիկ» ասելու փոխարեն ասել՝ սառնարան, կամ «պամիդոր» ասելու փոխարեն ասել՝ լոլիկ։ Մի քանի անգամ ասա՝ կտեսնես, որ արդեն ճիշտը կասես։ Ես էլ եմ շատ սխալներ թույլ տալիս, բայց հենց «բռնում եմ» ինձ սխալի վրա՝ խոստանում եմ, որ հաջորդ անգամ էլ չեմ կրկնի:
Դժվար է ուղղել մարդկանց. մեկը կվիրավորվի, մյուսն էլ՝ «քո թայն եղել ենք, խելք մի սովորեցրու»։ Հայրենասիրությունը հենց այդ փոքր բաներից է սկսում։ Մեր դպրոցում, որտեղ ես սովորում եմ, միշտ պաստառներ են պատրաստում, բաց դասեր են անում, որ նոր սերունդը շարունակի հայապահպան գործընթացը, բայց ամեն ինչ այդ պաստառներով չի որոշվում, ներսում մի բան պիտի փոխվի: Հասարակության մեջ շատ գրագետ և ճիշտ հայերենով խոսող մարդկանց ծաղրում են, հատկապես տղաների համար է շատ դժվար: Դե, պատկերացրեք մի տղա, որը տասը ՝ժարգոնով խոսող տղաների մեջ ասում է. «Վերցրեցի դույլը, որ ջրեմ ծառը»… Ու սկսվե՜ց՝ «վեդրո՞ն»։
Սոցցանցերի մասին չեմ էլ ուզում խոսել, ինչքա՞ն կարելի է կարդալ՝ «es grum em latinatar»: Նույնիսկ հայատառ գրելու օր ունենք՝ փետրվարի 7։ Պե՞տք է այս օրը նշվի, փաստորեն՝ այո: Մարդիկ չեն գրում սոցցանցերում հայատառ և պատճառներ են հորինում, թե ինչու չեն գրում: Մեկը՝ արդեն սովորել եմ լատինատառին, մյուսն ասում է՝ հայերեն տառերը դժվար է գրել: Իսկ եթե փորձե՞ս, ասում են՝ դժվարը սկիզբն է:
Իր մայրենի լեզուն վատ իմացողը կես մարդ է, չիմացողը` թշվառ, ծառից ընկած մի տերև, որ տատանվում է ամեն մի պատահական քամուց։