Վերջերս ուղեղումս մի բառ է մեխվել՝ մոռացում, սակայն ծանոթ վայրերը և ծանոթ մարդիկ ուղիղ համեմատական են այդ ցանկությանը, որովհետև փոքր քաղաքը չարիք է. կորչելու տեղ չկա, անգամ այն զզվելի սպասումը չկա, որ տեսնես սպասված մեկին: Մեղավորը, անկասկած, փոքր քաղաքն է:
Փոքր քաղաքից առավել մեծ դժբախտություն է առանց ծով երկիրը, ուր մարդիկ ստիպված են խորտակվել ծով-մարդկանց մեջ` իրենց կործանումը չգիտակցելով: Մեղավորը, անշուշտ, անծով երկիրն է: Մեղավորը այն բոլոր գրախանութներն են, որոնք լցված են բազմաթիվ նոթատետրերով և, կարծես, ամեն անգամ ստիպում են, որ գնեմ իրենց: Երբ նոր նոթատետր եմ ձեռք բերում, ամենևին էլ սարսափելի չէ, որ հենց «Նա» կգա ու հարմար կտեղավորվի առաջին էջի առաջին տողերում. սարսափելին այն է, որ դեռ առջևում հարյուրավոր մաքուր ու ճերմակ էջեր կան, և այդ բոլորը նրանով են լցվելու… Մեղավորը, անշուշտ, այդ անիծյալ նոթատետրերն են:
Մեղավորը սենյակիս կիսաբաց պատուհանն է, որտեղից լսվում են գնացքի ձայներն ու սուլոցը։ Ինչպես Նավզիկեն Չարենցին էր կանչում, այնպես էլ՝ նա է ինձ կանչում հեռուներից: Պատկերացնում եմ քեզ այդ գնացքի մի անկյունում նստած` երկար, անկայուն սանրվածքով, որը անգութ քամու խաղի առարկան է դարձել: Վարուժանին ես հիշեցնում: Հա՛, հա, Պետրոսյանի Վարուժանին, որին ես այդպես էլ չբացահայտեցի ու որ քո պես դեռ գնացքի մեջ է ու կանչում է: Միշտ ասել եմ, որ քեզ նմանեցնում եմ նրան, իսկ դու ասում էիր` դու ինձ անգիր գիտես այնպես, ինչպես հին ու սուրբ «Հայր մեր»-ը:
Իրականությունից հեռու լինելդ խանգարում է հասկանալ, որ ես` հավատարիմ հավատացյալս, նորը չեմ յուրացնում. հնին եմ սովոր…
Մեղավորը, անշուշտ, սենյակիս բաց պատուհանն է:
Եվ, առհասարակ, մեղավորը նրան հիշեցնող ցանկացած երևույթն է, բայց ոչ երբեք Նա…