Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Ամենուրեք լաց ու աղաղակ էր, հուսահատ դեմքեր, փնտրող աչքեր, փլատակ շենքեր։ Խեղդող ծխի ու փոշու մեջ մայրը երեխային էր փնտրում, երեխան՝ վախեցած, մորը, քույրը՝ եղբորը, եղբայրը՝ քրոջը։ Պատճառը 1988-ի ավերիչ երկրաշարժն էր։ Տասնյակ հազարավոր մարդիկ մահացան, իսկ ովքեր էլ որ ողջ մնացին, վայրկյանների ընթացքում կորցրին այն ամենը, ինչ դիզել էին տասնյակ տարիների ընթացքում։ Այս մարդկանց մեջ էին մտնում նաև հորս ու մորս ընտանիքները, որոնք ապրում էին Ստեփանավանում, և այս մասին իրենք են ինձ պատմել:
Հորս ընտանիքը, տատիկիս եղբայրների ընտանիքները և քույրը երկրաշարժից հետո հացատանն են ապրել։ Հայրս պատմում է, որ իրենք նառերի (որտեղ որ հացն էն շարում) վրա են քնել։ Մի անգամ էլ հերթական ցնցման ժամանակ բոլորը դուրս են փախել, իսկ այդ ժամանակ հայրս ու հորեղբայրս քնած են եղել։ Տատիկս էլ գնացել ա կողքները նստել ու լաց է եղել։ Բարեբախտաբար ոչ ոքի բան չէր պատահել։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
1990-ական թթ․-ին եկել են այստեղ (այսինքն` հիմա, որտեղ մենք ապրում ենք) ու ժամանակավոր տնակներ գնել։ Այստեղ է սկսել ապրել նաև մորս ընտանիքը։ Ինչպես հասկացաք, մորս ու հորս ընտանիքները հարևաններ են եղել։ Ինը տարի հետո ես եմ ծնվել։ Մենք նույնպես սկսեցինք ապրել այդ տնակներում, բայց ազնիվ խոսք, երբեք էլ չեմ զգացել դրանց ժամանակավորը։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Տասնվեց տարի է անցել, ու այսքան տարվա ընթացքում մեր տուն ձեռք բերելու փորձերը ձախողվել են: Ամեն անգամ մի բան խանգարել է։ Նույնիսկ միտք կար, որ հայրիկս գնա արտերկիր` բնակարանի համար գումար վաստակելու, բայց ինչ-որ բան հորս, և նաև մեզ հետ էր պահում, ինչ-որ բան թույլ չէր տալիս գնալ: Միշտ մտածում էինք, որ ավելի լավ է ժամանակավոր կացարանում, սակայն բոլորս միասին լինենք: Գուցե դա հարազատ հողն ու ջո՞ւրն էին հետ պահում։ Չգիտեմ։ Բայց այն, որ հիմա հայրս մեր կողքին է, իսկ դա ամեն բանից վեր էր մեզ համար, և այն, որ մենք հիմա մեր սեփական տունն ենք կառուցում մեր հարազատ հողի վրա, փաստ է։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Շաբաթներ առաջ տեղեկացանք, որ մի կազմակերպություն կա` «Ֆուլեր», որն աջակցում է կիսակառույց տներ ունեցող ընտանիքներին, դրանք ավարտին հասցնել։ Որոշեցինք դիմել։ Մի քանի օր հետո մորս Երևանից զանգահարեցին ու որոշ տվյալներ իմացան։ Իսկ վերջերս, երբ դասից տուն եկա, մայրս ասաց, որ մեկ անգամ էլ են զանգահարել, բայց այս անգամ արդեն Վանաձորից և տեղեկացրել, որ պետք է այցելեն մեզ ու ուսումնասիրեն մեր կիսակառույցը։ Հերթական անգամ, երբ դասից տուն եկա, մայրս ասաց, որ օգնելու են մեզ։ Ես երևի այդ պահին աշխարհի ամենաերջանիկն էի, բայց զգացմունքներս զսպելով ուղղակի ասացի․
-Իրո՞ք, ինչ լավ ա։
Բոլորն ուրախացել էին։ Այժմ հարազատներով, բարեկամներով, ընկերներով հավաքվել ու սկսել ենք շինարարական աշխատանքները։ Ես էլ մայրիկենց եմ օգնում ուտելիքի պատրաստման գործում։ Բոլորին շնորհակալություն աջակցելու համար։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Շինարարական աշխատանքները շարունակվում են։ Ես էլի կգրեմ, թե ինչպես ենք կառուցում մեր տունը մեր հայրենի քաղաքում: