Կարոտ, թախիծ, հիշողություն, քաջություն, հպարտություն…
Այս յոթ ամիսների ընթացքում մտքիցս դուրս չի եկել այն պատերազմը, որին ականատես եղա:
Մեկի տան դուռը փակվեց, և ծուխը մարեց: Մեկի մայրը տխուր նայում էր ինձ, երևի տղայի հայացքն էր փնտրում, իսկ ես հազիվ էի զսպում արցունքներս: Մյուսի մայրը ծեր է, խնամողը հարսն է, նա տղայի մահվան լուրը լսել էր հեռուստացույցից: Շարունակե՞մ, ո՛չ, շարունակել պետք չէ, իմաստ էլ չկա:
Երևի ազգս սկսել է ապրել` գիտակցելով, որ մեր քաջերը դրա համար ուրախ կլինեն և ամպերի միջից իրենց ժպիտն էլ կերևա:
Մեր տունն էլ սկսեց ապրել, մեր տան ճրագն էլ վառվեց` հիշելով նրա հայացքը: Մեծ Մակիչը հորեղբայրս է, իսկ փոքրը՝ մյուս հորեղբորս որդին: Մենք բոլորս ապրում ենք մի տան մեջ: Հորեղբայրս զոհվեց Ֆիզուլի-Հորադիս պաշտպանական դիրքում: Նրա մահը մեծ կորուստ էր իմ ընտանիքի համար, սակայն այդ ցավը սփոփեց հորեղբորս որդին` իր աշխարհ գալով: Նրա մեջ մենք տեսնում ենք հորեղբորս, պապս նայելով Մակիչիկին, հիշում է իր որդու մանկությունը: Մակիչը հիմա հաճախում է մանկապարտեզ և մեր տան ճրագն է: Պապս հատուկ ուշադրություն է տածում նրա նկատմամբ: Ամեն օր ասում է.
-Մակիչիս հաց տվալ ե՞ք:
-Հա, պապի, մի քիչ կերել է:
-Մակի՜չս, քանք խանութ` պապին քեզ հինչ առնի՞:
-Պապի, ուզըմ եմ ծամոն, լայզեր:
-Մակիչիս սասն ա, էն հի՞նչ իլավ խոխիս:
Ամբողջ օրը տանը լսվում է.
-Մակի՜չ, Մակիչ, արի՛ տուն:
-Մակիչ, խելոք պահի քեզ:
-Գնա՛ լվացվիր, կեղտոտ են ձեռքերդ:
-Խաղալիքներդ հավաքի՛, այ տղա:
Երջանիկ ենք մենք, երջանիկ փոքրիկ Մակիչով:
Երևի ազգս սկսել է ապրել` գիտակցելով, որ մեր քաջերը դրա համար ուրախ կլինեն և ամպերի միջից իրենց ժպիտն էլ կերևա: