Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի
Անհետաքրքիր ու անգույն քաղաքում իմ հասակակիցների համար չկա ոչ մի հետաքրքիր զբաղմունք։ Դու ստիպված ես գամվել համակարգչի ու հեռախոսի առջև ու տեղափոխվել վիրտուալ աշխարհ, որտեղ զգացմունքներդ արտահայտում են էմոջիները, իսկ ժամանակդ վատնում ես անիմաստ։ Բայց կան և մարդիկ, որոնք փորձում են քշված ու հանգած Արմավիրին գույներ տալ՝ թեկուզ և ֆոտոխցիկի էկրանի չափերով։
Պատմում եմ մի մարդու մասին, ով քայլում է Արմավիրի անտարբերության ալիքին հակառակ։ Դեռ 18 տարեկանից նա եղբոր հետ բարձրանում էր լեռներ ու սարեր, և ապրում էր մի ակնթարթ, որը պիտի անմահացվեր։ Սկզբում նա նկարում էր թվային ֆոտոապարատով ու տասնյակ օրեր էր օգտագործում դրանք մշակելու համար։ Ամեն բան սովորում էր ինքնուրույն ու ժամանակ առ ժամանակ հիասթափվում էր, բայց նրա նպատակասլացությունն ու երազանքին հասնելու ցանկությունը անսահման է։ Կարենը որոշեց մեկնել Ռուսաստան՝ գումար աշխատելու։ Նա օգնում էր ծնողներին, հետո էլ գնեց այն ֆոտոխցիկը, որն անհրաժեշտ էր իրեն։ Արմավիրում չկար ոչ մի լուսանկարիչ, և Կարենը Արմավիր բերեց իր ոճն ու ինքնատիպ լուսանկարներ ունենալու հնարավորությունը՝ առանց քաղաքից դուրս գալու։ Կարենը հասավ իր նպատակներին, ու 6 ամիս է, ինչ լուսանկարում է։ Մեծ հաջողությունների է հասել, ու բացի լուսանկարելուց՝ Արմավիրի սկաուտական խմբապետերից մեկն է։ Իր խմբի աշակերտներին սովորեցնում է լինել հայրենասեր, ստեղծագործել ու հասնել իրենց նպատակներին։
Հիմա Կարենը մտադիր է ստեղծել ֆոտոստուդիա, որտեղ ոչ միայն կլուսանկարվեն, այլ կկարողանան նաև հետաքրքիր անցկացնել ժամանակը քաղաքի ներսում։
Արմավիրում ապրում է 28800 մարդ, եթե նրանցից գոնե 1000-ը մտածեն Արմավիրի երիտասարդության ու պատանիների օգտակար ու միևնույն ժամանակ հետաքրքիր ժամանցի մասին, միգուցե ես դադարեմ բողոքել իմ քաղաքից։