-Մարալս, մե յար տաղ։

-Ասա, պապի:

-Մե խարց տամ, ընչի՞ ի մկայվա ջահելությունը թողել մեր ճոչ ու խորոտ քաղաքն ու էթալ Էրևան։

Պապիս հարցն իր պատասխանը չգտավ. փոքր էի, ես էլ դրա պատասխանը չունեի։ Երկու օր առաջ եկա Երևան՝ վորքշոփի մասնակցելու համար։ Երևանում հաճախ չեմ լինում ու երբեք քաղաքի անցուդարձին ուշադրություն չէի դարձրել։ Այստեղ կյանքը եռում է, փողոցում կարող ես ինչ տեսակի մարդու ասես հանդիպել, որ իմ քաղաքում երբեք չես հանդիպի: Քայլում էի փողոցներով ու չտեսի հայացքով նայում ամեն պատահածին, իսկ տեսնելով, որ նկատեցին՝ կարմրում էի ու հայացքս փախցնում։ Նստում էի երթուղային, խոժոռ դեմքով հիշում քաղաքս՝ Եղեգնաձորը ու տխրում: Չէ, նրա համար չէ, որ կարոտում էի, պատճառն ուրիշ էր, շատ ուրիշ։ Երևանում քայլում ես՝ ամեն քայլիդ հետ մի սրճարանի դիմաց ես կանգնում, երկու քայլ այն կողմ՝ մի հանգուստի խանութ, երեք քայլ այն կողմ՝ այգի կամ ժամանցի վայր, չորս քայլ այն կողմ՝ մի քանի տասնյակ մթերքի խանութներ: Ամեն վայրկյան մի ավտոբուս է անցնում՝ այն էլ մեջը ասեղ գցելու տեղ չի լինում, ամեն վայրկյան նոր փողոց, նոր անցում, ավտոմեքենաներն էլ մազերիցս շատ են, ի՞նչ կլիներ քաղաքս գոնե մի քանի տոկոսով նման լիներ Երևանին: Չգիտեմ, մտածելու տեղիք է տալիս։

Եկեք քայլենք Եղեգնաձորի փողոցներով։ Ի՞նչ կտեսնես՝ բացի մի տասը հատ հագուստի և մի տասը հատ էլ մթերքի խանութներից: Երեք մանկապարտեզ, երեք դպրոց՝ այն էլ՝ ի՜նչ վիճակներում, մի երաժշտական դպրոց ու մի այգի։ Հասկանո՞ւմ եք, մենք ՀՀ մարզկենտրոններից մեկը լինելով՝ ամենավերջինն ենք բոլոր առումներով։ Երիտասարդների համար չկա մի այնպիսի ժամանցի վայր, որտեղ կկարողանային հանգիստ գնալ, չկան աշխատատեղեր, որ ծնողները չխրախուսեն երեխաներին՝ թողնել իրենց բնակավայրն ու գնալ: Մեր հիվանդանոցն էլ է անմխիթար վիճակում, ինչ-որ բան ճիշտ պարզելու համար պետք է գնաս հարևան քաղաք, գուցե նաև հարևան մարզ, շատ են դեպքերը։ Հա՜, մի կուլտուրայի տուն էլ ունենք՝ Վայոց ձորի միակ տեղը, որտեղ անցկացվում են բոլոր մեծ միջոցառումները։ Այգու կարուսելներն էլ ինձնից ավելի տարիքով են: Մի սրճարան էլ ունենք՝ ժամերով նստիր ու սպասիր. մինչև պատվերդ բերեն, օրը ճաշ կդառնա։ Մտածելու տեղիք է տալիս։ Մի բան էլ եմ նկատել. Երևանում գրեթե բոլորի հայացքները անտարբեր են: Կողքին մարդ մահանա՝ երևի չեն էլ նկատի, դժվար թե պատրաստ լինեն նաև մեկը մյուսին օգնելու: Իսկ Եղեգնաձորում երևի ուրիշ է, բոլորն իրար օգնում են, բոլորն իրար ճանաչում են։

-Բալես, մի արի ստեղ։

-Ասա, պապի։

-Բալես, ինչի՞ են բոլորը թողնում մեր մեծ ու սիրուն Երևանն ու գնում արտասահման…