Սարեր~ի հովի~ն մեռնե~մ,
Հովին մեռնե~մ, հովին մեռնե~մ,
Իմ յար~ի բոյին մեռնեմ,
Բոյին մեռնե~մ,բոյին մեռնե~մ…
Էս մասը դուք էլ երգեցի՞ք… Ամբողջ օրը լսում եմ Լենա Շամամյանի «Սարերի հովին մեռնեմ» կատարումը: Մի տեսակ` ուրիշ զգացում ա, թվում ա, թե ամբողջ հայ ազգի ցավը էդ աղջկա ձայնի մեջ ա (որն, ի դեպ, շատ գեղեցիկ ա), լսում եմ ու չեմ կշտանում, անկուշտի պես replay եմ անում ու նորից… Էդ, հասարակ կատարում չի: Էդպիսի երգեր լսելով` հոգիդ մաքրվում ա, իրերին ուրիշ կերպ ես նայում, էլ չասեմ` հայրենասիրությունդ թռնում ա օդ:
Հա, հայրենասիրությունից էի խոսում, հիշեցի մեր SOAD-ին: Մի քանի տարի առաջ` ապրիլին, ամբողջ հայությունը` մի մարդու պես, սպասում էր Սերժի, Ջոնի, Դարոնի, Շավոյի Հայաստան գալուն , ու մի ա~յլ տիպի էր սպասում, թե` իրենք ի՞նչ են ներկայացնելու մեզ: Նախանձով, արդեն 10 անգամ նայել եմ ամբողջ համերգը, նախանձով, որովհետև ես այդտեղ չէի: Բայց, գրո′ղը տանի, է′ն, ինչ իրենք արեցին, է′ն էներգիան, որ տվեցին, երբե′ք չի մոռացվի:
Էդ օրը հայերը ևս մի անգամ համախմբվեցին, մեր «դուխը» թռավ օդ: Մտածում եմ. ի~նչ հավես կլինի, երբ դադարենք իրար տակ փորել, իրար միս ուտել, միշտ միասնական լինենք: Մենակ էդ դեպքում կարող ենք ինչ-որ բան փոխել: Ամեն անգամ, արդյունքի ենք հասնում` միանալով իրար, ամեն անգամ էլ սիրուն ենք նայվում, ամեն անգամ էլ` աշխարհին իսկական հային ենք ցույց տալիս:
Մեր միակ փրկությունը լինելու ա էն մարդկանց շնորհիվ, ովքեր պայքարում են, ու էն մարդկանց շնորհիվ, ովքեր սովորելու են պայքարել: