Հարգելի ընթերցող, ես Վահեն եմ Մալիշկայից։ Սիրում եմ գրել, կարդալ, ֆիլմեր նայել, ֆուտբոլ խաղալ, սիրում եմ ընկերներիս ու ընկերուհուս, քրոջս ու մեկ էլ շանս եմ սիրել։ Ես արդեն մեկ տարուց ավելի է՝ ծառայության մեջ եմ Հայոց բանակում։ Եթե հանենք պաթոսը, էստեղ, անկեղծ ասած, ոչ մեկն էլ հիացած չի, որ բան ու գործ թողած եկել է բանակ։ Բայց, դե ոչ մեկն էլ չի նվնվում։ Հայի հոգեբանություն է՝ բանակը սրբություն է։ Իսկ զինվորի անձը մեր ազգի համար առնվազն հերոս է։ Ուրեմն՝ գալով ծառայության՝ դառնում ես հերոս, որին հավատում ու վստահում են հազարավոր մարդիկ։ Պիտի միշտ ուշադիր լինես քեզ վրա հույս դնողներին չհիասթափեցնելու համար։ Հենց դա էլ բանակն ա. վստահություն ու պատասխանատվություն։
Կներեք, ես էս թեմայով ընդհանրապես չեմ սիրում խոսել, մի փոքր ուղերձ կանեմ ընդամենը բոլոր նրանց, ովքեր դեռ պիտի ծառայեն բանակում։ Կարող եք չընդունել, բայց ես ասում եմ ի սրտե, միգուցե պետք գա։ Երբեք բանակում չլինեք այն մարդը, որը չեք եղել կամ չեք կարող լինել քաղաքացիական կյանքում։ Մի եղեք չարացած կամ տրամադրված ոչ մեկի հանդեպ։ Բոլորն էլ տղաներ են՝ վատ կամ լավ։ Վատը մնում է վատ, ստանում է վատը, իսկ լավը արժանի ա լավին։ Ձեզ էստեղ շատ հիասթափություններ և շատ հիանալի օրեր են սպասվում։ Սա կյանք է կյանքի մեջ։ Փորձեք ճիշտ ապրել այն։
Սիրով ու հարգանքով՝ շարքային Ստեփանյան: