Աշխարհում ամեն ինչ կտայի, միայն թե այս չարաբաստիկ օրը չգար: Առավոտյան մուշ-մուշ քնած եմ, մեկ էլ` զընգ, հա զընգ: Սկզբում մտածեցի, որ առավոտ-գիշերով` ժամը երկուսին, ընկերուհիս է որոշել արթնացնի, սակայն հետո քնած ուղեղս փայլատակեց, որ այսօր ես դասի եմ: Վերջ, հասկանո՞ւմ եք, վերջացան իմ ազատ ու անկախ օրերը, ցոփ ու շվայտ կյանքս մեկ վայրկյանում բեկորների վերածվեց:
Դե, իրականում ամեն ինչ այդքան դրամատիկ ու երկար չէր, «բետա» տարբերակն էր, էլի: Ինձ մի կերպ անկողնուցս քարշ տալով հասա լոգարան` լվացվելու նպատակով, սակայն ուղիղ տասնհինգ րոպե նայում էի հայելուն և ինքս ինձ հարց տալիս.
-Ջուլի, բա քեզ պե՞տք ա։
Մի խոսքով, արագ հագնվելով` պայուսակիս մեջ եմ լցնում էն, ինչ պատահի: Ի դեպ` պայուսակս հաճախ նման է «կարտոշկի մեշոկի»: Մի ոտքով խոհանոցում ջուր եմ խմում, մյուս ոտքով էլ շարֆս եմ կապում:
Մեկ ժամից ես արդեն մեքենայի մեջ եմ, մայրս ու հայրս զրուցում են, իսկ ես մտովի հոգեբան եմ դարձել և ինձ եմ հանգստացնում: Ախր, քսանչորս օր, ուֆ… Ասում են՝ նոր մոդուլներ են ավելանալու, իսկ թե որոնք` գաղափար անգամ չունեմ: Ինչպես կասեր մեր տակի հարևանը` իբր սաղ «դորդ ու բեշ» արինք, հիմա էլ էս:
Ըհն, քոլեջի դռների մոտ եմ, բայց չեմ կարողանում առաջ գնալ: «Տնաշեն,- մտածում եմ,- հո մահապատժի չե՞ն տանում»: Ոչ, սխալ չհասկանաք, ես սիրում եմ սովորել, սիրում եմ նոր բաներ հայտնաբերել, բայց չեմ սիրում դա անել պարտադրված, ինչ-որ թվանշանի համար, որ տարին մի քանի անգամ, լեզուս էլ չի «ֆռռում» ասեմ այդ բառը, քննություն հանձնեմ:
Ինչևէ, բարձրանում եմ երրորդ հարկ, և քանի որ բարձրանում եմ ոտքով, երկրորդ աստիճանից հետո արդեն շունչս փչում եմ: Հեռվից հեռու նշմարում եմ դասացուցակը: Մոտենում եմ ու հենց այդ պահին մտովի շնորհակալություն եմ հայտնում բոլոր երկնային և երկրային ուժերին, որ ինձ չթողեցին ուշաթափվել: Շաբաթվա մեջ երեք օր ունեմ չորս դասաժամ, ամեն մի դասաժամը՝ յոթանասուն րոպե, եթե չհաշվենք դասամիջոցները (ֆիզմաթի պահը դեռ ուժի մեջ է), ապա կստացվի երկու հարյուր ութսուն րոպե յուրաքանչյուր օր, որն էլ կստացվի մոտավորապես չորս ժամ: «Քաշվանք»,- մտքումս արտասանեցի այս յոթ տառից կազմված հրաշք բառն ու վստահ քայլերով գնացի լսարան:
Նստելով աթոռներից պատահական մեկին՝ հասկացա, որ սա կյանք չէ:
Պաշտոնապես եմ հայտարարում՝ էլ չեմ ձգում: