«Ա´յ տղա, մի քիչ սիրուն գրի, էլի, մարդ չի ուզում տետրիդ նայի»:
Սրանք այն խոսքերն են, որ ամեն օր լսում եմ մայրիկիցս: Չնայած ես արդեն 8-րդ դասարանում եմ սովորում, բայց մայրս սովորություն ունի ամեն երեկո տնային աշխատանքներս ստուգել: Անկեղծ ասած, դա ինձ այնքան էլ դուր չի գալիս, նույնիսկ վիրավորական է, մի տեսակ անվստահություն եմ զգում, բայց դե, ինչ արած, սովորություն է:
Սակայն պետք է խոստովանեմ, որ ձեռագիրս իսկապես ահավոր է: Ուսուցիչներս արդեն հարմարվել են, էլ դիտողություն չեն անում, բայց միշտ ասում են, որ ձեռագիրս ու ես իրար հեչ չենք սազում:
Այսօրվա նման հիշում եմ: Տարրական դասարաններում էինք սովորում: Ինձ հետ նույն դասարանում էր սովորում նաև հորեղբորս աղջիկը` Անին, ով ուներ արտակարգ գեղեցիկ ձեռագիր: Եվ ամեն անգամ` տնային աշխատանքներն ստուգելիս, ընկեր Մարգարյանը հիանում էր նրա ձեռագրով` ասելով, որ ես օրինակ վերցնեմ նրանից: Ես նախանձ չեմ, բայց այդ պահը դուրս չէր գալիս, ես չարանում էի քրոջս հանդեպ: Եվ ամեն անգամ դասերի ավարտից հետո վիճում էի Անիի հետ, հանդիմանում նրան` գեղեցիկ գրելու համար և համոզում, որ ինքն էլ ինձ նման գրի: Սակայն նա չէր համաձայնում, ասում էր, որ չի կարող այդպես գրել: Բայց հավատացե´ք, ես պատրաստ էի նույնիսկ ինքս գրել նրա տետրում, միայն թե նրան չգովեին: Եվ երբ վիճում էինք, տարբեր ճանապարհներով էինք տուն գնում: Ընտանիքիս անդամները տեսնելով մեր առանձին – առանձին տուն հասնելը, անմիջապես գլխի էին ընկնում, որ քրոջս գովել են: Եվ սկսվում էր հերթական դաստիարակչական քարոզչությունը, որ Անին իմ քույրիկն է, որ ես պետք է ուրախանամ, որ իրեն գովում են, և այլն: Բայց ես մնում էի անդրդվելի: Հաջորդ օրը` էլի նույնը:
Այսօր քույրիկս արտասահմանում է, էլ ինձ հետ նույն դասարանում չի սովորում, բայց ամեն ինչ կտայի, որպեսզի նա նորից իմ կողքին նստեր, գեղեցիկ գրեր, և թող նրան ամեն օր գովեին: