-Օ՜, գրքերի աշխարհը տիեզերք է անեզր…
Եվ իրոք, գրքերը մի տիեզերք են, որտեղ երբ մարդը սուզվում է, դուրս գալը համարյա անհնարին է թվում: Սակայն մեր օրերում գրքերը մղվել են երկրորդ պլան, առաջնորդում է տեխնիկայի «ամենազոր բանակը»: Բայց ես ելքը գտել եմ, մի փոքր կամքի ուժ, և վերջ, հեռախոսը մի կողմ ես դնում ու վերցնում գիրքը, զգալով ամեն մի թերթի հնությունն ու խորիմաստությունը:
Վերջերս կարդում էի մի գիրք, որի վերնագիրը հենց ստիպում է ընթերցել: Հետաքրքրությունից դրդված ամեն տեղ փնտրում էի գիրքը: Քաղաքի բոլոր գրադարաններում նույն պատասխանն էի ստանում.
-Բարև ձեզ: Ինձ «Իմ ինքնասպանությունից 50 օր առաջ» գիրքը կտա՞ք,- ասածիս հետևում էր գրադարանավարուհու դեմքի զարմացած արտահայտությունը:
-Ոչ, չունենք: Ջահել սիրուն աղջիկ ես, էդ ի՞նչ գիրք ես ուզում,- և այսպես ամեն տեղ:
Հույսս կորցրած որոշեցի գիրքը օնլայն ընթերցել, (ինչ խոսք, դա շատ դաժան գործ է): Եվ գիտե՞ք, անգամ չեմ էլ փոշմանել, որ ընթերցել եմ, թեկուզ օնլայն: Գիրքը ինձ մի մեծ էներգիայի պաշար էր հաղորդում, և որքան էլ տարօրինակ է, մի քանի նմանություն նկատեցի իմ և հերոսուհու միջև: Առաջինը դա տարիքն է՝ երկուսս էլ 16 տարեկան, ունեինք միևնույն երազանքը. ունենալ պրոֆեսիոնալ ֆոտոխցիկ (բայց նրա երազանքը վերջում կատարվում է), և երկուսս էլ ունենք երազելու համար անսահմանափակ երևակայություն:
Մի պատմություն պատմեմ գրքի հետ կապված: Դպրոցում, երբ գրականությանս ուսուցչուհին իմացավ, թե ինչ գիրք եմ ընթերցում, մի փոքր զարմացավ, բայց նա էլ ինձ նման հետաքրքրվեց: Հենց նույն օրը նա հանձնարարեց գրել շարադրություն «Սասնա ծռեր» էպոսի մասին: Ես հաջորդ օրը անպատրաստ էի ներկայացել.
-Ընկեր Դոլինյան, անկեղծ խոստովանում եմ, որ մտքիս անգամ բառ չեկավ:
-Դե դա բնական է, մի մարդ, ով կարդում է գիրք ինքնասպանության մասին, դժվար կարողանար գրել:
Չեմ ուզում գրքի բովանդակությունը պատմել, բայց այս գրքի շնորհիվ ես նորից գտա իմ աշխարհը՝ գրքերի անեզր տիեզերքը: Հիմա փնտրում եմ այլ գրքեր կարդալու:
Իսկ վերջում մեջբերեմ գրքից մի հատված.
«Մենք սիրահարված ենք մեր ազատությանը,
Մենք փախչում ենք ինքներս մեզնից,
Մենք հույսի և երանության որոնումներում ենք,
Մենք երջանիկ ենք և ազատ…»