-Ա՛ն, հել, ժամը ինն ա:
-Ահ, աչքս լույս…
Ու սկսվեց մեր Դիլիջանյան ճամբարի վերջին կեսօրը: Վերջին անգամ Քրիստինեն հավաքեց սենյակը, բարկացավ, որ մազերս արագ ուղղեմ, շորերս դասավորեմ…
Է՜հ, բա ինչպե՞ս չկարոտեմ Քրիստինեի մայրական հոգատարությունը, նախաճաշի էն համով, տնական կաթնաշոռը, «Կոնֆերանս դահլիճ» գնացող երկար, տանջալից ճանապարհը:
Չի լինի չկարոտել Մարիամի «երեխե՛ք»-ը, Կառլոսի մեծ աչքերն ու թշի «վերջակետ» խալը, ոնց ասում էր Լուսինեն: Հա, բա ո՞նց չկարոտեմ մեր ՎԵՀ Լուսինեին:
Ախր, պարոն Արայի հանգիստ խոսքը, միշտ ներքև նայող հայացքը, ամեն խոսքից հետո ասած «չէ՞»-երը չկարոտել հնարավոր չի:
Ինչպե՞ս չկարոտեմ Հովնանի պարելով քայլելը, մեծ էկրանին ծիծաղելի նկարներ միացնելը, երբ մենք լուրջ բան էինք քննարկում: Սիսակի հավեսով տարօրինակությունը, Դիանայի անուշ օծանելիքի հոտը, Լիլիթի ու Շուշանի (ով, ի դեպ, պարզվեց հորեղբորս աղջիկն է) ճարտար լեզուն: Իհարկե Լորիկի լուռումունջ քայլելը, Աիդայի ձայնը, որ այդպես էլ չլսեցի, Աշոտի կիսամուննաթ, բայց երկար լսելու ցանկություն առաջացնող ձայնը, Մուշի՝ պարոն Արայի հայացքին անչափ նման հայացքը: Դե, իհարկե, ո՞նց չկարոտեմ տիկին Ռուզանի խիստ ու միաժամանակ հաճելի բարկությունը:
Կկարոտեմ Դիլիջանի աննման բնությունը: Էն սարերը, որոնց մոտով անցնելիս պարտադիր ասում էի՝ Քի՜ս, բայց ի՛նչ սիրուն են: