Գարնանային տաք ու արևոտ օր էր, և դասարանի երեխաներով որոշեցինք դասից փախչել: Երկար դասամիջոցն էր: Բոլորով հավաքվեցինք, սկսեցինք մտածել, թե ուր գնանք, եթե փախչենք:

-Ախր, որ գնանք, միևնույնն է, ուղղակի պտտվելու ենք փողոցներով:

-Ճիշտ է ասում Հրանուշը, դուրսն էլ ցեխ է:

Շատ խոսեցինք, շատ տարբերակներ առաջարկեցինք միմյանց, բայց միևնույնն է, ընդհանուր հայտարարի չեկանք:

-Թե ինչի՞ ենք Հրազդանում ապրում, ոչ  մի հետաքրքիր զբաղմունք չկա,- ասաց Բագրատը:

-Ճիշտ է ասում, ոչ սրճարան, ոչ կինո, ոչ թատրոն, ոչինչ:

-Երեխեք, փախչենք գնանք քաղաքապետի մոտ,- ասաց Բագրատը:

-Գնաս, ի՞նչ անես:

-Գնանք ու ասենք, որ Հրազդանում ժամանացի կենտրոններ չկան:

-Որ ասեցիր, ինչ-որ բան կփոխվի՞:

-Կփոխվի: Կիմանան, թե ինչ ենք ուզում ու մեր ցանկությունները հաշվի կառնեն:

-Հերիք է, Բագրա՛տ, մի՛ երազիր, աշխարհին ռեալ աչքերով նայիր:

-Ռեալիստ,- քմծիծաղով ասաց Բագրատը,- եթե մի քանի անգամ դիմենք, արդյունքի կհասնենք:

-Ի՞նչ կարող են փոխել մի խումբ երեխաները: Ոչինչ: Ավելի լավ է՝ ոչինչ չանենք,- ասացի ես:

-Լավ, կանենք, կտեսնենք:

-Կտեսնենք: