Առաջին հերթին սովորական նկար՝ ուղղակի ջերմ նստած նստարանին։

Իրականում էդքան էլ սովորական նկար չի: Նկարում բոլորս սայլակի վարորդներ ենք։

Մի քանի վայրկյան, ու մենք համալրում ենք սովորական մարդկանց շարքերը. նստում ենք նստարանին։

Իրականում շատ ասելիք կա էս նկարի տակ, միևնույն ժամանակ, նկարի հետ կապ չունեցող։

Արդեն երկրորդ օրն է, որ համալսարանում սկսվել են դասերը, ու ես կրկին համալսարանում եմ։

Ես «սովորական մարդ» եմ միայն իմ կուրսընկերների համար։ Երբ  հայտնվում եմ ուսանողաշատ միջանցքներում, ուսանողության մի ստվար հատվածի հայացքներից հասկանում եմ, որ ես եկել եմ Մարսից, ու մաշկիս գույնը կապույտ է։

Չգիտեմ, թե երբ կփոխվեն էդ հայացքները մեզ տեսնելիս, բայց ուզում եմ դիմել խնդրանքով բոլոր էն մարդկանց, ովքեր մեզ  որպես այլմոլորակային են ընդունում ու հարցական ու տխուր հայացքներով են ուղեկցում: Ուզում եմ, որ մեզ ընդունեք այնպես, ինչպես որ մենք հիմա կանք։ Հիշեք, որ պատերազմն է մեզ վարորդներ դարձրել։

Հուսամ կհասկանաք ու կփոխվեք։

Աստված պահապան բոլորիս։

Արամ, Ավո, Արթուր, Արտուշ Արզումանյան, Կարեն, Վահան, Վասպուր, Արամ, Վահե, Էրիկ ու կարող եմ այս անվանացանկը հերթով թվարկել… Այ, իրենց պետք է շնորհավորենք ու շնորհակալ լինենք, որ մեր հանգիստ քնի համար նրանք քնեցին հավերժ…

Մեր բոլոր դժբախտությունների պատճառը մեր հավատն ուրանալն ու Աստծուց հեռանալն է։ Մինչ վտանգի շունչն ու համը չենք զգում, չենք սկսում աղոթել ու Տիրոջը կանչել։

Միշտ զայրանում ու նեղանում ենք Աստծուց` ինչու նա մեզ չի տալիս այն, ինչ մենք խնդրում ենք, իսկ մենք ի՞նչ ենք տալիս Աստծուն։

Հայոց բանակն ունի վերականգնվելու, վերապատրաստվելու, վերաիմաստավորվելու կարիք, ու հայրենիքի պաշտպանության գործը վստահված չէ միայն բանակին, վստահված է յուրաքանչյուր արժանապատիվ ՀԱՅ-ի։

Ամեն անգամ ուժեղ բանակ ու հզոր հայրենիք ունենալու համար, նայենք այն դրոշներով սրբատեղիին, որ հասկանանք հայրենիքի ու բանակի գինը։

Եթե ինձ տրվել է ապրելու հնարավորություն, ուրեմն ես այն պետք է ճիշտ ու գրագետ օգտագործեմ։

Դրա համար ես մի քանի կետ եմ առանձնացրել, որպեսզի «Երկրորդ կյանքում» կարողանամ ինձ առավել ինքնավստահ, ակտիվ ու առողջ զգալ։

Իմ օրինակին Դուք էլ կարող եք հետևել։

1. Առավոտյան մինչև 8-ը արթնանալ,

2. Հանգստի ռեժիմ (1 ժամ ոչ մի խանգարող բան, ոչ մի հեռախոս),

3. Պարապել (մարզվել, քայլել)1.30 ժամ ամեն օր,

4. Կարդալ օրական 10-ը էջ,

5. 1 ժամ տրամադրել նոր հմտություններ սովորելուն,

6. Հետևել առողջ ու նորմալ սննդակարգին ու ջրի քանակին։

Ու նոր բան սկսելու համար պարտադիր չի, որ երկուշաբթի լինի։

Արդեն մեկ տարի անցել է պատերազմից։ Շատերը գոնե մի պահ ժամանակ չտրամադրեցին մտածելու` ինչով բուժեն,  օգնեն, կարեկցեն նրանց, ովքեր դրա կարիքը ունեին և ունեն հիմա։ Նրանց համար, ինչպես պատերազմի ժամանակ, այնպես էլ հիմա՝ ՄԻԵՎՆՈՒՅՆ Է։

Ցավոք, ազգս կրկին դաս չքաղեց. էլի արհամարհական թերթեց էջն ու անցավ առաջ։

Պատերազմից հետո հասկացա, որ մարդիկ ու երևույթները ժամանակից արագ են փոխվում։

Իմ  կյանքը երկու մասից բաղկացած եմ համարում. պատերազմից առաջ և հետո։

Ուզում եմ և առաջինին բաց թողնեմ, և հետո-ին։

Ինձ համար կյանքը երեք օրերն են։ Երեկն արդեն անցել է, ու դու ոչինչ չես կարող փոխել, վաղը դեռ չի եկել, ու կարող է չլինի։ Դրա համար փորձենք այսօրը պատվով գործել, որ չզղջանք մեր արածների համար։

Մի խոսք կա, որի հետ 100 տոկոս  համաձայն եմ. ամեն ինչ ժամանակին կլինի։

Եվ իրոք: Դու կարող ես պայքարել մինչև վերջին քրտինքը, բայց եթե դեռ ժամանակը չէ, քո մոտ կամ ոչինչ չի ստացվելու, կա’մ էլ դու չես կարողանալու արժանվույն գնահատել այն, ինչի համար պայքարում էիր։ Ու վերջիվերջո, կկորցնես ընդմիշտ։

Մի շտապեցրու կյանքիդ, շարունակիր առաջ գնալ, բայց մի սպանվիր՝ փորձելով ինչ-որ բան ստանալ։

Ամեն ինչ ժամանակին կլինի։

Մենք ենք մեր պատմության հեղինակը։

Եթե զգում ենք, որ մնացել ենք նույն էջի վրա, հիշենք, որ ամեն վայրկյան կարող ենք նոր գլխից սկսել գրել:

Միլիարդավոր մարդիկ այցելել են այս կյանքն ու գնացել՝ հանգիստ փակելով դուռն իրենց հետևից։

Ապրել են, զգացել են, սիրել են, ինչպես մենք։

Բոլորը՝ առաջինից մինչև վերջինը, վերացել են։

Եթե յուրաքանչյուր մարդ այս երկրում հասկանա դա, ժամանակ կունենայի՞նք հիմարությունների, չսիրելի աշխատանքի, ատելության, ագահության, տրտմության, անհավատ լինելու, ծուլության, ցինիզմի, թուլության, արհամարհանքի։

Կծախսեի՞նք մենք մեր թանկագին ամիսները կյանքի՝ ուրիշների կյանքերին խառնվելով ու խանգարելով։

Կվախենայի՞նք այն մտքից, ինչ է մտածում ամբոխը մեր մասին։

Օգտագործենք մեզ տրված ժամանակն առավել քան ճիշտ, ու օգտակար դարձնենք և’ մեզ համար, և’ նրանց, ովքեր իսկապես դրա կարիքը ունեն։

Լուսնի լույսով էինք լուսացնում։

Մեկ` դըմփ, երկու` դըմփ, երեք` դըմփ, ու երբ դադարում էր դմփալ, միանգամից հայտնվում էի տանը՝ տաք, կուշտ, ուրախ, անհոգ։ Մորս մոտ նստած  էի՝ հենց նոր սիրածս թխվածքը թխած տաք ձեռքերը բռնած, բայց… Մի պահ, հենց նայում էի վերև, էլի նույն սառած տանկս էր, ես էլ նստած էի սառը գետնին՝ գիշերվա սառնությունը հավաքած զենքը բռնած։

Սառնությունը երևի զգոնություն էր հաղորդում, բայց միևնույն ժամանակ կտրում էր մեզ մեր տներից, մեր հույսերից, մեր ճանապարհներից։ Երբ ընկերոջս՝ մեր տանկի մեխանիկին, ասում էի` տեսնես վերջը ողջ կմնա՞նք, ասում էր. «Մեր վրա ատոմային ռումբ էլ ընկնի, ողջ ենք մնալու, չմտածես»։

Ու այդպես էլ եղավ. երկուսս էլ փրկվեցինք։ Փրկվեցինք մի քանի ժամերի տարբերությամբ: Ես նրան վերջին անգամ տեսա վիրավորված, իսկ հետո արդեն հիվանդանոցում՝ իմ կողքին նստած։

Երևի հավատը փրկեց մեզ: Հավատում էինք, որ մի քանի օրից վերջանալու է, ու ամեն մեկս գնալու ենք մեր ճանապարհով։

Վերջացավ: Ու ամեն մեկս գնացինք մեր ճանապարհով։ Ոմանք ստանձնեցին հավերժ ճամփորդի պաշտոնը, ոմանք էլ արդեն հասել են ճանապարհի վերջին։ Ես էլ դեռ գնում եմ, գնում եմ, որ գտնեմ այն, ինչի համար ճանապարհ եմ ընկել։

Աստված օգնական բոլորիս։

Մի օր եկեղեցում կատարվեց իմ կյանքի ամենացավոտ հանդիպումներից մեկը։ Եկեղեցում ինձ մոտեցավ մի  զոհված զինվորի մայր՝ շատ հուզված, ճերմակած, տխուր ու ծերացած։ Ինձ գրկեց ու առողջություն ցանկացավ՝ արցունքն աչքերին։ Չեմ կարող բացատրել, թե ինչ կատարվեց հետս։ Նա ինձ ասաց, որ այս աշխարհում լրիվ մենակ է մնացել։ Ժպտաց ինձ ու գնաց՝ շարունակելու աղոթքը։ Նույնիսկ այս պարագայում նա չէր կորցրել իր հավատը, շարունակում էր աղոթել՝ իր որդու խաղաղ քնի ու հանգստության համար։

Եկեք մենք էլ ամեն վայրկյան աղոթենք նրանց  համար, որովհետև մեր խաղաղ քնի համար նրանք քնեցին հավերժ։

Աստված թող համբերություն և ուժ տա բոլոր որդեկորույս մայրերին։