Սպասում ենք 14 համարին։ Է՜, էս ինչի՞ չի գալիս։ 43, 41, 8… Ըհը, ըհը, եկավ, գնացինք։ Ես ու եղբայրս բարձրացանք երթուղային։ Ես փորձեցի առաջ գնալ, որ ճանաչեմ մեր իջնելու տեղը, բայց չկարողացա հասնել բռնակին։

-Վիգ, բռնվելու տեղ չկա,-ասում եմ եղբորս։

-Ինձանից բռնվի,- ասաց կողքս կանգնած հաճելի արտաքինով մի աղջիկ։

Լայն ժպիտը դեմքիս մտա այդ աղջկա թևը։

-«Մանանայի» մեծ ընտանիքի պես,-հանկարծ ասաց նա։

-Վա՜յ, դուք էլ ե՞ք «Մանանայից»,- զարմացած հարցնում եմ ես (բայց հոգուս խորքում ինձ վատ էի զգում, որ չեմ ճանաչել իմ թղթակից ընկերոջը, իսկ նա ինձ ճանաչել էր):

-Ահա։

-Էստե՞ղ եք ապրում, սովորում։

-Էստեղ եմ սովորում, բայց Հրազդանից եմ։ Բա դո՞ւ։

-Ստեփանավանից եմ, 11-րդ դասարանցի եմ դեռ։

Ի վերջո նա իջավ երթուղայինից, իսկ իմ դեմքին դեռ շարունակում էր խաղալ ժպիտը։

«Մանանան մեծ ընտանիք է»․այս խոսքերը զուտ խոսքեր չեն, այս խոսքերին կյանք տվողները մենք ենք։ Շնորհակալություն, Հայարփի Բաղդասարյան, դու ինձ վերստին ապացուցեցիր այս խոսքերի իսկությունը։