Մանկությունս անցել է Մալիշկայում: Մեր բակում իմ տարիքին երեխաներ չկային, բայց ես խաղում էի ինձանից 2-3 տարով փոքրերի հետ: Երեք ընկեր էինք, միշտ միասին: Խաղում էինք շատ զվարճալի խաղեր՝ պահմտոցի, գոռոզա նաև ունեինք մեր հորինածները՝ շեֆ-շեֆ, խանութ-խանութ: Երբ 5 տարեկան էի, հետևում էինք մեր թաղի հարևաններին, պարզում նրանց գաղտնիքները: Երբ կռվում էինք` ասում էինք. «Բարիշենք, բարիշենք, հազար տարի չկռվենք»: Ճանկռում էինք իրար, մազեր քաշում ու այդպիսի սարսափելի բաներ:
Երբ 6 տարեկան էի, խաղացի կալիումի պերմանգանատի փոշու հետ ու թափեցի աչքիս մեջ: Մենք սարսափ-կինոների մոլի երկրպագուներն էինք: Մեր երազանքներից մեկն էր` լինել Նյու-Յորքում, ու ես ապրիլի 1-ին խաբեցի ընկերներիս` ասելով, որ եթե փորենք գետինը, ապա Նյու-Յորքի ամպերից կընկնենք ցած: Ես սկզբում չմտածեցի, որ նրանք այդ փաստը լուրջ կընդունեն, բայց երբ տեսա, որ բահերով իջնում են այգի, ասացի նրանց, որ դա ընդամենը կատակ էր:
Հիմա մեծ ենք, այդ «կախարդական» բառերն ասելով մի ակնթարթում րենք հաշտվում, խաղեր էլ վաղուց չենք խաղում, ամեն բանի էլ միամտաբար չենք հավատում: Չգիտեմ` երբ էր ավելի լավ: