Ծնվեց մի երկիր, որ կոչվեց Ուրարտու: Այնտեղ ապրում էր մի հզոր ժողովուրդ՝ անհաղթ ու անկոտրում:
Այս նախնիներից առաջացավ ժամանակակից մի երկիր, որտեղ մարդիկ իրար «ցավ են տանում», իրար «սրտի են մեռնում»: Անգամ պատրաստ են կուրանալ, ինչ ա՝ ուրիշի ցավը չտեսնեն։ Հայաստանս: Գիտե՞ք, եթե ինձ հնարավորություն տրվեր ընտրել վայրը, որտեղ կուզեմ ծնվել, էլի Հայաստանս կընտրեի: Ու էլի գյուղս: Ճիշտ է՝ հաճախ եմ բողոքում բնակավայրիցս: Շատ հաճախ: Միշտ: Բայց եթե մեծանայի քաղաքում, ես ես չէի լինի, շատ բան կկորցնեի:
Միշտ ուրիշ երկրները կապույտի սառը երանգներում եմ պատկերացնում: Բոլորը իրար նկատմամբ անտարբեր, գլուխները՝ կախ, մռայլ: Փոքր տարիքում Ռուսաստանում եմ ապրել: Ինչ տպավորվել է, դա էլ պատկերացնում եմ: Իսկ հայե՞րը: Մի այսպիսի հարց կար ցածր դասարաններում, թե ինչի հետ եմ ասոցացնում հայերին: Ասեմ: Դուք ասեք՝ հայ, ես ասեմ՝ զուռնա: Չգիտեմ՝ ինչու: Այդ բառը հիշելիս ուղեղումս բարձր զուռնա է հնչում: Ջերմության նշան եմ համարում: Այս նյութիս երկրորդ պարբերությունն էլ մտքումս զուռնա փչելով եմ գրել:
«Ջիգյար» բառը հորինվել է Հայաստանում, ինքնանկարագրման համար: Ինչքան էլ ասեք՝ հայերեն բառ չէ: Ուրիշ ո՞ր երկրում ինչ-որ երևույթ «ջիգյարով» կհամարեն: Բառեր էլ չկան էս ջերմությունը նկարագրելու համար։ Ցավոք, այսքան լավ կարծիքս միայն շարքային մարդկանց է վերաբերվում: Որպես ազգ շատ անհամն ենք: Բայց, վատի մասին չխոսեմ, նյութս թող կարճ ստացվի: Լա՛վ կացեք, հայե՛ր ջան, և սիրե՛ք միմյանց, սենց մի 30 դար էլ ձգենք, լավ ա: