«Ֆելիետոնների և մարզական կյանքը լուսաբանելու համար»
-…Անի Հարությունյան։
Ե՞ս։
Քայլում եմ դեպի բեմը ու շփոթմունքից մտածում ՝ գուցե էլի՞ Անի Հարությունյան կա, հնարավոր ա՝ ես չեմ։ Բայց, չէ, չեմ սխալվել, ես եմ։
Այն, ինչին չես սպասում, ավելի մեծ ու հաճելի անակնկալ է դառնում։
Քայլում էի դեպի բեմը, ու անցածս տարածությունն ինձ թվում էր այն ճանապարհը, որն անցել էի այս մեկ տարվա ընթացքում։ Գրել էի, հաճախ դժվարացել, մտքերս չէին հավաքվել, երբ իրոք հարկավոր էր գրել, նեղացել էի մուսայիցս, նորից համոզել, որ ջղայնացած էի, կանցնի, նա էլ ներել էր, ու միասին հասել էինք այստեղ, այսօր։
Դեպի բեմ տանող այսօրվա ճանապարհն այնքան հարթ ու հեշտանցանելի էր, բայց մինչև այսօրը հասնելու ճանապարհը լի էր դժվարություններով, հաճելի ու երջանիկ պահերով, կարոտած գրկախառնություններով ու արցունքոտ բաժանումներով։
Կյանքում ամենահաճելի զգացումներից մեկն է գնահատված լինելը։ Երբ պատասխանատվություն ես զգում ինքդ քո առաջ, ու այն մեկի, ով քեզ վստահեց, կարդաց, լսեց, մի փոքր վրիպակը ներեց ու գրեց քո անունը թղթին։
Այսօր բոլորին պատմելու օր էր, երջանիկ ժպիտով ու բարձր գլխով տուն մտնելու օր էր, պապիս «ապրես, բալես»-ները լսելու օրն էր, գրկելու ու նորից բաժանվելու օր էր։
Այսօր նորից ու առանց հոգնելու շնորհակալություն ասելու օր էր։