mariam varzhapetyan

«Բախտի» գաթան

Սկսեմ այնտեղից, որ գրում եմ մայրիկիս պատմելով: 10 տարի առաջ էր: Ես այդ ժամանակ 5 տարեկան եմ եղել:

Դեկտեմբերի վերջին օրերին մայրս զբաղված է եղել Նոր տարվա պատրաստություններով: Ազատան գյուղում ամեն տոնի ժամանակ սեղանի գաթան են դրել, մեր տանն էլ միշտ մորս թխածն է եղել: Միշտ տեսել ու լսել եմ, թե ինչպես է մայրս գաթա թխում: Եվ այս անգամ էլ մայրս էլի գաթա թխելիս է եղել: Մայրս պատմում է.

-Սեղանի համար բոլոր տեսակի գաթաները արդեն թխել էի: Գիտեի, որ պապդ «բոխչա» գաթա շատ է սիրում: Վերջին գունդը բացում էի, որ մնացած ամբողջ խորիզը լցնեմ մեջը, կոպեկն էլ դնեմ ու թխեմ: Թխելուց հետո անցնում է մի շաբաթ, ու գալիս է հունվարի 6-ը՝ «բախտի» գաթան կտրելու ժամանակը: Տանեցիներով հավաքվում էինք սեղանի շուրջ, գաթան կիսում էինք ու մեծից փոքր հերթով բաժանում: Տարին հաջողակ կլիներ նրա համար, ում պատառի մեջ կգտնվեր «բախտի» կոպեկը: Միայն թե կտրելիս կոպեկը դանակի տակ չընկներ. եթե այդպես էր լինում, ուրեմն տարին անհաջող էր լինելու բոլորի համար: Ու այս «բախտի  բոխչա» գաթան թխելու ժամանակ պապս մորս ասել է.

-Ողորմաձիկ մերս համով բոխչա գաթա կթխեր, որ բերանիդ մեջ կհալվեր: Կզարկեր թոնրի շուրթին, յուղը վրայից կծորար, կեփեր, կուռեր, կկարմրեր: Կուտեիր՝ համից չէիր կշտանա: Հիմի ձեր թխած գաթեքը էդպես համով չեն, էնքան որ կնմանցնեք տեսքը. տեսքին կուտեմ, բայց համը էն չէ: Մեկ է, ողորմաձիկ մորս թխած գաթին չի հասնի:

Մայրս էլ կատակով դժգոհ դեմք  է ընդունել ու պատասխանել  պապիս, թե.

-Ա՛յ պա, ի՞նչ ուզեցիր դրանով ասել, որ ես քո մոր նման գաթա չե՞մ կարող թխեմ:

Հենց այս խոսքերի ժամանակ էլ, ցանկանալով մորս պաշտպանել, ոտքի եմ կանգնել նստածս տեղից, ձեռքերս պարզել եմ պապիս ու չհասկանալով բառերիս իմաստը՝ ասել.

-Յա՛, ինչի՞, իմ ողորմաձիկ մերս պակաս գաթա կթխե՞, շատ էլ համով է, քո ողորմաձիկ մոր թխածից էլ համով ու լավ:

Այս լսելով՝ մայրս ու պապս միասին նայել են իրար ու մի լավ ծիծաղել են: Իսկ ես, գոհանալով ասածիցս, նստել ու ինքս էլ ուրախացել եմ ասածիս վրա. իբր մի շատ լավ բան եմ ասել:

Միայն հիմա եմ կարմրում ու ծիծաղում, երբ ամեն առիթի ժամանակ մայրիկիս թխած գաթաները ուտում, հիշում, հյուրերին էլ պատմում ու միասին ծիծաղում ենք վրաս: